☼☼► กระสุนที่มองไม่เห็น

[►♀◄]

แบ่งปันบทความครับ

บทความ : กระสุนที่มองไม่เห็น.....เค้าโครงจากเรื่องจริงที่เราไม่เคยรู้
เรื่องราวของ "พลซุ่มยิง" หรือที่หลายๆคนเรียกกันว่า "Sniper"

การทำงานแบบฉายเดี่ยว หรือไปเป็นคู่.....ต้องมีเพื่อนรัก เพื่อนตาย
เรื่องราวต่อไปนี้มาจากสมุดบันทึก เปื้อนๆเล่มนึง ที่บันทึกไว้

และเป็นความลับมาจนปัจจุบัน
มันบันทึกเรื่องราวของ พลซุ่มยิง คนนึง จาก งานแรกที่ทำ
ประสบการณ์ที่สั่งสม....วันที่สูญเสีย...... จนวันสุดท้ายของชีวิต
----------- สายๆของวันถัดมา -----------

" หมวดทศครับ  ผู้กองให้มาเชิญครับ"  พลทหารมาตามทศที่หน้าเบิร์ม

" อืม เด๊ยวผมตามไป"  ทศเก็บซองกระสุนเจ้า M-24 คู่ใจที่เพิ่ง บรรจุกระสุนรุ่นใหม่ลงไป

" หมวดทศ .....ผมมีเรื่องต้องบอกให้คุณทราบ" ....." หมวดต้อม โดนลูกหลงจากการวางระเบิดเส้นทางคุ้มครองครูเมื่อเช้า  แต่ไม่เป็นไรมาก ตอนนี้อยู่ โรงพยาบาลในจังหวัด"

"ครับผม.... เค้าโอเคใช่ไหมผู้กอง"  ทศยังคงนิ่งเฉย แต่ในใจแทบจะพุ่งไปโรงพยาบาลในตัวเมือง

" อืม หมวดต้อมไม่เป็นอะไร  โดนสะเก็ดๆเข้าไป แต่เห็นว่าลึกพอสมควร" ..." ผมให้คุณเข้าไปเยี่ยมเค้าได้วันนี้ถ้าคุณต้องการ"  เสียงผู้กองบอกอย่างไม่ต้องรอให้ทศถาม

"ครับผม"  หมวดทศตอบ  ใจร้อนดั่งไฟเผา

----------- ที่โรงพยาบาล --------------

" เป็นไงมั่งครับ คุณพ่อลูกอ่อน" ทศเบาใจขึ้น เมื่อเห็นต้อมยังพูดคุยได้ตามปกติ มีรอยผ้าพันแผลหนาๆที่ ต้นขาซ้ายเท่านั้น

" อืม...นิดหน่อยว่ะ"  เสียงต้อมกังวลเล็กน้อย

"อืม ไอ้ห่า แผลแค่นี้ ทำเสียงเป็นหมาหงอย" ทศยังคงหยอกล้อเพื่อน

"ทศ....ถ้าวันไหนกุพลาด เมิงดูแลที่บ้านกุต่อด้วยนะ"  ต้อมบอกเพื่อนอย่างกังวล..

" เฮ้ย ไรวะเมิง โดนทีเดียวนี่ เพื่อนกุเปลี่ยนไปเลย  อย่ามาลาตายแถวนี้ ....
ละก็ไม่ต้องมาฝากกุ เพราะเมิงพลาดอ่ะ  กุไปด้วย ฮ่า ฮ่า" ทศยังแหย่อย่างอารมณ์ดี

ต้อมเริ่มยิ้มออก

" เออจริง...ฮ่า ฮ่า กุลืมไป  อ่อ กุยังไม่ได้บอกเจ๊ร้านนมนะ ว่าเมิงอยากเอาเค้า
พอดีกุไปไม่ถึง อิอิ"  ต้อมเริ่มร่าเริง

" อืม เดี่ยวกุไปบอกเค้าเอง  เผื่อเค้าจะให้เลย" ทั้งคู่หัวเราะพร้อมกัน


"ตอนโดนเข้านี่รู้สึกยังไงวะ" ทศถามเพื่อน

" ไม่รู้ว่ะ เมิงต้องลองโดนเอง  สนมะ..... จะได้มานอนข้างๆกุ" ต้อมตอบยิ้มๆ

" ไอ้ห่านี่กุถามจริงๆ" ทศพดเสียงจริงจัง

" ก็ไม่รู้ว่ะ  นั่งรถมาดีๆ กะลังจะจอดแม่ม ตูมเลย .... พอพวกกุลงจากรถ  ก็อีกตุมนึง..
กุก็กระเด็นไปนั่งจุ้มปุ้ก หมดสติอยู่อ่ะ  มัน เค้วงๆ สะเทือนๆ มึนๆ"

" อืม  เมิงไม่เป้นไรก็ดีละ" ทศว่า

" ทศ......กุว่านะ เดี๋ยวงานเข้าอีก"  ต้อมบอกทศ และทั้งคูก็รู้อยู่แก่ใจว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

"อืม ก็ว่ากันไป ต่าคนต่างมีหน้าที่ของตัวเองว่ะ  มันบึ้มมา พวกเราก็ยิงกลับ...
เออ มานานละ กุกลับก่อน มีไรเดี๋ยวกุมาตาม ฮ่า ฮ่า"  ทศว่า

" เออ โชคดีๆ"  ....

บันทึกจริง

คำ ว่า โชคดี......จากเพื่อนๆ สำหรับที่นี่ ผมว่ามันมีความหมายมากกว่า คำหวานๆจากผู้หญิงสวยๆ ซะอีก..... คนที่จะรอด ไม่ใช่เก่งอย่างเดียว  ต้องดวงดีด้วย.....
บังเอิญ กุยังดวงดีอยู่ และ ดวงดี ตัลลอดดด ฮ่า ฮ่า
 
2 อาทิตย์ต่อมา  ต้อมก็กลับเข้าฐาน......

"ต้อม เมิงเดินได้ละนี่หว่า  ยังงี้ก็ไปทำงานใหญ่รอบนี้กะกุได้ละดิ"  ทศเอ่ยอย่างยินดี เมื่อเห็นคู่หูกลับมา

" อืม ได้ยินผู้กองบอกคร่าวๆมาละ ว่า จะมีงานใหญ่  แผลหายดีละ
แดกเบียร์ละไม่รั่วออกมา ฮ่า ฮ่า" ต้อมกล่าวอย่างอารมณ์ดี


"อืม แต่งานรอบนี้ ถ้าพลาดนี่... กุว่า มีเสือหลายตัว เด้งกันระนาวว่ะ" ทศมีเสียงหนักใจเล็กน้อย

" ก็อย่าพลาดเด่ะ  ถ้าพลาดมา แม่ม กุไม่กล้าคิดเลย" ต้อมเองก็กังวลไม่แพ้กัน

ไม่แปลกหรอกที่ทั้งสองจะกังวล เพราะงานครั้งนี้  เป็นงานแบบปิดลับ
ถึงจะเป็นงานที่ แทบจะไม่ต้องลั่นกระสุนก็ตาม....

"เออ กุมีไรจะบอกอีกอย่าง   .. สายรายงานมาอ่ะ ว่า พวกเรามีค่าหัวด้วย ฮ่า ฮ่า" ต้อมบอกทศ

"เฮ้ย จริงอ่ะ  ทะไหร่วะ" ทศถาม

"แสนนึง"...."กุว่าพวกเราแม่มเก่งเหมือนกันนะ  ทำงานจนพวกแม่มตั้งค่าหัวอ่ะ"  ต้อมพูดขำๆ

" ฮ่า ฮ่า  งั้นเดือนไหนกุช้อต กุตัดติ่งหูเมิงไปขายละกัน เผื่อได้สัก พัน สองพัน" ทศยิ้มกวนตีน


"กุว่าตอนเมิงเอาไปขาย มันก็เอาเมิงไปทั้งตัวเลยไง ฮ่า ฮ่า" 

" เอาเหอะ กุว่านะ เตรียมตัวไว้ดีกว่า"  ทศบอก

"อืม"  ต้อมยิ้มๆละก็เดินกลับไปพักผ่อน


------------- รุ่งขึ้น หลังฟังบรรยายสรุป ทั้งสองก็กลับมาเตรียมตัวทำงาน-----------


" งานนี้ .... ยากแฮะ ....  ทำไมเค้าไม่ส่งมือเทพๆไปทำวะ"  ทศกังวลไม่น้อย
งาน แทรกซึม หาข่าว กลางพื้นที่อีกฝ่าย โดยล้ำข้ามแดนเข้าไปในประเทศเพื่อนบ้าน ถือว่า ไม่ง่ายเลย....สำหรับพวกเขาซึ่งมีประสบการรณ์ในสนามรบจริงได้ไม่นาน

"อืม" ช่างเหอะ ยังไงก็ต้องทำ  ทำใจให้สบายเหมือนเคยละทำงานดีกว่า" ต้อมกล่าวเสียงเรียบๆ

----------- เสียง ฮ. ไม่ดังนักลับหายไป คู่ซี้ทั้งสอง  แฝงตัวเข้ากับความมืด ของคืนเดือนมืดได้เป็นอย่างดี-------------

"ทศ ตามมา  เดี๋ยวกุพาเลาะแนวป่าไป โผล่ทางเข้าเลย น่าจะสัก 15 กิโล" ต้อมบอกเพื่อน

"อืม นำไปเลย แม่ม มืดชิบ" ทศก้าวตามหลังเพื่อซี้ไปติดๆ

"อืม เดี๋ยวฟ้าสางค่อยหาที่หยุดพักละกัน" ต้อมเดินนำ เพื่อน เข้าไปในป่าลึก มุ่งหน้าไป
ตามแผนที่ ภาพถ่ายทางอากาศ


ก่อนฟ้าสางไม่นาน ทั้งคู่ก็มาถึงสุดเขตแดนสยาม.....

ทั้งสองซุ่มเงียบในความมืด

" เข้าไปเลยนะ ทศ " ต้อมเอ่ยปาก

" อืม ไปเลย ค่อยไปหาที่พักเอาตอนข้ามไปแล้ว"  ทศพยักหน้า

หลังจากข้ามเขตไปได้ไม่นาน ฟ้าก็เริ่มสว่าง

" ต้อม เหลืออีกเท่าไหร่ กว่าจะถึงที่หมาย" ทศถามเพื่อนที่รับหน้าที่คนนำทาง

" 2-3 กิโล จากตรงนี้" ต้อมตอบสั้นๆ พลางอ่านแผนที่ ลากเส้น ตัด เพ่อหาทางหนีทีไล่ที่ดีที่สุดไว้ก่อน

คนอ่านแผนที่เป็นจริงๆ นอกจากว่า รู้เส้นทางเดินแล้ว  ยังต้องสามารถ อ่านความสูงของพื้นที่
เพื่อหาทางหนีทีไล่ได้อีกด้วย

ทั้งสอง หยุดพัก อย่างเงียบเชียบ  ครั้งแรก ในดินแดนที่ไม่ใช่แผ่นดินเกิดของตนเอง......
ตลอดวัน ทั้ง 2 ซุ่มเงียบอยู่ในป่ารก ทึบ  แฝงตัวเข้ากับธรรมชาติ
ราวกับก้อนหินก้อนนึงเท่านั้น เพราะบริเวณนี้คือเขตรอยต่อ ในเขตประเทศเพื่อนบ้าน
ทั้งสองไม่รู้ว่า จะเจอะไรเข้าบ้าง  ทุกย่างก้าวต้องเต็มไปด้วยความระมัดระวัง

แนว กับระเบิดที่ได้มาจากสายข่าว ทำให้ทั้ง สองมั่นใจในการเดินทางมากขึ้น ว่าจะหลีกเลี่ยงแนวกับระเบิดอย่างไร  ทุกสิ่งที่ครู ทั้งสอน ทั้งด่า มา ถูกนำมาใช้ ผสมกับ สัญชาติญาณอย่างเต็มที่...


