ไม่เจอเอง ผมว่าไม่รู้หรอกครับ
เห็นใจคนทำมาหากินครับ กว่าจะได้มาแต่ละบาท เรื่องบางเรื่อง พวกเราคิดกันว่าไม่ สมเหตุสมผล ไม่เข้าท่า แต่ถ้าเราตกที่นั่งแบบเขาเราจะเข้าใจได้ดีครับ
อย่าง ชาวบ้านปลูกผลไม้ ไว้กิน ไว้ขาย กว่าจะออกดอกผลมาได้ ยังต้องลุ้นอีกว่าขายได้ราคาหรือเปล่าเฝ้าประคบประหงมเป็นแรมปี เผลอแปบเดียว โดนมือดีมาฉกไปเสียอีก เจ็บใจ จะแจ้งความก็ไม่ใครอยากรับแจ้ง บ่อยครั้งเขา ก็เอาปืนดักยิง พอเป็นข่าวก็มีแต่คนประนาม ว่าทำแรงเกินไป ไม่มีใครคิดถึงความยากลำบากของคนปลูกหรอกครับ
ผมว่าเรื่องนี้ ตำรวจทำให้เป็นคดีแล้ว ดีกว่าไกล่เกลี่ย ให้เลิกลากันไปครับ จะได้บทเรียนทั้งสองฝ่าย ด้านหนึ่งจะได้รู้ว่าควรใจเย็นกว่านี้ ส่วนอีกด้าน จะได้รู้ตัวว่าไม่ทำเรื่องเหลวไหลอีก เสียทั้งชื่อ เสียทั้งเวลา เอาจริงๆ โทษทัณฑ์ก็ไม่หนัก ดีไม่ดีองค์ประกอบไม่ครบ อัยการไม่สั่งฟ้องเสียอีก
ถ้าไกล่เกลี่ยให้ยอมๆกันไป ปากมันก็บอกว่ายอมครับ แต่ในใจคนหนึ่งคิดว่าไม่ได้รับความเป็นธรรม อีกคนดีใจได้ใจ ใครทำอะไรฉันไม่ได้ ปัญหาคงจะหมกหมมมากกว่าเดิม
ทั้งสองท่าน ตอบชัดเจนครับ
เรื่องเล็กๆน้อยๆ ที่มองข้ามกันนี่แหละ ไม่เจอกะตัวเองก็คงไม่ทราบ
เหมือนเพื่อนที่ซื้อลูกกรดไว้ยิงนกที่มากินปลาน่ะแหละ
หรือเหมือนผมที่ เคยยิงกระรอกที่มากินมะพร้าวน่ะแหละ
