แอบอ่านมาสองสามวัน เห็นด้วยกับคำตอบของหลายๆ ท่าน โดยเฉพาะท่านที่เคยแข่ง
ประเภทนี้มาแล้ว แต่ที่พอจับใจความได้คือ ที่มีปัญหา น่าจะเป็นการแข่งปืนสั้นชาวบ้าน
ระยะ 10 - 15 เมตร ที่บางแมทช์ไม่รู้ยิงกันได้ยังไง เต็ม 100 คนละ 40 - 50 ชุด
ที่จริงนักกีฬาถ้าฝึกยิงปืนมาซักระยะ การทำ 100 คะแนนที่ระยะนี้ น่าจะทำได้ทุกคน
อยู่ที่ว่าใครจะทำได้มากน้อย บางคนยิง 10 ชุดได้ 100 เต็ม 2-3 ชุด
แต่บางคนได้ถึง 7-8 ชุด การที่คนยิงเฉลี่ยได้ 100 น้อยกว่าถ้าจะเอาชนะก็ต้องใช้
ชุดยิงมากกว่ามาก
ถึงตอนนี้ก็อยู่ที่ว่าคนยิงเฉลี่ยดีกว่าจะยิงนำจนคนฝีมือด้อยกว่า(แต่ขยันยิงและมีปัจจัยเยอะ)
จะยอมแพ้เพราะตามยังไงก็ไม่ทัน หรืออีกแบบคนยิงดีกว่ายอมแพ้เพราะทนลูกตื้อและลูกทุ่ม
ของอีกฝ่ายไม่ไหว และก็มีบ่อยๆ ที่ต่างคน ต่างไม่ยอมยิงกันจนมืดค่ำ
แล้วจะวัดฝีมือกันได้อย่างไร ความพอดีอยู่ตรงไหน? คำตอบของคำถามนี้คงหลากหลาย ขึ้นอยู่กับว่าไปถามใคร
แต่ที่แน่ ๆ ถ้าระหว่างแข่งขันนักกีฬาต่างยิงด้วยความสนุก (ไม่ใช่ยิงไปเครียดไป)
และหลังแข่งยอมรับผลการแข่งขัน จับมือแสดงความยินดีกับผู้ชนะด้วยความจริงใจ
อันนี้แหละชัยชนะที่แท้จริง "ถ้าไม่รู้จักคำว่าแพ้ ชัยชนะก็ดูไม่มีค่า"
เพราะที่จริงนักกีฬาย่อมรู้ถึงฝีมือของกันและกันอยู่แล้ว อยู่ที่ว่าใครจะยอมรับแค่ไหน
ผมไม่เคยเห็นคนที่แพ้ไม่เป็นอยู่ในสนามได้ยาวนานเลย ผิดกับคนที่ได้ที่ 2 บ้าง
ที่ 3 บ้าง นานๆ จะได้แชมป์ซักแมทช์ ทุกวันนี้ยังเห็นเขาแข่งยิงปืนอย่างมีความสุข
สนุกสนานเฮฮา มีเพื่อนฝูงมากมาย "แพ้อย่างอบอุ่น ย่อมดีกว่าชนะอย่างโดดเดี่ยว"
ถ้านักกีฬาทุกคน หรือส่วนมากมีวัตถุประสงค์ในการเข้ามาแข่งปืนสั้นชาวบ้าน
เพื่อความสนุกสนาน เพื่อผ่อนคลาย เพื่อการกุศล หรือเพื่อได้พบปะเพื่อนคอเดียวกัน
เขาคงได้รับประโยชน์จากการร่วมกิจกรรมนี้กลับไปบ้านอย่างเต็มเปี่ยม
ถึงตอนนั้น การจำกัดชุดยิงหรือไม่ คงไม่ใช่คำถามอีกต่อไป
สำหรับท่านที่ไม่สนุกกับเกมส์แบบนี้ ก็คงต้องหาแมทช์ที่เจ้าภาพจำกัดชุดยิง
หรือไม่ก็ไปร่วมแข่งขันในระบบ อื่นๆ เช่นระบบสากล ที่มีกติกาชัดเจน หรือ IPSC
ที่มีการแบ่งคลาสอย่างเหมาะสม ยุติธรรม โลกนี้ย่อมมีทางเลือกเสมอครับ