พอสิ้นแสงอาทิตย์  ความมืดเข้าปกคลุมอย่างรวดเร็ว เพราะในพื้นที่นี้คือป่าทึบ

ทั้งสอง ก็เริ่มขยับเดินทางอีกครั้ง


" ไปกัน ทศ ใกล้มากแล้ว" ต้อมมองแผนที่ในมือ พร้อมบอกเพื่อนรัก ซึ่งทศก็ก้าวท้าวตามมาติดๆ

เดินทางต่อมาไม่นาน   ทั้ง สองก็เจอจุดหมายของพวกเขาในภารกิจนี้

ค่ายดัดแปลง ขนาดใหญ่ ที่ถูกพรางด้วยตาข่าย หลีกเลี่ยงการตรวจการณ์ทางอากาศ
(ค่ายที่ ประเทศเพื่อนบ้านบอกว่า ไม่มี๊ ไม่มีนั่นัแหละ)

"ต้อม เริ่มงานเลย" เสียงทศกระซิบบอกเพื่อน

ทั้ง 2 แทรกซึมเข้าเกาะบริเวณขอบฐานอย่างเงียบเชียบ และยากยิ่งที่จะมีผู้ใดสังเกตุเห็น

กล้องอินฟาเรด ประสิทธิภาพสูง  เมดอิน ยูเอสเอ ถูกนำมาติดกับหมวกดัดแปลงของต้อม
โดยมีสายสวิทซ์ลากมาที่มือ.... ภาพที่ได้จากกล้องนี้ จะชัดเจนราวกับกลางวัน
เพียงแต่ภาพจะเป็นภาพขาวดำ ( กล้องชนิดนี้ ประสิทธิภาพมากกว่า NVG มากมายนัก)

ภาพแล้วภาพเล่า ถูกบันทึกลงยัง HDD. ของกล้องตัวนั้น

" แม่ม อยู่กันเพียบ  กุว่านะ ทอ. มาทิ้ง นาปาล์มสักลูกนะ  สงบเลย" ต้อม กระซิบบอกทศ

"ถ้ามันง่ายยังงั้น ป่านนี้ กุกะเมิง นอนอยู่บ้านแล้ว  เพราะงี้มันถึงไม่จบซะที" ทศ ตอบเพื่อน
แต่สายตากวาดไปรอบๆ เพราะเค้าต้องทำหน้าที่คุ้มกันเพื่อนรักไปด้วย

" อืม กุกะเมิงก็ต้องมาทำงาน มีค่าหัวคนละแสนต่อไป อิอิ"  ต้อมหัวเราะเบาๆ

" อืม ยังจำมีอารมณ์ขำนะครับเมิง"ทศ ยังคงระแวดระวังความเคลื่อนไหว รอบๆตัว

พลันสายตาก็มองไปเห็น ชายถือปืนยาว m-16 เดินมา 2 คน มาใกล้บริเวณที่พวกเขาอยู่

..... นิ้ว สะกิด บ่าขวาของเพื่อนรักเบาๆ  ต้อมมองตามไปทางขวา ก็เห็นสิ่งเดียวกัน


ทั้งสอง นิ่งเงียบ ไม่ไหวติงราวพุ่มไม้ หากแต่ในพุ่มไม้นั้น ถือ MP-5SD6 ทั้ง 2 พุ่ม - -'

ชายแปลกหน้า ผิวคล้ำ คิ้วเข้ม ตามแบบชายชาวใต้ เดินใกล้เข้ามาเรื่อยๆ.....

[►♀◄]

เป็นการวัดใจ ระหว่าง ชายทั้ง สี่คน  สองคน เดินลาดตระเวณราบฐาน ตามปกติ
ไม่ได้รับรู้ถึง การมาของ นักรบไทย 2 คน

อีก 2 คน ตัดสินใจที่จะอยู่นิ่งเงียบ ไม่ไหวติง  กระชับ ปืนในมือ พร้อมจะลั่นกระสุนทันที ถ้าถูกตรวจพบ

.......
พลลาดตระเวณ เดินผ่าน ทศและต้อมไประยะไม่เกิน 5-6 เมตรแน่นนอน
 
(อย่าทะลึ่งไป ยูเดธเชียวนะครับ พี่น้อง)     

....ทั้ง ทศและต้อม แทบจะกลั้นหายใจ........

พลลาดตระเวณเดินผ่านไป ไม่พบถึงสิ่งผิดปกติ  พูดคุยกันด้วยภาษา ที่ทั้งทศและต้อมเองก็ฟังไม่ออก ....
พอพลลาดตระเวณ เดินห่างออกไป  ทั้งทศและต้อมก็ทำงานของเขาอีกครั้ง

คราวนี้ ต้อม มาร์คจุดต่างๆและเส้นทาง ที่เดินทางจาก จุดปล่อยตัว จน มาถึงที่ตั้งค่าย
สภาพภูมิประเทศ  ที่ตั้งหน่วยป้องกัน    วงรอบของการลาดตระเวณ

ทุกอย่างถูกบันทึกลงไปอย่างละเอียด
............

 รวมแล้ว คือเวลากว่า 36 ชม. ที่ทั้งสอง ซุ่ม เกาะขอบฐาน สังเกตุความเคลื่อนไหวต่างๆ
ในค่ายดัดแปลงแห่งนั้น โดยไม่ได้ถูกค้นพบ

ตกค่ำของอีกวัน จึงค่อยๆ คืบคลานออกมาจากบริเวณขอบฐาน
ข้ามกลับเข้าดินแดนสยาม  บ้านเกิดของพวกเขาอีกครั้ง

ครั้งนี้ คือข่าวสารสำคัญที่สุด  ภาพของระดับตัวผู้นำ นับสิบภาพ  ภาพที่ตั้งฐาน  การดัดแปลง

รายละเอียดทุกอย่างถูกเก็บบันทึก และ ลงรายละเอียดทุกอย่าง
ที่สำคัญที่สุดคือ แผนที่ ในการเข้าถึง ค่ายแห่งนั้น...

ข้อความจริงในบันทึก.....
งานนี้ เสี่ยงมาก ดีใจที่กุรอดกลับมา เขียนสมุดเล่มนี้ได้อีก
ไม่โกรธนะ ที่พวกเขา ต่อสู้ เพื่อแบ่งแยกดินแดนที่เคยเป็นของเขาเมื่อในอดีต

แต่ พวกเมิงก็ต้องไม่โกรธเหมือนกัน ที่พวกกุ ต้องยิงพวกเมิงทิ้ง เพราะปัจจุบัน แผ่นดินนี้มันของพวกกุ ....
โกรธอย่างเดียวคือ คนไทย แท้ๆ ที่ออกทีวี ปากบอกว่ารักชาติ ทำเพื่อชาติ ยอมตายเพื่อชาติ
มันกลับสนับสนุนคนกลุ่มนี้ ให้ก่อความวุ่นวาย เพื่อจะได้มาซึ่งอำนาจทางการเมือง

เอาชีวิตทหารแบบพวกกุเข้ามาใช้ยังกับเบี้ยบนกระดานหมากรุก
หวังว่าวันนึงมันคงจะดีขึ้น...... เพราะ กุก็ไม่อยากยิงใครเหมือนกัน

เหลือที่ลงได้อีกไม่เยอะครับ 
ปล. หลายอย่างผมเอาข้อมูลจริงเป๊ะๆมาใช้ไม่ได้ค๊าบบ

เพราะอย่างที่บอกไปในตอนต้นแล้วว่า  ไม่รู้ว่าใครอ่านบ้าง....และหลายๆคนก็ไม่ใช่ทหาร
ถ้าใช้ศัพท์ทางทหารทั้งหมด คนอ่านหลายๆคนจะงง และต้องมานั่งตอบคำถามย้อนหลังง๊าบบ

ปล.2  เรื่องราวนี้ถูกดัดแปลงมาแล้วครับ  จริงมั่ง โม้มั่งผสมๆไปครับ  แต่มีพื้นฐานบนภารกิจจริงทุกตอนครับ  อย่าคำนึงถึงความสมจริงมากครับ  อ่านเอา สนุกจ๊า

วันเวลาผ่านไป..... 2 หนุ่มจากกองทัพไทยก็ได้รับประสบการณ์เพิ่มพูนขึ้น จากทุกงานที่ออกไปทำ การทำงานของพวกเขา เป็นลักษณะของ ชุดตอบโต้ ซึ่งจะมีการปฏิบัติงานทุกครั้งที่เกิด
เหตุการณ์รุนแรงขึ้น กับราษฎร หรือ เจ้าหน้าที่ไทย

แต่วันนี้ผิดออกไป ......  ผู้กองเรียกเข้าฟังบรรยายสรุปภารกิจในวันนี้
ซึ่งสายข่าวในพื้นที่ แจ้งว่า จะมีการเข้ามาฝังตัว ของชุดโจมตี ที่ฝึกมาอย่างดีของ R....

เพื่อเตรียมโจมตี ชุดคุ้มครองครู

ซึ่ง ปกติข่าวแบบนี้แทบจะไม่หลุดรอดออกมา แต่ครั้งนี้ ถือว่าโชคเข้าข้างฝ่ายไทยมาก เนื่องจาก รู้แผนการข้างต้น  จึงวางแผนย้อนรอย โดยการ สุ่มวางกับระเบิด ในพื้นที่ที่ ฝ่ายตรงข้ามจะเข้าวางตัว รวมไปถึง ชุดจู่โจม ตชด.- ทหาร ที่เตรียมสวนกลับอย่างเต็มที่

ข้างถนน ซึ่งเป็นทางลงจากเขา  เป็นช่วงโค้งของถนน ซึ่งเป็นจุดเหมาะมากที่จะทำการซู่มโจมตี ผู้ที่เคลื่อนที่ด้วยยานพาหนะบนนถนน ด้านล่าง

บัดนี้ พื้นที่นั้น เต็มไปด้วยกับระเบิดชนิดต่างๆ ที่วางไว้ตอนรับผู้ทีอาจหาญเข้ามาซุ่ม
 นอกจากนั้นไกลออกไป เกือบ 200 เมตร ยังมีชุดซุ่มยิง ของทั้ง ทหาร และ ตชด. อีก 3-4 ชุด
ฝังตัวอยู่ รอบรัศมี

เวลาไม่นานนัก  ชุดสังเกตุการณ์ก็สังเกตุเห็นความเคลื่อนไหว ที่ผิดปกติ

" จิ้ดริ้ด เรียกทุกทีม... งวงแดง กำลังเข้าพื้นที่  ยืนยันเป้าหมาย งวงแดง" .....เสียงวิทยุ
จากชุดสังเกตุการณ์แจ้งให้ทุกชุดซู่มยิง เตรียมพร้อม

"รับทราบ ก้านกล้วย มาร์ค 150"  ต้อมตอบไปทางวิทยุ เพื่อยืนยันตำแหน่ง และวิถีที่จะยิง
" รับทราบ ชบาแก้ว มาร์ค 070 " เสียงขานตำแหน่ง เพื่อ มาร์คเป้า จากชุดอื่น ก็ดังตามกันมา จนครบ ....

(จริงๆ จะ เขียนให้ครบ  ตามจุดครับ แต่ จขกท. จำชื่อตัวละครเรื่องนี้ได้ไม่หมด ฮ่า ฮ่า)
" รับทราบ ทุกชุด รอสัญญาณจาก จิ้ดริ้ด  ยืนยัน"  เสียงจากชุดสังเกหตุการณ์แจ้งไปยังทุกชุด

" ยืนยัน รับทราบ รอสัญญาณ"  ต้อม ตบบ่าทศให้เตรียมพร้อม
ทศปรับทิศการยิงไปยังเป้าหมาย ชายร่างสูง ถือปืน อาก้า...

ตูม!!!!!!!!!! เสียงเคลมอร์ลูกแรก ดังสนั่น  ชุดสังเกตุการณ์ให้สัญญาณแล้ว
ทศ และต้อม เห็นกลุ่มคน 2 -3 คน กระเด็นออกจากบริเวณที่มีเสียงระเบิด

"ปัง!!"  เสียง M-24 ของทศคำราม และส่งกระสุนร้อนๆ  เข้าสู่หัวของเป้าหมายอย่างแม่นยำ
"ปัง!!" เสียงปืนไม่ทราบชนิด จาก  อีกทิศทางนึง ดังขึ้น  ก็มีชายอีกคนในกลุ่มเป้าหมาย ล้มลง

เสียงยิงต่อสู้อย่างสะเปะสะปะ ดัง ออกมาจากบริเวณนั้น พวกมันคงตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
ที่เที่ยวนี้ ดันโดนก่อน

" ปัง!!" ทศลั้นกระสุนอีกนัด  ก็หมายถึงอีก 1 ชีวิตของพวกมันที่ต้องหลุดลอยออกไป
" ทศ หลังก้อนหิน ระยะ 210  เผื่อขวา  "  ต้อมแจ้งเป้าหมายต่อไป


" ปัง!!!"  เสียงกระสุนกระทบหิน แต่......กระสุนนัดนี้ เจาะก้อนหินได้ราวกับกระดาษ
แน่นอน กระสุนที่บรรจุ ลงในปืนซุ่มยิง ของทุกชุดที่เข้าโจมตีวันนี้  เป็นกระสุนแบบ "พิเศษ"

อีกฝ่ายเห็นท่าไม่ดี เริ่มเสียขบวน แตกกระเจิง
ตูม!!!!!  เสียง เคลย์มอร์ ระเบิด ปิดทางหนีของฝ่ายตรงข้ามจากชุด ตรวจการณ์ ดังสนั่นอีกครั้ง

ปิดเส้นทางหนีโดยสิ้นเชิง.....

" เป้าหมาย 010 สีฟ้า" เสียงต้อมขานเป้า
"ปัง!!" ทศพลาด  กระสุนพุ่งทะลุต้นไม้อย่างง่ายดาย แต่เนื่องจากเป้าหมายเคลื่อนที่
ความเร็วกระสุนลดลง ทำให้กระสุนพลาดไป

แต่.....บัดนี้ทศไม่ใช่นักซุ่มยิงมือใหม่อีกแล้ว   กระสุนนัดที่สอง ถูกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
และไม่ต้องรอเสียงของ ต้อม

"ปัง!!" นัดนี้ไม่พลาด   เป้าหมายล้มหายไปในกอไม้....
อีก 3 คนในกลุ่มเป้าหมาย วางปืน ยกมือขึ้น........

" มาร์คเป้าหมาย คนขวา เทา 147" เสียงต้อม มาร์คเป้า

"ปัง!!"  ทศไร้ความลังเล ลั่นกระสุนใส่เป้าหมายที่ยกมือทันที....
"ปัง!!" ....."ปัง!!"  เสียงกระสุนจากทิศทางอื่นอีก 2 นัด ดังมาติดๆกัน

ทั้ง 3 ที่ชูมือ ร่วงลงไปในทันที .......

แน่นอน หลายคนมองว่าโหดร้าย .....  แต่นี่คือ  สงคราม.... ถึงแม้จะวาดภาพสวยงามเพียงใด
หรือใช้คำพูดแบบไหน มันก้คือการ สังหาร ผลาญชีวิตฝ่ายตรงข้ามให้มากที่สุด

เค้ายกมือยอมแพ้.... ในวันนี้ .... วันหน้า ถ้าเค้าหลุดออกไปจากคุก(ด้วยสารพัดวิธี)
เค้าก็จะกลับมา ทำร้ายประชาชนและเจ้าหน้าที่ของเราอีกแน่นอน....
เพราะคนเหล่านี้ ถูกปลูกฝังมา ว่า ฆ่าเจ้าหน้าที่รัฐได้ จะได้ไปอยู่กับพระจ้าบ้าบอของมัน
(พระเจ้าอะไร ชอบให้สังหาร และฆ่าคนอื่น ไอ้พวกเพ้อ)

หลังจบปฏิบัติการ ทุกชุดที่เข้าจู่โจม ไม่มีคำพูดอะไรเกี่ยวกับภารกิจ.... มีแต่การมองตากันเท่านั้น

"ทศ เมิงคิดไรมากเป่าวะ" ต้อมถามขึ้น " พวกแม่มยกมือแล้ว แต่กุก็ยังต้องขานเป้า"

" ไม่หรอก เมิงขานมา กุก็ยิง  กุไม่สนหรอกว่ามันจะยอมแพ้ไหม  กุรู้แต่ว่าถ้ากุไม่ทำ
วันนึง มันก็อาจจะย้อนมาทำพวกเราแทนก็ได้" ทศตอบเสียงเรียบๆ

" ป่ะ พักผ่อนดีกว่า"  ทศบอกต้อม  ดูท่าทางต้อมจะกังวลนิดหน่อย เป็นอาการเดียวกับที่ทศ
เคยเป้นเมื่อตอนยิงเป้าหมายที่เป้นคนจริงๆครั้งแรก

" อืม" ต้อมตอบสั้นๆ  ถอนใจ 1 เฮือกใหญ่ๆ แล้วก็ไปพักผ่อน

-------  ข้อความจากบันทึกจริง ---------

รู้สึกผิดไหม ....  รู้นะ  ก็ยังมีจิตสำนึกอยู่ว่าอีกฝ่ายยอมแพ้แล้ว

แต่ภาพที่พวกมันวางระเบิดพวกเรา  ภาพที่มันฆ่าตัดคอพระสงฆ์

ภาพที่มัน ปาดคอ รุ่นพี่นาวิก หลังจากที่พวกมันกระทืบจนหนำใจ

ภาพ เหล่านี้ มันแว้บขึ้นมา  กุก็ไม่สนแล้วว่ะ  ว่าพวกเมิงจะยอมแพ้ไหม

ในเมื่อพวกเมิงไม่เคยมีคำว่าเมตตา  พวกเมิงก็ไม่ควรจะได้รับกลับไปเหมือนกัน ...

ชีวิตพวกเมิง อย่ที่ปลายนิ้วกุ  กุตัดสินให้ พวกเมิงไม่ทรมาณ......

ใจจริงกุอยากยิงตัดเหนือขั้วปอดให้พวกเมิงเจ็บปวดก่อนด้วยซ้ำ และให้เลือดออกจนตาย

แต่กุสงสาร ยังไงก็ต้องตาย กุส่งให้แบบไม่ทรมาณก็แล้วกัน....

วันนึง ถ้ากุพลาดมาบ้าง ก็อย่าทรมาณกุก็แล้วกัน....

แต่กุพลาดยาก ฮ่า ฮ่า  ยังอยู่สอยพวกเมิงอีกนาน...

[►♀◄]

วันนี้ พวกเขาได้รับภารกิจที่เรียกได้ว่า รับผิดชอบสูงสุด มีความหมายที่สุด
ภารกิจ ตรวจสอบและคุ้มครองเส้นทางเสด็จ (ส่วนพระองค์ไหน ผมไม่ลงละกันนะครับ)

สองนายทหารหนุ่ม เดินอย่างระมัดระวังตามพื้นที่ที่ถูกกำหนดให้รับผิดชอบดูแล
" ต้อม เมิงว่ามันจะมาไหม" ทศถามเพื่อนเสียงเรียบๆ

" ใจกุนะ กุว่าไม่.... จะดีจะชั่วยังไง มันก็คนไทย มันคนไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้น" ต้อมตอบ
" ถ้ามันมาวุ่นวาย วันนี้ มันจะถูกต่อต้านจากคนในพื้นที่ด้วย มันไม่ทำหรอก" ต้อมว่าต่อ

" อืม อุตส่าห์ล้างสมองมาตั้งเยอะ มันมาทำไรวันนี ก็จบ" ทศเห็นด้วย
 เมื่อคืนกุนอนไม่หลับเลยว่ะ ... เมิงล่ะ" ต้อมคุยต่อ

" กุก็นอนไม่หลับ  ตื่นเต้นว่ะ "  ทศเองก็บอกความจริงไป ว่าเขาเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยกับภารกิจ พิเศษ ที่สำคัญที่สุดในชีวิต วันนี้

ทศ กับต้อม เดินทางมาถึงจุดที่เขาต้องเฝ้าระวัง  มันเป็นเนินหัวโค้ง ทั่วไป แต่จุดนี้
ทั้งต้อมและทศรู้ดีว่า คือจุดที่ได้เปรียบที่สุด สามารถมองเห็นได้ไกลเกือบๆ 1 กิโลเมตร
หากเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้น พวกเขาสามารถทำงานได้จากระยะไกลลิบ....

แม้รู้อยู่แก่ใจว่า งานนี้ ไม่น่าจะมีเหตุการณ์อะไร...แต่ทั้งสองก็ไม่เคยประมาท

ทศนำ M-24 ซึ่งบรรจกระสุนไว้เต็ม วางตรงหัวเนินที่ได้เปรียบที่สุด เพราะมองลงไปยังโค้งด้านล่างแล้ว สามารถยิงคลุมได้เกือบๆ 180 องศา

ต้อมเอา ก็วางเจ้า M16 A2 ไว้ใกล้ๆกัน
อีกนานนับ ชม. กว่า ขบวนเสด็จจะมาถึง

ทั้งสอง รอด้วยใจระทึก......ไม่ใช่กลัวเหตุการณ์ไม่ดี
แต่หากทั้งสอง ตื่นเต้นที่ได้ทำภารกิจ ถวายความปลอดภัย  รักษาเส้นทางเสด็จ

ไม่ใช่เพียงแต่พวกเขาสองคนเท่านั้น  ทหาร จากฐานของพวกเขา เกือบทั้งฐาน ก็อยู่บริเวณใกล้ๆ ทุกคน ย่อมรู้สึกอย่างเดียวกัน

ปลาบปลื้มเป้นล้นพ้น ที่แม้จะอยู่ห่างไกล และ อยู่ในพื้นที่อันตราย ก็ยังมี
น้ำพระทัย เสด็จมาเป็น ขวัญและกำลังใจให้คนในพื้นที่


เสียง ฮ. ดังแว่วมาแต่ไกล.......
UH-60 ใช้ความเร็วไม่มากนัก บินเอื่อยๆ มาตามโค้งของถนน

" ฮ. ตั้งแพง  มะไหร่มันจะใส่มินิกันวะ"  ต้อมมองเห็นจากในกล้องส่องทางไกล พูดกับทศเบาๆ
"ให้ เค้าตัด พสร. เมิงไปซื้อดิ บอกไปเลย" ทศเย้า

" ถ้ามี มินิกันนะเมิงเอ้ย ไอ้พวกเวรนั้น โผล่มาทีนึง กราดรวดเดียว แม่ม ราบ" ต้อมพูดต่อ
" เอานน่า ไอ้ที่อยู่ข้างๆนั่นก็ M-60 นิ ยิงโดนเข้าก้ตายหร่าเหมือนกัน"  ทศมองละขำๆ

(จขกท. แอบประชดเองครับ  ไม่รู้ตอนนี้เปลี่ยนเป็น ปืนอื่นหรือยัง ตอนที่เคยนั่งล่าสุดมันยังเป็น M-60 อยู่  ท่านผู้รู้บอกทีครับ)
แบล้คฮอว์ค บินผ่าน ทศกับต้อมไปช้าๆ

" เดี๋ยวก็คงมาถึง"  ทศบอก  ต้อมก็หยักหน้ายิ้มๆ
-----เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที-----

"มาแล้ว" ต้อมบอกทศ  ขบวนเสด็จ ถูกนำหน้ามาด้วย รถฮัมวี่ ของ ทบ.
ตามด้วยรถในขบวนอีกหลายคัน  มี แบล้คฮอว์ค ประกบ ทั้ง 2 ฝั่ง

โดยไมได้นัดหมาย ทั้งทศและต้อม ลุกขึ้น ทำความเคารพ.....

ทั้ง สอง รู้สึกยินดีเป็นยิ่งนัก แม้ทั้งสองพระองค์จะไม่ทรงทราบว่า มีนายทหารหนุ่มทั้ง 2 อยู่ตรงนั้น   และมี ทหารไทยอีกนับร้อยชีวิต อยู่ ทุกบริเวณที่ผ่านมา

เพียงแค่รับรู้ว่า พระองค์ทรงห่วง ราษฎรของท่าน ทุกคน  แค่นี้ ทุกคนก็พร้อมที่จะปกป้องพระองค์ท่านด้วยชีวิต หากเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น

ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี..................

" วันนี้ กุภูมิใจจังว่ะ"  ทศพูดสั้นๆ เพราะๆม่รู้จะ บรรยายเป็นความรู้สึกยังไง
" อืม" ต้อมอมยิ้ม  วันนี้ทั้งสอง รู้สึกอย่างไรคงไม่ต้องบรรยาย

.......................

ข้อความจริง ....
ดีใจ ที่ได้เกิดเป็นคนไทย  ดีใจที่ได้ทำภารกิจวันนี้[/b]
ดีใจ ที่เกิดมาภายใต้พระบรมโพธิสมภาร ....(ผมเขียนถูกเปล่านี่  น้องมานเขียนมางี้) .....
ดีใจ ที่ได้รับหน้าที่ ที่สำคัญที่สุด ที่ประชาชนไทยทุกคนอยากทำ....


ปลายปี 2548 .....ความรุนแรง ทวีมากขึ้นเรื่อยๆในพื้นที่

เป้าหมายของผู้ก่อความไม่สงบ พุ่งเป้าไปที่ประชาชน และสถานที่ราชการที่ไม่มีอาวุธ

รวมไปถึงพระสงฆ์ (มันเอาศาสนามาอ้าง)  ไม่เว้นแม้แต่คนไทยเชื้อสายมุสลิม ที่อยู่ในพื้นที่
แต่ไม่เข้าร่วมอุดมการณ์ (เลวๆของพวกมัน)

เพราะฉะนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องของศาสนาแน่นอน กลุ่มคนเหล่านั้นเอามาเป็นข้ออ้างในการ
ดึงคนเข้าร่วมเพียงเท่านั้น...

แน่นอน 2 นายทหารหนุ่ม เช่นทศและต้อม ก็ต้องมีงานมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
งานของพวกเขา ไม่ใช่แค่การตอบโต้อีกต่อไป แต่เป็นงานเชิงรุกไปด้วย...

ไม่ใช่เป็นการรุกด้วยอาวุธเท่านั้น...แต่เป็นการรุกเข้าหามวลชน เพื่อดึงกลับให้กลับ
มาอยู่ฝ่ายเราด้วย

และงานคุ้มครองสถานที่ราชการต่างๆ.....ซึ่งช่วงหลัง  มีข่าวเล็ดรอดออกมาบ่อยๆ
ว่า ผู้ก่อความไม่สงบจะเข้าตีที่ไหนบ้าง  ซึ่งส่วนมาก ระยะหลัง  ถ้าไม่ใช่การระเบิดแบบเฉียบพลัน  ทหาร-ตำรวจ จะวางกำลังป้องกันได้เกือบทุกครั้ง นั่นแสดงว่า แผนเข้าหามวลชนของกองทัพไทย ได้ผล  รักษาชีวิต ละผลประโยชน์ของชาติได้เป็นจำนวนมาก

-------- กลางดึก ช่วงปลายพฤศจิกายน 2548 -------

ทศ และต้อม  ได้รับมอบหมายให้คุ้มกันโรงไฟฟ้า แห่งหนึ่ง ซึ่งมีข่าวแจ้งมาว่า จะมีการลักลอบเข้ามาวางระเบิด เพื่อตัดไฟฟ้าในเมือง และเตรียมก่อเหตุ...ทั้ง 2 และ เพื่อนทหารอีก 3-4 ชุด ได้วางกำลังคุ้มกันโดยรอบ  และแน่นอน  อย่างเงียบเชียบ

ด้านนอก มีเพียง ทหารใส่ชุดพนักงานการไฟฟ้า 2-3 คน ทำทีเดินตรวจตราปกติ


แต่รอบๆด้านจากทุกมุม  มีทั้งพลซุ่มยิง และ ชุดจู่โจม ซุ่มรออยู่


" เมื่อไหร่มันจะมาวะ  .... หรือว่าข่าวมันมั่ว... 2 วันแล้วนะเมิง" ทศเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย
เพราะทั้งเขาและต้อม มารอต้อนรับพวกนี้เป็นเวลาเกินกว่า 48 ชม. แล้ว

" ไม่รู้ว่ะ กุหล่อเกินกว่าจะไปเป็นพวกโน้น สืบข่าวมาบอกเมิงได้ ฮ่า ฮ่า" ต้อมหัวเราะ
" แต่กุว่า อีกไม่นานหรอก...ข่าวนี้เค้ายืนยันมานี่หว่า" ต้อมว่าต่อ ตบบ่าเพื่อนเบาๆ

"อืม..แต่ลึกๆมันไม่มาก็ดี ไม่ต้องมีใครเสี่ยง ไม่ต้องมีใครเจ็บ "  ทศพูดต่อ

"อืมม แหม หมวด  .. ใจดีนะครับเมิง หมู่นี้อ่ะ....." ต้อมแซวเพื่อน  รูปใบเล็กๆก็ร่วงลงมาจากหมวกของต้อม
เฮ้ย ของเมิง" ทศดูรูปนั้นแว้บเดียว ละส่งคืนให้เพื่อน "ลูกเมิงน่ารักดีนี่หว่า  เรียกเมิงได้ยัง" ทศถาม

" เจอครั้งสุดท้ายยังว่ะกุเพิ่งเห็นหน้าลูก 2 หนเอง " ต้อมพูดพลางยิ้มเล็กๆ
"อืมละเมิงจะกลับบ้านอีก เดือนหน้านี่หว่า" ทศถาม

"อืม  ถ้ากุยังอยู่นะ ฮ่า ฮ่า" ต้อมพูดเรื่องความตายราวกับมันง่ายดายเหลือเกิน
" อืม เมิงอ่ะไม่เป็นไรหรอก  เพราะกุไม่อยากให้หลานกุเป็นกำพร้า .... " ทศพูดยิ้มๆ

"อืม  ยิงให้แม่นๆละกัน อิอิ" ต้อมหยอกเพื่อนต่อ
..... "ฐานเรียก ช้างป่า1  เสียงวิทยุที่หูต้อมดังขึ้น

"ช้างป่า 1 ทราบ  ว่าไป"

" ให้สังเกตุความเคลื่อนไหว ทางตะวันตกของคุณ....ฐานจับความเคลื่อนไหวได้ แต่ไม่ชัดเจน
จุดของช้างป่า 1 อยู่ใกล้กว่า..."

"ทราบ..." ต้อมตอบสั้นๆ  หยิบกล้องส่องกลางคืน มองไปยังทิศทางทีได้รับแจ้ง
"เห็นไรไหม" ทศถาม พร้อมกับหันปากกระบอกปืนไปตามทิศที่ต้อมมอง

" ไม่เห็นว่ะ....เห็นแต่พุ่มไม้ ....." ต้อมยังคงเฝ้ามองต่อไป ....
" พุ่มไม้มันขยับได้ว่ะ........ทศ เรามีแขก"  ต้อมตอบพร้อมกดเสียงเรียกทางวิทยุ

" จากช้างป่า1 เรีกยฐาน  ยืนยันได้ไหมว่า ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น" ต้อมถามเพื่อยืนยันอีกครั้ง
" จากฐาน ยืนยัน ไม่มีฝ่ายเราในบริเวณนั้น" เสียงวิทยุ ยืนยันจากฐาน


"พบความเคลื่อนไหว ผิดปกติ ทางตะวันตก แต่ยังยืนยันไมได้ว่าเป็นบุคคล....
ขอพลุ ส่องสว่าง เพื่อยืนยัน"  ต้อมร้องขอพลุส่องสว่างขนาด 1 ล้านแรงเทียนทันที


" รับทราบ.."  หลังเสียงตอบจากฐานอึดใจเดียว

"ปุ้ง" ..... เสียงพลุ ส่องสว่าง ยิงขึ้นฟ้า  ส่งแสงสว่างราวกับกลางวันไปทั่วบริเวณแนวป่า
.....พุ่มไม้นั้น ไม่มีการเคลื่อนไหว....... ต้อมจ้องตาไม่กระพริบ....

ปัง!!!  เสียงปืนไม่ทราบชนิดจากแนวป่ากระสุน พุ่งเข้าดับไฟสปอร์ตไลท์ดวงโต ที่ติดไว้บนเสาไฟฟ้าทันที
"มาแล้ว" ต้อมบอกทศ ...

"อืม"  ทศตอบสั้นๆ เตรียมพร้อมทันที
"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียง M-60 ชุดสั้นๆ จากฐานสังเกตุการณ์ยิงไปยังบริเวณที่คิดว่าเป็นต้นตอของกระสุน

" ปังๆๆๆๆๆๆ"  เสียงปืนเล็กยาวแหลมเล็กที่คุ้นหูดังสวนมาทันที  ไฟจากปากกระบอกเป็นประกายแว้บๆในแนวป่า กระสุนจับเป้าที่แนวบังเกอร์ ของฐานสังเกตการณ์


" ด้านหน้า ระยะ 130 " ต้อมขานเป้า

" ปัง!!"  ทศลั่นกระสุนทันที  ชายคนที่วิ่งจากแนวป่าเข้าหารั้วโรงไฟฟ้า ร่วงผล๊อยไปในทันที

"ปังๆๆๆๆ"  เสียงปืนเล็กยาว ดังถี่ยิบ ด้านหลังชายที่ร่วงลงไป ส่งกระสุนนับไม่ถัวนมายังเนินใกล้ๆที่ ทศกับต้อมอยู่

"ชิบหายแล้ว"  ทศรีบหลบเข้าหลังเนินดิน กระสุนกระทบเนินดินจนพื้นสะเทือน
" มันเห็นได้ไงวะ" ทศสะกิดต้อม ....เอามือไปจับแขน......

"ไอ้ต้อม...ไอ้เชี่ยต้อม...." ทศรู้สึกได้ถึงยางเหนียวๆ ข้นๆ ที่ไหลลงมาอาบแขนเพื่อนรัก
ทศลากต้อมลงไปทางด้านหลังเนินดิน  เสียงกระสุนกระทบ ดังจนหูอื้อ

" ไอ้ต้อม  ตอบกุ อย่าเสือกเงียบ" ...." เมิงจบเตรียมรุ่นไหน  ทำไรบัวๆไว้บ้าง"....ทศตบหน้าต้อม  พร้อมกับโยนเจ้า M-24 ซุกไปในพงหญ้า และหยิบ M-16A2 ของต้อมมาถือไว้แทน

ทศโยนระเบิดมือออกไป 2 ลูก เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขายังมีฤทธิ์อยู่ อย่าได้หวังเข้ามาทำอะไรได้ง่ายๆ

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงยิงประสานจาก M-60 ถี่ยิบ สกัด ผู้ที่เคลื่อนเข้าหา สองทหารไทยอย่างดุร้าย.... ทำให้คนกลุ่มนั้นถึงกับร่วงไป 2-3 คน ที่เหลือถอยกลับเข้าแนวป่า

[►♀◄]

เป็นการวัดใจ ระหว่าง ชายทั้ง สี่คน  สองคน เดินลาดตระเวณราบฐาน ตามปกติ
ไม่ได้รับรู้ถึง การมาของ นักรบไทย 2 คน

อีก 2 คน ตัดสินใจที่จะอยู่นิ่งเงียบ ไม่ไหวติง  กระชับ ปืนในมือ พร้อมจะลั่นกระสุนทันที ถ้าถูกตรวจพบ

.......

พลลาดตระเวณ เดินผ่าน ทศและต้อมไประยะไม่เกิน 5-6 เมตรแน่นนอน
 (อย่าทะลึ่งไป ยูเดธเชียวนะครับ พี่น้อง)     

....ทั้ง ทศและต้อม แทบจะกลั้นหายใจ........
พลลาดตระเวณเดินผ่านไป ไม่พบถึงสิ่งผิดปกติ  พูดคุยกันด้วยภาษา ที่ทั้งทศและต้อมเองก็ฟังไม่ออก ....

พอพลลาดตระเวณ เดินห่างออกไป  ทั้งทศและต้อมก็ทำงานของเขาอีกครั้ง
คราวนี้ ต้อม มาร์คจุดต่างๆและเส้นทาง ที่เดินทางจาก จุดปล่อยตัว จน มาถึงที่ตั้งค่าย

สภาพภูมิประเทศ  ที่ตั้งหน่วยป้องกัน    วงรอบของการลาดตระเวณ
ทุกอย่างถูกบันทึกลงไปอย่างละเอียด
............


 รวมแล้ว คือเวลากว่า 36 ชม. ที่ทั้งสอง ซุ่ม เกาะขอบฐาน สังเกตุความเคลื่อนไหวต่างๆ
ในค่ายดัดแปลงแห่งนั้น โดยไม่ได้ถูกค้นพบ

ตกค่ำของอีกวัน จึงค่อยๆ คืบคลานออกมาจากบริเวณขอบฐาน
ข้ามกลับเข้าดินแดนสยาม  บ้านเกิดของพวกเขาอีกครั้ง


ครั้งนี้ คือข่าวสารสำคัญที่สุด  ภาพของระดับตัวผู้นำ นับสิบภาพ  ภาพที่ตั้งฐาน  การดัดแปลง

รายละเอียดทุกอย่างถูกเก็บบันทึก และ ลงรายละเอียดทุกอย่าง
ที่สำคัญที่สุดคือ แผนที่ ในการเข้าถึง ค่ายแห่งนั้น...

ข้อความจริงในบันทึก.....
งานนี้ เสี่ยงมาก ดีใจที่กุรอดกลับมา เขียนสมุดเล่มนี้ได้อีก
ไม่โกรธนะ ที่พวกเขา ต่อสู้ เพื่อแบ่งแยกดินแดนที่เคยเป็นของเขาเมื่อในอดีต

แต่ พวกเมิงก็ต้องไม่โกรธเหมือนกัน ที่พวกกุ ต้องยิงพวกเมิงทิ้ง เพราะปัจจุบัน แผ่นดินนี้มันของพวกกุ ....
โกรธอย่างเดียวคือ คนไทย แท้ๆ ที่ออกทีวี ปากบอกว่ารักชาติ ทำเพื่อชาติ ยอมตายเพื่อชาติ
มันกลับสนับสนุนคนกลุ่มนี้ ให้ก่อความวุ่นวาย เพื่อจะได้มาซึ่งอำนาจทางการเมือง

เอาชีวิตทหารแบบพวกกุเข้ามาใช้ยังกับเบี้ยบนกระดานหมากรุก
หวังว่าวันนึงมันคงจะดีขึ้น...... เพราะ กุก็ไม่อยากยิงใครเหมือนกัน

เหลือที่ลงได้อีกไม่เยอะครับ 
ปล. หลายอย่างผมเอาข้อมูลจริงเป๊ะๆมาใช้ไม่ได้ค๊าบบ

เพราะอย่างที่บอกไปในตอนต้นแล้วว่า  ไม่รู้ว่าใครอ่านบ้าง....และหลายๆคนก็ไม่ใช่ทหาร
ถ้าใช้ศัพท์ทางทหารทั้งหมด คนอ่านหลายๆคนจะงง และต้องมานั่งตอบคำถามย้อนหลังง๊าบบ

ปล.2  เรื่องราวนี้ถูกดัดแปลงมาแล้วครับ  จริงมั่ง โม้มั่งผสมๆไปครับ  แต่มีพื้นฐานบนภารกิจจริงทุกตอนครับ  อย่าคำนึงถึงความสมจริงมากครับ  อ่านเอา สนุกจ๊า


วันเวลาผ่านไป..... 2 หนุ่มจากกองทัพไทยก็ได้รับประสบการณ์เพิ่มพูนขึ้น จากทุกงานที่ออกไปทำ การทำงานของพวกเขา เป็นลักษณะของ ชุดตอบโต้ ซึ่งจะมีการปฏิบัติงานทุกครั้งที่เกิด
เหตุการณ์รุนแรงขึ้น กับราษฎร หรือ เจ้าหน้าที่ไทย

แต่วันนี้ผิดออกไป ......  ผู้กองเรียกเข้าฟังบรรยายสรุปภารกิจในวันนี้
ซึ่งสายข่าวในพื้นที่ แจ้งว่า จะมีการเข้ามาฝังตัว ของชุดโจมตี ที่ฝึกมาอย่างดีของ R....

เพื่อเตรียมโจมตี ชุดคุ้มครองครู

ซึ่ง ปกติข่าวแบบนี้แทบจะไม่หลุดรอดออกมา แต่ครั้งนี้ ถือว่าโชคเข้าข้างฝ่ายไทยมาก เนื่องจาก รู้แผนการข้างต้น  จึงวางแผนย้อนรอย โดยการ สุ่มวางกับระเบิด ในพื้นที่ที่ ฝ่ายตรงข้ามจะเข้าวางตัว รวมไปถึง ชุดจู่โจม ตชด.- ทหาร ที่เตรียมสวนกลับอย่างเต็มที่

ข้างถนน ซึ่งเป็นทางลงจากเขา  เป็นช่วงโค้งของถนน ซึ่งเป็นจุดเหมาะมากที่จะทำการซู่มโจมตี ผู้ที่เคลื่อนที่ด้วยยานพาหนะบนนถนน ด้านล่าง

บัดนี้ พื้นที่นั้น เต็มไปด้วยกับระเบิดชนิดต่างๆ ที่วางไว้ตอนรับผู้ทีอาจหาญเข้ามาซุ่ม
 นอกจากนั้นไกลออกไป เกือบ 200 เมตร ยังมีชุดซุ่มยิง ของทั้ง ทหาร และ ตชด. อีก 3-4 ชุด
ฝังตัวอยู่ รอบรัศมี

เวลาไม่นานนัก  ชุดสังเกตุการณ์ก็สังเกตุเห็นความเคลื่อนไหว ที่ผิดปกติ

" จิ้ดริ้ด เรียกทุกทีม... งวงแดง กำลังเข้าพื้นที่  ยืนยันเป้าหมาย งวงแดง" .....เสียงวิทยุ
จากชุดสังเกตุการณ์แจ้งให้ทุกชุดซู่มยิง เตรียมพร้อม

"รับทราบ ก้านกล้วย มาร์ค 150"  ต้อมตอบไปทางวิทยุ เพื่อยืนยันตำแหน่ง และวิถีที่จะยิง
" รับทราบ ชบาแก้ว มาร์ค 070 " เสียงขานตำแหน่ง เพื่อ มาร์คเป้า จากชุดอื่น ก็ดังตามกันมา จนครบ ....


(จริงๆ จะ เขียนให้ครบ  ตามจุดครับ แต่ จขกท. จำชื่อตัวละครเรื่องนี้ได้ไม่หมด ฮ่า ฮ่า)
" รับทราบ ทุกชุด รอสัญญาณจาก จิ้ดริ้ด  ยืนยัน"  เสียงจากชุดสังเกหตุการณ์แจ้งไปยังทุกชุด

" ยืนยัน รับทราบ รอสัญญาณ"  ต้อม ตบบ่าทศให้เตรียมพร้อม
ทศปรับทิศการยิงไปยังเป้าหมาย ชายร่างสูง ถือปืน อาก้า...

ตูม!!!!!!!!!! เสียงเคลมอร์ลูกแรก ดังสนั่น  ชุดสังเกตุการณ์ให้สัญญาณแล้ว
ทศ และต้อม เห็นกลุ่มคน 2 -3 คน กระเด็นออกจากบริเวณที่มีเสียงระเบิด

"ปัง!!"  เสียง M-24 ของทศคำราม และส่งกระสุนร้อนๆ  เข้าสู่หัวของเป้าหมายอย่างแม่นยำ
"ปัง!!" เสียงปืนไม่ทราบชนิด จาก  อีกทิศทางนึง ดังขึ้น  ก็มีชายอีกคนในกลุ่มเป้าหมาย ล้มลง


เสียงยิงต่อสู้อย่างสะเปะสะปะ ดัง ออกมาจากบริเวณนั้น พวกมันคงตกใจไม่น้อยเหมือนกัน
ที่เที่ยวนี้ ดันโดนก่อน

" ปัง!!" ทศลั้นกระสุนอีกนัด  ก็หมายถึงอีก 1 ชีวิตของพวกมันที่ต้องหลุดลอยออกไป
" ทศ หลังก้อนหิน ระยะ 210  เผื่อขวา  "  ต้อมแจ้งเป้าหมายต่อไป


" ปัง!!!"  เสียงกระสุนกระทบหิน แต่......กระสุนนัดนี้ เจาะก้อนหินได้ราวกับกระดาษ
แน่นอน กระสุนที่บรรจุ ลงในปืนซุ่มยิง ของทุกชุดที่เข้าโจมตีวันนี้  เป็นกระสุนแบบ "พิเศษ"

อีกฝ่ายเห็นท่าไม่ดี เริ่มเสียขบวน แตกกระเจิง
ตูม!!!!!  เสียง เคลย์มอร์ ระเบิด ปิดทางหนีของฝ่ายตรงข้ามจากชุด ตรวจการณ์ ดังสนั่นอีกครั้ง

ปิดเส้นทางหนีโดยสิ้นเชิง.....

" เป้าหมาย 010 สีฟ้า" เสียงต้อมขานเป้า
"ปัง!!" ทศพลาด  กระสุนพุ่งทะลุต้นไม้อย่างง่ายดาย แต่เนื่องจากเป้าหมายเคลื่อนที่
ความเร็วกระสุนลดลง ทำให้กระสุนพลาดไป

แต่.....บัดนี้ทศไม่ใช่นักซุ่มยิงมือใหม่อีกแล้ว   กระสุนนัดที่สอง ถูกขึ้นมาอย่างรวดเร็ว
และไม่ต้องรอเสียงของ ต้อม

"ปัง!!" นัดนี้ไม่พลาด   เป้าหมายล้มหายไปในกอไม้....
อีก 3 คนในกลุ่มเป้าหมาย วางปืน ยกมือขึ้น........

" มาร์คเป้าหมาย คนขวา เทา 147" เสียงต้อม มาร์คเป้า

"ปัง!!"  ทศไร้ความลังเล ลั่นกระสุนใส่เป้าหมายที่ยกมือทันที....
"ปัง!!" ....."ปัง!!"  เสียงกระสุนจากทิศทางอื่นอีก 2 นัด ดังมาติดๆกัน

ทั้ง 3 ที่ชูมือ ร่วงลงไปในทันที .......

แน่นอน หลายคนมองว่าโหดร้าย .....  แต่นี่คือ  สงคราม.... ถึงแม้จะวาดภาพสวยงามเพียงใด
หรือใช้คำพูดแบบไหน มันก้คือการ สังหาร ผลาญชีวิตฝ่ายตรงข้ามให้มากที่สุด

เค้ายกมือยอมแพ้.... ในวันนี้ .... วันหน้า ถ้าเค้าหลุดออกไปจากคุก(ด้วยสารพัดวิธี)
เค้าก็จะกลับมา ทำร้ายประชาชนและเจ้าหน้าที่ของเราอีกแน่นอน....
เพราะคนเหล่านี้ ถูกปลูกฝังมา ว่า ฆ่าเจ้าหน้าที่รัฐได้ จะได้ไปอยู่กับพระจ้าบ้าบอของมัน
(พระเจ้าอะไร ชอบให้สังหาร และฆ่าคนอื่น ไอ้พวกเพ้อ)

หลังจบปฏิบัติการ ทุกชุดที่เข้าจู่โจม ไม่มีคำพูดอะไรเกี่ยวกับภารกิจ.... มีแต่การมองตากันเท่านั้น

"ทศ เมิงคิดไรมากเป่าวะ" ต้อมถามขึ้น " พวกแม่มยกมือแล้ว แต่กุก็ยังต้องขานเป้า"

" ไม่หรอก เมิงขานมา กุก็ยิง  กุไม่สนหรอกว่ามันจะยอมแพ้ไหม  กุรู้แต่ว่าถ้ากุไม่ทำ
วันนึง มันก็อาจจะย้อนมาทำพวกเราแทนก็ได้" ทศตอบเสียงเรียบๆ

" ป่ะ พักผ่อนดีกว่า"  ทศบอกต้อม  ดูท่าทางต้อมจะกังวลนิดหน่อย เป็นอาการเดียวกับที่ทศ
เคยเป้นเมื่อตอนยิงเป้าหมายที่เป้นคนจริงๆครั้งแรก

" อืม" ต้อมตอบสั้นๆ  ถอนใจ 1 เฮือกใหญ่ๆ แล้วก็ไปพักผ่อน

-------  ข้อความจากบันทึกจริง ---------

รู้สึกผิดไหม ....  รู้นะ  ก็ยังมีจิตสำนึกอยู่ว่าอีกฝ่ายยอมแพ้แล้ว

แต่ภาพที่พวกมันวางระเบิดพวกเรา  ภาพที่มันฆ่าตัดคอพระสงฆ์

ภาพที่มัน ปาดคอ รุ่นพี่นาวิก หลังจากที่พวกมันกระทืบจนหนำใจ

ภาพ เหล่านี้ มันแว้บขึ้นมา  กุก็ไม่สนแล้วว่ะ  ว่าพวกเมิงจะยอมแพ้ไหม

ในเมื่อพวกเมิงไม่เคยมีคำว่าเมตตา  พวกเมิงก็ไม่ควรจะได้รับกลับไปเหมือนกัน ...

ชีวิตพวกเมิง อย่ที่ปลายนิ้วกุ  กุตัดสินให้ พวกเมิงไม่ทรมาณ......

ใจจริงกุอยากยิงตัดเหนือขั้วปอดให้พวกเมิงเจ็บปวดก่อนด้วยซ้ำ และให้เลือดออกจนตาย

แต่กุสงสาร ยังไงก็ต้องตาย กุส่งให้แบบไม่ทรมาณก็แล้วกัน....

วันนึง ถ้ากุพลาดมาบ้าง ก็อย่าทรมาณกุก็แล้วกัน....

แต่กุพลาดยาก ฮ่า ฮ่า  ยังอยู่สอยพวกเมิงอีกนาน...


วันนี้ พวกเขาได้รับภารกิจที่เรียกได้ว่า รับผิดชอบสูงสุด มีความหมายที่สุด
ภารกิจ ตรวจสอบและคุ้มครองเส้นทางเสด็จ (ส่วนพระองค์ไหน ผมไม่ลงละกันนะครับ)

สองนายทหารหนุ่ม เดินอย่างระมัดระวังตามพื้นที่ที่ถูกกำหนดให้รับผิดชอบดูแล
" ต้อม เมิงว่ามันจะมาไหม" ทศถามเพื่อนเสียงเรียบๆ

" ใจกุนะ กุว่าไม่.... จะดีจะชั่วยังไง มันก็คนไทย มันคนไม่ทำอะไรโง่ๆแบบนั้น" ต้อมตอบ
" ถ้ามันมาวุ่นวาย วันนี้ มันจะถูกต่อต้านจากคนในพื้นที่ด้วย มันไม่ทำหรอก" ต้อมว่าต่อ

" อืม อุตส่าห์ล้างสมองมาตั้งเยอะ มันมาทำไรวันนี ก็จบ" ทศเห็นด้วย
 เมื่อคืนกุนอนไม่หลับเลยว่ะ ... เมิงล่ะ" ต้อมคุยต่อ

" กุก็นอนไม่หลับ  ตื่นเต้นว่ะ "  ทศเองก็บอกความจริงไป ว่าเขาเองก็ตื่นเต้นไม่น้อยกับภารกิจ พิเศษ ที่สำคัญที่สุดในชีวิต วันนี้

ทศ กับต้อม เดินทางมาถึงจุดที่เขาต้องเฝ้าระวัง  มันเป็นเนินหัวโค้ง ทั่วไป แต่จุดนี้
ทั้งต้อมและทศรู้ดีว่า คือจุดที่ได้เปรียบที่สุด สามารถมองเห็นได้ไกลเกือบๆ 1 กิโลเมตร
หากเกิดเหตุการณ์ไม่ดีขึ้น พวกเขาสามารถทำงานได้จากระยะไกลลิบ....

แม้รู้อยู่แก่ใจว่า งานนี้ ไม่น่าจะมีเหตุการณ์อะไร...แต่ทั้งสองก็ไม่เคยประมาท

ทศนำ M-24 ซึ่งบรรจกระสุนไว้เต็ม วางตรงหัวเนินที่ได้เปรียบที่สุด เพราะมองลงไปยังโค้งด้านล่างแล้ว สามารถยิงคลุมได้เกือบๆ 180 องศา

ต้อมเอา ก็วางเจ้า M16 A2 ไว้ใกล้ๆกัน

อีกนานนับ ชม. กว่า ขบวนเสด็จจะมาถึง


ทั้งสอง รอด้วยใจระทึก......ไม่ใช่กลัวเหตุการณ์ไม่ดี
แต่หากทั้งสอง ตื่นเต้นที่ได้ทำภารกิจ ถวายความปลอดภัย  รักษาเส้นทางเสด็จ

ไม่ใช่เพียงแต่พวกเขาสองคนเท่านั้น  ทหาร จากฐานของพวกเขา เกือบทั้งฐาน ก็อยู่บริเวณใกล้ๆ ทุกคน ย่อมรู้สึกอย่างเดียวกัน

ปลาบปลื้มเป้นล้นพ้น ที่แม้จะอยู่ห่างไกล และ อยู่ในพื้นที่อันตราย ก็ยังมี
น้ำพระทัย เสด็จมาเป็น ขวัญและกำลังใจให้คนในพื้นที่


เสียง ฮ. ดังแว่วมาแต่ไกล.......

UH-60 ใช้ความเร็วไม่มากนัก บินเอื่อยๆ มาตามโค้งของถนน

" ฮ. ตั้งแพง  มะไหร่มันจะใส่มินิกันวะ"  ต้อมมองเห็นจากในกล้องส่องทางไกล พูดกับทศเบาๆ

"ให้ เค้าตัด พสร. เมิงไปซื้อดิ บอกไปเลย" ทศเย้า

" ถ้ามี มินิกันนะเมิงเอ้ย ไอ้พวกเวรนั้น โผล่มาทีนึง กราดรวดเดียว แม่ม ราบ" ต้อมพูดต่อ

" เอานน่า ไอ้ที่อยู่ข้างๆนั่นก็ M-60 นิ ยิงโดนเข้าก้ตายหร่าเหมือนกัน"  ทศมองละขำๆ

(จขกท. แอบประชดเองครับ  ไม่รู้ตอนนี้เปลี่ยนเป็น ปืนอื่นหรือยัง ตอนที่เคยนั่งล่าสุดมันยังเป็น M-60 อยู่  ท่านผู้รู้บอกทีครับ)

แบล้คฮอว์ค บินผ่าน ทศกับต้อมไปช้าๆ

" เดี๋ยวก็คงมาถึง"  ทศบอก  ต้อมก็หยักหน้ายิ้มๆ

[►♀◄]

-----เวลาผ่านไปประมาณ 10 นาที-----

"มาแล้ว" ต้อมบอกทศ  ขบวนเสด็จ ถูกนำหน้ามาด้วย รถฮัมวี่ ของ ทบ.
ตามด้วยรถในขบวนอีกหลายคัน  มี แบล้คฮอว์ค ประกบ ทั้ง 2 ฝั่ง

โดยไมได้นัดหมาย ทั้งทศและต้อม ลุกขึ้น ทำความเคารพ.....

ทั้ง สอง รู้สึกยินดีเป็นยิ่งนัก แม้ทั้งสองพระองค์จะไม่ทรงทราบว่า มีนายทหารหนุ่มทั้ง 2 อยู่ตรงนั้น   และมี ทหารไทยอีกนับร้อยชีวิต อยู่ ทุกบริเวณที่ผ่านมา

เพียงแค่รับรู้ว่า พระองค์ทรงห่วง ราษฎรของท่าน ทุกคน  แค่นี้ ทุกคนก็พร้อมที่จะปกป้องพระองค์ท่านด้วยชีวิต หากเกิดเหตุการณ์อะไรขึ้น

ทุกอย่างผ่านไปด้วยดี..................
" วันนี้ กุภูมิใจจังว่ะ"  ทศพูดสั้นๆ เพราะๆม่รู้จะ บรรยายเป็นความรู้สึกยังไง

" อืม" ต้อมอมยิ้ม  วันนี้ทั้งสอง รู้สึกอย่างไรคงไม่ต้องบรรยาย
......................

ข้อความจริง ....


ดีใจ ที่ได้เกิดเป็นคนไทย  ดีใจที่ได้ทำภารกิจวันนี้

ดีใจ ที่เกิดมาภายใต้พระบรมโพธิสมภาร ....(ผมเขียนถูกเปล่านี่  น้องมานเขียนมางี้) .....

ดีใจ ที่ได้รับหน้าที่ ที่สำคัญที่สุด ที่ประชาชนไทยทุกคนอยากทำ....


ปลายปี 2548 .....ความรุนแรง ทวีมากขึ้นเรื่อยๆในพื้นที่

เป้าหมายของผู้ก่อความไม่สงบ พุ่งเป้าไปที่ประชาชน และสถานที่ราชการที่ไม่มีอาวุธ

รวมไปถึงพระสงฆ์ (มันเอาศาสนามาอ้าง)  ไม่เว้นแม้แต่คนไทยเชื้อสายมุสลิม ที่อยู่ในพื้นที่
แต่ไม่เข้าร่วมอุดมการณ์ (เลวๆของพวกมัน)

เพราะฉะนั้น นี่ไม่ใช่เรื่องของศาสนาแน่นอน กลุ่มคนเหล่านั้นเอามาเป็นข้ออ้างในการ
ดึงคนเข้าร่วมเพียงเท่านั้น...

แน่นอน 2 นายทหารหนุ่ม เช่นทศและต้อม ก็ต้องมีงานมากขึ้นเป็นเงาตามตัว
งานของพวกเขา ไม่ใช่แค่การตอบโต้อีกต่อไป แต่เป็นงานเชิงรุกไปด้วย...

ไม่ใช่เป็นการรุกด้วยอาวุธเท่านั้น...แต่เป็นการรุกเข้าหามวลชน เพื่อดึงกลับให้กลับ
มาอยู่ฝ่ายเราด้วย

และงานคุ้มครองสถานที่ราชการต่างๆ.....ซึ่งช่วงหลัง  มีข่าวเล็ดรอดออกมาบ่อยๆ
ว่า ผู้ก่อความไม่สงบจะเข้าตีที่ไหนบ้าง  ซึ่งส่วนมาก ระยะหลัง  ถ้าไม่ใช่การระเบิดแบบเฉียบพลัน  ทหาร-ตำรวจ จะวางกำลังป้องกันได้เกือบทุกครั้ง นั่นแสดงว่า แผนเข้าหามวลชนของกองทัพไทย ได้ผล  รักษาชีวิต ละผลประโยชน์ของชาติได้เป็นจำนวนมาก

-------- กลางดึก ช่วงปลายพฤศจิกายน 2548 -------

ทศ และต้อม  ได้รับมอบหมายให้คุ้มกันโรงไฟฟ้า แห่งหนึ่ง ซึ่งมีข่าวแจ้งมาว่า จะมีการลักลอบเข้ามาวางระเบิด เพื่อตัดไฟฟ้าในเมือง และเตรียมก่อเหตุ...ทั้ง 2 และ เพื่อนทหารอีก 3-4 ชุด ได้วางกำลังคุ้มกันโดยรอบ  และแน่นอน  อย่างเงียบเชียบ

ด้านนอก มีเพียง ทหารใส่ชุดพนักงานการไฟฟ้า 2-3 คน ทำทีเดินตรวจตราปกติ


แต่รอบๆด้านจากทุกมุม  มีทั้งพลซุ่มยิง และ ชุดจู่โจม ซุ่มรออยู่


" เมื่อไหร่มันจะมาวะ  .... หรือว่าข่าวมันมั่ว... 2 วันแล้วนะเมิง" ทศเริ่มหงุดหงิดเล็กน้อย
เพราะทั้งเขาและต้อม มารอต้อนรับพวกนี้เป็นเวลาเกินกว่า 48 ชม. แล้ว

" ไม่รู้ว่ะ กุหล่อเกินกว่าจะไปเป็นพวกโน้น สืบข่าวมาบอกเมิงได้ ฮ่า ฮ่า" ต้อมหัวเราะ
" แต่กุว่า อีกไม่นานหรอก...ข่าวนี้เค้ายืนยันมานี่หว่า" ต้อมว่าต่อ ตบบ่าเพื่อนเบาๆ

"อืม..แต่ลึกๆมันไม่มาก็ดี ไม่ต้องมีใครเสี่ยง ไม่ต้องมีใครเจ็บ "  ทศพูดต่อ

"อืมม แหม หมวด  .. ใจดีนะครับเมิง หมู่นี้อ่ะ....." ต้อมแซวเพื่อน  รูปใบเล็กๆก็ร่วงลงมาจากหมวกของต้อม
เฮ้ย ของเมิง" ทศดูรูปนั้นแว้บเดียว ละส่งคืนให้เพื่อน "ลูกเมิงน่ารักดีนี่หว่า  เรียกเมิงได้ยัง" ทศถาม

" เจอครั้งสุดท้ายยังว่ะกุเพิ่งเห็นหน้าลูก 2 หนเอง " ต้อมพูดพลางยิ้มเล็กๆ
"อืมละเมิงจะกลับบ้านอีก เดือนหน้านี่หว่า" ทศถาม

"อืม  ถ้ากุยังอยู่นะ ฮ่า ฮ่า" ต้อมพูดเรื่องความตายราวกับมันง่ายดายเหลือเกิน
" อืม เมิงอ่ะไม่เป็นไรหรอก  เพราะกุไม่อยากให้หลานกุเป็นกำพร้า .... " ทศพูดยิ้มๆ

"อืม  ยิงให้แม่นๆละกัน อิอิ" ต้อมหยอกเพื่อนต่อ

..... "ฐานเรียก ช้างป่า1  เสียงวิทยุที่หูต้อมดังขึ้น

"ช้างป่า 1 ทราบ  ว่าไป"

" ให้สังเกตุความเคลื่อนไหว ทางตะวันตกของคุณ....ฐานจับความเคลื่อนไหวได้ แต่ไม่ชัดเจน
จุดของช้างป่า 1 อยู่ใกล้กว่า..."

"ทราบ..." ต้อมตอบสั้นๆ  หยิบกล้องส่องกลางคืน มองไปยังทิศทางทีได้รับแจ้ง
"เห็นไรไหม" ทศถาม พร้อมกับหันปากกระบอกปืนไปตามทิศที่ต้อมมอง

" ไม่เห็นว่ะ....เห็นแต่พุ่มไม้ ....." ต้อมยังคงเฝ้ามองต่อไป ....
" พุ่มไม้มันขยับได้ว่ะ........ทศ เรามีแขก"  ต้อมตอบพร้อมกดเสียงเรียกทางวิทยุ

" จากช้างป่า1 เรีกยฐาน  ยืนยันได้ไหมว่า ไม่มีใครอยู่บริเวณนั้น" ต้อมถามเพื่อยืนยันอีกครั้ง
" จากฐาน ยืนยัน ไม่มีฝ่ายเราในบริเวณนั้น" เสียงวิทยุ ยืนยันจากฐาน


"พบความเคลื่อนไหว ผิดปกติ ทางตะวันตก แต่ยังยืนยันไมได้ว่าเป็นบุคคล....
ขอพลุ ส่องสว่าง เพื่อยืนยัน"  ต้อมร้องขอพลุส่องสว่างขนาด 1 ล้านแรงเทียนทันที


" รับทราบ.."  หลังเสียงตอบจากฐานอึดใจเดียว

"ปุ้ง" ..... เสียงพลุ ส่องสว่าง ยิงขึ้นฟ้า  ส่งแสงสว่างราวกับกลางวันไปทั่วบริเวณแนวป่า
.....พุ่มไม้นั้น ไม่มีการเคลื่อนไหว....... ต้อมจ้องตาไม่กระพริบ....

ปัง!!!  เสียงปืนไม่ทราบชนิดจากแนวป่ากระสุน พุ่งเข้าดับไฟสปอร์ตไลท์ดวงโต ที่ติดไว้บนเสาไฟฟ้าทันที
"มาแล้ว" ต้อมบอกทศ ...

"อืม"  ทศตอบสั้นๆ เตรียมพร้อมทันที
"ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆ" เสียง M-60 ชุดสั้นๆ จากฐานสังเกตุการณ์ยิงไปยังบริเวณที่คิดว่าเป็นต้นตอของกระสุน

" ปังๆๆๆๆๆๆ"  เสียงปืนเล็กยาวแหลมเล็กที่คุ้นหูดังสวนมาทันที  ไฟจากปากกระบอกเป็นประกายแว้บๆในแนวป่า กระสุนจับเป้าที่แนวบังเกอร์ ของฐานสังเกตการณ์


" ด้านหน้า ระยะ 130 " ต้อมขานเป้า

" ปัง!!"  ทศลั่นกระสุนทันที  ชายคนที่วิ่งจากแนวป่าเข้าหารั้วโรงไฟฟ้า ร่วงผล๊อยไปในทันที

"ปังๆๆๆๆ"  เสียงปืนเล็กยาว ดังถี่ยิบ ด้านหลังชายที่ร่วงลงไป ส่งกระสุนนับไม่ถัวนมายังเนินใกล้ๆที่ ทศกับต้อมอยู่

"ชิบหายแล้ว"  ทศรีบหลบเข้าหลังเนินดิน กระสุนกระทบเนินดินจนพื้นสะเทือน
" มันเห็นได้ไงวะ" ทศสะกิดต้อม ....เอามือไปจับแขน......

"ไอ้ต้อม...ไอ้เชี่ยต้อม...." ทศรู้สึกได้ถึงยางเหนียวๆ ข้นๆ ที่ไหลลงมาอาบแขนเพื่อนรัก
ทศลากต้อมลงไปทางด้านหลังเนินดิน  เสียงกระสุนกระทบ ดังจนหูอื้อ

" ไอ้ต้อม  ตอบกุ อย่าเสือกเงียบ" ...." เมิงจบเตรียมรุ่นไหน  ทำไรบัวๆไว้บ้าง"....ทศตบหน้าต้อม  พร้อมกับโยนเจ้า M-24 ซุกไปในพงหญ้า และหยิบ M-16A2 ของต้อมมาถือไว้แทน

ทศโยนระเบิดมือออกไป 2 ลูก เพื่อให้อีกฝ่ายรู้ว่า เขายังมีฤทธิ์อยู่ อย่าได้หวังเข้ามาทำอะไรได้ง่ายๆ

ปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆ  เสียงยิงประสานจาก M-60 ถี่ยิบ สกัด ผู้ที่เคลื่อนเข้าหา สองทหารไทยอย่างดุร้าย.... ทำให้คนกลุ่มนั้นถึงกับร่วงไป 2-3 คน ที่เหลือถอยกลับเข้าแนวป่า


ทศ วางเพื่อนรักไว้ด้านหลังเนินด้านล่าง
" ช้างป่า 1 ถึงฐาน มีคนเจ็บ 1 คน ไม่สามารถเคลื่อนย้ายได้" ทศรายงานผ่านทางวิทยุ

" ฐานทราบ ช้างป่า 2 และ 5 กำลังเคลื่อนที่ไปทางคุณ" เสียงฐานวิทยุตอบกลับ ฟังแทบไม่ได้ยิน
 รับทราบ"  ทศโผล่ออกมายิงสวนด้วย M-16 เป็นระยะๆ  เพื่อไม่ให้อีกฝ่ายรุกคืบเข้ามา

ปัง!  เสียงกล้อค 19 ดังมาจากข้างหลัง  ต้อมนั่นเอง...

" เฮ้ย ยังไม่ตายเหรอ  ไอ้ห่านิ กุก็ห่วง"  ทศดีใจไม่น้อยที่เห็นเพื่อนรักอีกครั้ง
" ถากๆไป กุหลบแล้วหัวไปฟาดเชี่ยไรเข้าไม่รู้  ... มึนชิบหาย" ต้อมตอบ

อีกฝ่าย เริ่มถอยหนี เนื่องจากการยิง ของฝ่ายไทยหนาแน่นาก

 ทศหันไปเห็น เพื่อนทหารฝ่ายเดียวกันด้านหลังประมาณ 1 หมู่.....
"ไปต้อม "  ทศว่า  ต้อมพยักหน้า ละทั้ง 2 ก็หอบหิ้ว พยุงกันเข้าไปหาฝ่ายเดียวกัน

เสียงกระสุนไล่หลังทั้งสองมาถี่ยิบ....แต่ก็ถูกกลบด้วยเสียงระเบิดหนักๆทันที
บรึมม!!!   ทศไม่ทันหันไปมอง เห็นเป็นแนวควันสีขาว ขากบังเกอร์สังเกตุการณ์เท่านั้น...

"จ่า พาหมวดไปหลังแนวเลย" เสียงหัวหน้าของชุดที่เข้ามาช่วยเหลือ ร้องสั่ง
"ครับผม... ไปครับหมวด" จ่าเข้ามาพยุงต้อม เข้าไปในแนวที่ปลอดภัย  ขณะที่หมู่รบก็เข้าแทนที่
การปะทะเริ่มซาลง  ผู้บุกรุกเริ่มถอย.............จนหลายกลับเข้าไปในป่า

หลังเสียงปืนเงียบลง..... ฝ่ายไทยเข้าเคลียร์พื้นที่....ก็เจอสิ่งทีน่าตกใจ...
กล้องอินฟาเรด ....... แม้ประสิทธิภาพจะไม่เทียบเท่า กับกล้องส่องกลางคืนที่ทหารไทยใช้
แต่ก็ทำให้พวกมันทำงาน ค้นหาทหารไทยได้ง่ายขึ้น... คำถามคือ...

มันเอามาจากไหน........... และนี่ คือสาเหตุที่ ทศและต้อม ถูกตรวจพบทันที ที่ลั่นกระสุนนัดแรก....

[Mr. Snubbie แซ่โคลท์ (เก่งแต่ในรั้วบ้าน)]

หยังมายาวแต้อ้าย

[►♀◄]

---- ข้อความจริง ---

ไอ้ต้อม โดนยิงถากแขน เล่นเอาเลือดอาบ   กุตกใจแทบตาย

เสือกสลบอีก....กุนึกว่าหลานกุจะกำพร้าพ่อแล้ว....

ห้ามตายนะโว้ย เพราะกุขี้เกียจดูแลครอบครัวเมิง.....ของกุเอง กุยังหาไม่ได้เลย
ขี้เกียจเลี้ยงลูกเมิงว่ะ

....ไอ้พวกเฮี่ยๆนั้น เอาของแบบนั้นมาจากไหนวะ .... กุล่ะไม่เข้าใจ
 กุนึกว่า กุจะเสร็จแล้วเหมือนกันวันนี้ ...... แต่บังเอิญ กุยังเฮงอยู่

กุต้องระวังตัวซะแระ ลองพวกเมิงมีของแบบนี้.... แสร่ดดดด

หลังจาก งานครั้งที่แล้ว ทศ  ก็ได้รับอณุญาติให้พักผ่อนได้ 2 อาทิตย์ ...

ต้อมแม้จะไม่โดนเข้าตรงๆ แต่คมกระสุน ก็ฉีกเอาเนื้อของเข้าไป
เหลือไว้ซึ่งบาดแผล และรอยไหม้ .... ทำให้ต้องอยู่ โรงพยาบาล

ทศเองก็ไมได้กลับบ้าน เพราะต้องรอต้อนรับและดูแล
ลูกและเมียของเพื่อนรัก

" เฮ้ย ต้อม มีคนมาหาว่ะ" ทศยิ้มหน้าทะเล้นบอกเพื่อน

" ต้อม..." เสียงที่ต้อมไม่ได้ยินมานานนับเดือนเรียกขึ้น

"พลอย" ..... ต้อมอุทานเบาๆ  ภาพตรงหน้าเค้าคือ หญิงสาวคนนึง อุ้มทารกตัวเล็กๆ
เดินเข้ามาหา

"เฮ้ย กุไม่กวนนะ  อย่าทำไรให้เสียงดังล่ะเมิง นี่มันโรงบาล" ทศหัวเราะเบาๆ

" เออ ไปไหนก็ไปป่ะ เมิง" ต้อมหัวเราะ...."ทศ.....ขอบใจว่ะ" ต้อมขอบคุณที่ทศไปรับภรรยาของเค้าถึงสนามบิน

" เออ  ตามสบายเว้ย" ต้อมปิดประตู ห้อง ปล่อยให้ครอบครัวได้เจอกันอีกครั้ง ตามลำพัง....


................ต้อมเดินลงมาดูในเมือง...............

"โอ้โห......นี่กุอยู่ในเมืองไทยเหรอวะเนี่ย......" ทศ อุทานกับตัวเองเบาๆ พลางมองไปรอบๆ

รถเกราะ เต็มเมือง ทหารถือปืนเพียบ..... บางวันมีแถว ฮ. บินลาดตระเวณด้วย....
ทหารลงมาซื้อปลา ซื้อ ไก่  ยังต้องแบกปืนลงมา แถมมีรถคุ้มกัน เป็นฮัมวี่ ติดปืนกล....

........ห่างออกไปราว 700 กิโล.....เมืองหลวง เต็มไปด้วยแสงสี ..... ทุกคนมีความสุขกับชีวิต
และวุ่นวายกับชีวิตของตัวเอง.......แต่งตัว เดินเที่ยวเตร่ ตากแอร์.......

ทศเดินเรื่อยเปื่อยๆไปในเมือง มองหลายๆอย่างรอบตัว

ที่นี่ ไม่มีห้างใหญ่ๆ ติดแอร์เย็นๆ.......แต่ก็มีตลาดที่มีของใช้ ครบเกือบทุกอย่าง .....

ที่นี่ ไม่มีฟูจิ ไม่มีซิสเล่อร์.....แต่ก็มี ร้านอาหารหลายแห่งที่อร่อยมากมาย.......

ที่นี่...ไม่มีสาวๆนุ่งสั้น ใส่สายเดี่ยว.......แต่ก็มีสาวตาคม หน้าสวยเรียบๆแบบชาวบ้าน
(ไอ้ประการสุดท้ายนี่.....สำคัญสุดเลยเป่าวะนี่)


ปีกว่าแล้ว ที่ ทศและต้อมมาอยู่ที่นี่ ประสบการณ์สั่งสมมากมาย

จากเด็กหนุ่ม ด้อยประสบการณ์ 2 คน  กลายเป็น 2 คนที่มีคุณค่าทางยุทธการอย่างมาก

ทศรู้ดีว่า ค่าหัวของเค้าในพื้นที่ แพงมากในตอนนี้ รวมถึงเพื่อนรักของเค้าด้วย

......ทศเดินเล่นอยู่หลาย ชม. จนเย็นจึงเดินกลับไปหาต้อมที่โรงพยาบาล

"อ้าว อายุยืนจริง  พูดถึงก็มา" ต้อมหันไปเห็นเพื่อน

"เออ สมพรปาก...." ทศพูดยิ้มๆ

" ทศ กุฝากไปส่ง ลูกกะเมีย ขึ้นเครื่องทีนะ กุอยากไปเองแต่ สายน้ำเกลือมันรั้งกุไว้ว่ะ ฮ่า ฮ่า"  ต้อมพูดไป หัวเราะไป ....

"เออ ได้  งั้นเดี่ยวผมรอข้างนอกนะครับพลอย" ทศพูดกับ ภรรยาของเพื่อนรัก พลอย ยิ้ม และพยักหน้าเบาๆ

" ไหน ลูกชายพ่อ มาให่ชื่นใจอีกทีสิ..." ต้อมหอมแก้มลูกเป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วไม่รู้วันนี้
เพราะรู้ดีว่า อีกนาน กว่าเค้าจะได้ทำอีก  หรือ ......อาจจะไม่มีโอกาสอีกเลยก็ได้ ....

" ไหน หอมคุณแม่ด้วย" พลอยยื่นหน้ามาให้ต้อมหอมแก้ม...

"ผมจะรีบหาย ละกลับบ้านนะพลอย ไม่ต้องห่วง"  ต้อมพูดกับภรรยา

" ค่ะ รีบกลับมานะต้อม พลอยจะทำ ห่อหมกทะเลของชอบไว้รอค่ะ"  พลอยพูดอย่างอ่อนหวาน

" อืม ผมสัญญา" ต้อมพูดให้ความมั่นใจ

ทารกชายตัวเล็กๆ จ้องมองพ่อของเขา และยิ้มออกมา..

"ผมต้องกลับไปหาทั้งแม่ทั้งลูกแหละน่า"  ต้อมพูดพลางเอาแขนข้างที่ไม่ได้เจ็บลูบแก้มลูก

"ค่ะ งั้นพลอยไปก่อนนะ ไว้ลางานได้จะมาใหม่" พลอยบอกพร้อมกับต้อม พลางก้มลงไปปจูบหน้าผากสามีเบาๆ

.....................................



"ทศ พลอยฝากต้อมด้วยนะคะ"  พลอยบอกกับทศก่อนจะขึ้นเครื่อง....

"ครับ ไม่ต้องห่วงอ่ะครับพลอย  "  ทศรับปาก

"ไหน ไอ้ตัวเล็ก.... อยากเป็นทหารเหมือนน้าไหมลูก" ทศหันไปเล่นกับลูกต้อม

" ธุจ้า คุณน้าสิลูก" พลอยบอกลูก  เด็กน้อยเอามือลูบๆหน้าของนายทหารหนุ่ม

"พลอยไปก่อนนะคะ"  พลอยบอกลาทศแล้วเดินเข้าเกทไป

"เฮ่อ.....แบบนี้ละกุจะปล่อยเมิงเป็นไรไปได้ไงว๊า เพื่อนเอ้ย".... ทศพูดกับตัวเองเบาๆ

.........................

ข้อความจากบันทึก.....

อิจฉาว่ะ......มะไหร่กุจะมีมั่งเนี่ย

แต่..... มีก็ห่วงอีกแหละ กุไม่ใจแข็งเหมือนไอ้ต้อม ที่มาทำงานทั้งๆที่มีครอบครัวแบบนั้นได้....

กุอยู่อย่างงี้อ่ะดีแระ...... ตามหาสาวแถวนี้ต่อไป  ตาคม บาดใจ ฮ่า ฮ่า..

เมิงสัญญากับเมียเมิงไว้ว่าจะรีบกลับไป ........กุต้องช่วยให้เมิงรักษาสัญญาไว้ให้ได้ด้วยสิเนี่ย

งานเข้า....อีกแล้วกุ....ฮ่า ฮ่า...


เมื่อไหร่เมิงจะเลิกประท้วงกันค๊าบบ ละเอาคนมาช่วยทางนี้เยอะๆ

จะได้ไม่ต้องเสียกำลังคนไปดูแลแถวราชดำเนิน.....

------ วันนี้ มีงานเข้ามาอีกแล้ว......ไม่ต้องใช้ชุดกิลลี่.... ไม่ต้องใช้ปืนซุ่มยิง.....  ใช้แค่หน้าหล่อๆ -------

วันนี้ ทั้งสองได้รับภารกิจให้ประสานงานกับ ตชด. ในการเข้าหามวลชน....ไปคุยกับชาวบ้าน

ถามสารทุกข์สุขดิบ .....  ที่สำคัญ ให้ความมั่นใจกับชาวบ้านว่า.....พวกเค้าได้รับความคุ้มครองจากรัฐบาลไทย........

"ทศ ไปยังเมิง"  ต้อมร้องเรียกเพื่อน พลางปีนขึ้นไปนั่งท้ายรถกระบะ

"ไอ้เวน จะรีบไปไหน...." ทศกระโดดตามขึ้นมา  บนรถกระบะคันนี้มีทหารในฐานของเขาอีก 4-5 คน

"เอ้า .. รีบไป เผื่อเมิงจะได้คู่ไง จะได้เลิกโสดซะที"  ต้อมแซว

" แหม คร๊าบๆ ไอ้คนมีเมียแล้ว...."  ทศแขวะกลับ  "ได้ข่าวว่าอยู่นี่สั่งทหารได้....อยู่บ้าน เมียคนเดียวสั่งไม่ได้" ทศว่าต่อ

"หร่านิ  รู้ดี...อีกหน่อยแต่งแล้วอย่าเป็นอย่างกุละกัน"  ต้อมพูดอมยิ้มๆ

(คอนเฟิร์มจาก จขกท. นายทหารระดับบังคับบัญชา 90% กลัว (เกรงใจ) เมียครับ ฮ่า ฮ่า)


--------รถวิ่งลัดเลาะลงจากภูเขาสูง ซึ่งเป็นที่ตั้งฐาน มุ่งหน้าลงมายังหมู่บ้านเล็กๆ -------

" กุว่า......กุมีแววจะตกเขาตายมากกว่าโดนยิงตายว่ะ" .... ทศพูด...

" เออ กุก็ว่างั้น .... เมิงบอกจ่าแกเบาๆหน่อย โค้งแต่ละทีหัวใจจะวาย"  ต้อมบอกทศ เพราะทศอยู่ใกล้คนขับมากกว่า

" จ่า....เบาๆหน่อย เดี๋ยวร่วงลงไป ตายยกทีม"  ทศตะโกนแข่งกับเสียงเครื่องยนต์

" ครับหมวด .... อีกแปปก็ถึงแล้วครับ" ..... จ่าเหยียบคันเร่งลงไปอีก นึกว่าหมวดของเขา เร่งให้ลงไปไวๆ...

"เหวอออ" ต้อม กับ ทศจับ กระบะรถไว้แทบไม่ทัน เมื่อจ่าตีโค้งลงจากเขา......


------------------- หมู่บ้านเล็กๆ แห่งหนึ่ง --------------

.....ทั้งทหารและ ตชด. เข้าพูดคุย กับชาวบ้าน  ทุกครัวเรือนยิ้มแย้มและให้การต้อนรับเจ้าหน้าที่เป็นอย่างดี...

ทศกับต้อม แยกไปฝึกอาวุธให้ ชรบ.  เป็นปืนจำพวกลูกซอง..... ปืนพวกนี้ยิงยาก แรงถีบสูงมาก

" จับปืนแบบนี้นะครับ"  ทศบอกชายคนหนึ่ง พลางเอามือดันไหล่ไว้ .....

"ปัง!!"  เสียงปืนดังสนั่น... ชายคนที่หัดยิงปืน แทบล้มทั้งยืน ดีที่ทศรู้อยู่แล้วว่าจะเกิดอะไรขึ้น เลยเอามือยันไว้...

"ปัง!!" เสียงปืนดังขึ้นอีกนัด  ต้อมยิงโชว์วิธียิงที่ถูกต้อง.....

"เมิงไม่เจ็บเหรอวะ กุยังไม่ค่อยอยากยิงเลย ไอ้ลูกซองแบบนี้อ่ะ" ทศกระซิบถามเพื่อน

" กระเทือนถึงหัวเลย ไม่เจ็บได้ไงวะ.....ไหล่กุจะหลุดแล้ว" ต้อมกระซิบตอบ....


"หมวดดดด"  เสียงเรียกจากเพื่อน ตท.รุ่นเดียวกัน หมวดโต้ง  ตชด. จากค่ายนเรศวร...

" เออ ว่าไง" .... ทศร้องตอบเพื่อนต่างเหล่า

"มายิงปืนแข่งกัน...เค้าว่า พวกเมิงยิงแม่นนี่หว่า...."  หมวดโต้งท้าทาย พลางยักคิ้วข้างเดียว

" โห....เมิงเจอไอ้ต้อมก็พอ...ไม่ต้องมาเจอกุหรอก" ...ทศพูดยิ้มๆ

" เอ้า โยนมาให้กุซะงั้น.....อ่ะ มา ยิง 10 นัด  เบียร์ ลังนึง" ต้อมบอกวิ่งเดิมพัน

" โห....ทหารแม่ม ขี้เมาว่ะ..... ถ้ากุชนะกุขอ 2 ลังนะ" หมวดโต้งพูดไปขำๆ

" มา จัดให้"  ต้อมรับคำท้า

---------------------  ชาวบ้านรุมดูกันเพียบ -------------------------

" กติกา ยิง 10 นัด  นับคะแนนตามเป้าที่ยิงได้  ยิงศูนย์เปิด แบบ เซมิ ระยะ 40 เมตร"  ทศบอกกติกา.....

หมวดโต้ง....เปิดฉากยิงก่อน..กระสุน 10 นัด ไม่มีนัดไหน หลุดวงดำแม้แต่นัดเดียว .......

หมวดต้อม ..... เปิดฉากยิงบ้าง ....... กระสุน 10 นัด ....ไม่มีหลุดวงดำแม้แต่นัดเดียวเหมือนกัน .......

"เอ้า ตัดสินยังไงล่ะวะทีนี้" ......หมวดโต้ง และต้อมเกาหัวแกรกๆ....

"งั้นกุตัดสินให้......เบียร์ทั้งหมด ยกให้กุ ... ฮ่า ฮ่า"  ทศพูดพลางให้หทารยกลังเบียร์ ขึ้นรถ

" อ่าว ไอ้หร่านิ ทุนก็ไม่ลง แรงก็ไม่ลง เอาไปแด่กซะฉิบ"  หมวดโต้งว่า...

"ก็ตามมากินกะกุที่ฐานดิ  ยังไงวันนี้ก็ต้องอยู่กินข้าวที่ฐานกุทั้งชุด"  ทศบอกหมวดโต้งพลางเดินกอดคอเพื่อนต่างเหล่า....

(ใครว่าตำรวจ กะ ทหารไม่ถูกกัน?  ยืนยันครับว่า ถ้าเป็น ทหาร-ตำรวจระดับสัญญาบัตรขึ้นไป รักกันดี...

ก็ร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาตั้ง 2 ปี  ((สมัยก่อน ตท. เรียน 2 ปี)))

ก่อนจากหมู่บ้านเล็กๆมา   ชาวบ้านเดินมาส่งเจ้าหน้าที่ไทยผู้มาเยือนและให้ความมั่นใจว่า.....

พวกเขาได้รับการปกป้อง ด้วยชีวิตของทหารทุกนายที่มาปฏิบัติหน้าที่ .......

ชาวบ้านเหล่านี้ ไม่รู้เรื่อง และล้วนเป็นมิตร....... ทศเชื่ออย่างนั้น  ต้อมเองก็คิดเช่นนั้น เช่นเดียวกับทุกๆคนที่ได้ลงไปสัมผัส

[►♀◄]

.......บันทึกจริง ......

ไอ้ต้อม ดวลกับไอ้โต้ง กระสุน 10 นัด .....จริงๆมันมีเหตุผลมากกว่านั้น.....

เราต้องให้ความมั่นใจด้วย ว่า เรามีความสามารถมากพอที่จะปกป้องพวกเขา

ไม่มีอะไรดีไปกว่า การยิงโชว์ให้เห็นจะจะ ....

จริงๆผลมันรู้ตั้งแต่ต้นแล้วว่ากินกันไม่ลง  เพราะฝึกมาเหมือนๆกัน  ยิงปราณีตแทบไม่มีหลุด

ไอ้โต้ง จัดเป็นมือแม่นอันดับต้นๆของ ค่ายนเรศวร หมือนกัน

ไอ้ต้อม ไม่ต้องพูดถึง  มันเป็นสไนเปอร์แทนกุได้สบาย...



เมื่อพวกมันใช้ความน่ากลัว เข้าข่มขู่ให้ชาวบ้านร่วมมือ.....เราก็ต้องให้ชาวบ้านเชื่อมั่นว่า เราปกป้องพวกเค้าได้

.....ชาวบ้านพวกนี้น่ารัก.....โดยเฉพาะ ลูกสาวข้างๆร้านขายของ ฮ่า ฮ่า  ไว้มีโอกาส จะมาพาไปเป็นคุณนายนะจ๊ะ!! 


--------------เช้าตรู่ กลางเดือน สิงหาคม 2549 ----------

ต้อมเห็นทศ กำลังเตรียมข้าวของที่จะออกทำงาน พร้อมกับชุดลาดตระเวณเส้นทางคุ้มครองครู - พระสงฆ์

" เอาไรไปเยอะแยะวะเมิง " ต้อมเดินมาถามเพื่อน เพราะเห็นทศแบกของไปเพียบ

" ก็ผู้กองอ่ะดิ บอกให้กุใส่เสื้อเกราะทำงาน  แม่มหนักชิหาย" หมวดทศบ่นอุบ

"เอาน่า เซฟๆหน่อย จะได้อายุยืนๆไปขอลูกสาวร้านขายของมาทำเมีย" ต้อมเย้าเพื่อน

"......ไอ้เวนนี้ รู้ดี....ว่าแต่...กุต้องขลิบด้วยเป่าวะ"  ทศพูดขำๆ

" อันนี้กุก็ไม่ทราบได้ครับผม หมวด...ต้องไปลองเองนะครับ" ต้อมพูดแหย่เพื่อนไปเรื่อยๆ

" หมวด รถพร้อมแล้วครับ" เสียงจ่าต๋อย  นักซิ่งจากตอนที่แล้วรายงาน

" จ่า....อย่าซิ่ง" ...."หมวดกลัวตายเพราะตกเขามากกว่าโดนยิง" ...ทศบอกจ่า เพราะคราวที่แล้ว ลงจากเขาแบบใจหายใจคว่ำ

"แหม หมวด   ผมก็นึกว่าหมวดจะรีบลงไปหาลูกสาวร้านขายของ"  จ่าพูดแซวขำๆ
(จริงๆ เวลาทำงานจะเรียงตามสายบังคับบัญชาครับ แต่ด้วยวัยที่สูงกว่าของจ่าต๋อย
จึงสามารถแซวหมวดได้ นอกเวลางาน)

" แหม...จ่า  รู้งานเนาะ....แต่ผมกลัวว่าจะไปไม่ถึงหมู่บ้านมากกว่า..."  ต้อมพูดหยอกล้อไปเรื่อย

แล้วทั้งชุดปฏิบัติการวันนี้ก็อยู่บนรถ.......

รถลัดเลาะลงมาตามทาง  จ่าต๋อยขับรถด้วยความชำนาญในพื้นที่ เพราะแกอยู่มาหลายปีแล้ว

"ทศ...เมิงวางแผนไว้ว่าไงวะ กลับบ้านเที่ยวนี้"  ต้อมถาม

"ยังไม่รู้เลยว่ะ กุว่าจะกลับไปช่วยแม่ทำงานบ้าน  อยู่บ้านเฉยๆสักพัก " ทศตอบ แข่งกับเสียงเครื่องยนต์

"ไม่คิดถึงสาวทางนี้เหรอ.....กุรู้นะว่าเมิงแอบไปคุยกะ น้องคนนั้นบ่อยๆ เวลาลงไปทำงาน" ต้อมรู้ทัน

" แหม..สมกะเป็นคนหาเป้าให้กุจริงๆ  สายตาว่องไว" ทศประชด

" ฮ่าๆๆ" ทั้งสองหัวเราะขึ้นพร้อมกัน  เพื่อนทหารอีกหลายคนในรถก็หัวเราะไปด้วย

โค้งหน้าก็จะถึงพื้นราบแล้ว อีกไม่เกิน 10 นาที ก็จะถึง เส้นทางเป้าหมาย

"อ่ะ เผื่อทันใส่บาตรว่ะ" ทศยื่นถุงกับข้าวให้ต้อม

" เออ ขอบใจว่ะ ไม่ได้ใส่บาตรมานานละ"  ต้อมรับถุงกับข้าวจากเพื่อน

" เออ ทำไว้เยอะๆ เมิงอ่ะ มีลูกเมียแล้ว ต้องทำเยอะๆ จะได้กลับไปหาไวๆ" 

" เมิงก็ต้องกลับพร้อมกุอ่ะแหละ....เฮ้ย กุบอกน้องเค้าให้เป่า ว่าเมิงอยากได้เค้าไปเป็น คุณนาย"  ต้อมยังไม่วายแซวเพื่อนต่อ ..


รถกำลังจะเข้าโค้ง......ต้อมและทศเหลือบไปเห็น ถุงสีส้ม.....ผูกไว้ตรงต้นไม้ตรงหัวโค้ง....

ทั้งคู่ใจหายวาบ....."บรรลัยล่ะ"  ทศพูดกับตัวเองเบาๆ

ต้อมก็ไวไม่แพ้กัน....ทุบหลังคารถให้จ่าต๋อยเบรค...

รถ เบรคครืดดทันที จ่าเองก็ตาไวไม่แพ้กัน เพียงแต่.....ด้วยการที่รถวิ่งลงเขามา  การเบรคจึงไม่ง่าย และหยุดได้เร็วอย่างที่คิด......(เห็นไหมครับ เค้าฝึกมาเหมือนเรา...เลือกเวลาและสถานที่โจมตี ที่ได้เปรียบที่สุด)

ต้อม.....หมอบราบติดหลังคารถ....... ทุกอย่างกลายเป็นภาพช้า........

"ปัง!!"  เสียงปืน ที่ไม่รู้ว่าดังจากไหน ดังก้องในโสตประสาท....

"ทึ่บ!!" เสียงแน่นๆ ดังขึ้น..... ต้อมหันไปมองตามเสียง ภาพที่เค้าเห็นคือ ทศเพื่อนรัก ร่วงลงไป
ร่างสะบัดหมุนไปทางซ้าย ตามแรงของกระสุนปืน....

"ไอ้ทศ" .........ต้อมเรียกเพื่อนเสียงดังลั่น....  แทบจะวินาทีเดียวกัน....

" บรึ้มมม!!!" เสียงระเบิดดังกึกก้องระยะไม่เกิน 10 เมตรหน้ารถ.......แรงระเบิดอัดเอากระจกหน้าแตกละเอียด..... จ่าต๋อยคนขับหมอบลงพอดี.....เลยรอดไปหวุดหวิด

8 ชีวิตบนหลังรถกระบะ กระจายออกวางแนวยิงต้านทันที

"ปังๆๆ" เสียงปืน M-16 ดังสนั่น เพราะทุกคนเดาได้ทันทีว่าอีกฝ่ายยิงมาจากไหน

ต้อมเห็นเพื่อนรักที่มีเลือดไหลทะลักออกมาจากบริเวณหน้าอกอย่างน่ากลัว...
นอนเงียบไม่ไหวติง อยู่ข้างรถ

"ปุ้ง!!" เสียง M203 ยิงออกไปยังเนินดินฝั่งตรงข้าม

"บรึ้ม!!" เสียงดังสนั่นเล่นเอาต้นไม้บนเนินดิน หักลงมาทันที....

"ไอ้ทศ" ต้อม พุ่งพรวดไปจะลากร่างของเพื่อนรัก เข้ามาในแนวยิงคุ้มกัน

"หมวดอย่า....ใจเย็นครับ" เสียงจ่าต๋อยที่อยู่ข้างๆ ล้อคคอผู้หมวดหนุ่มไว้

" หมวดต้องบังคับบัญชาต่อ หมวดโดนอีกคนพวกเราจะทำยังไง" ....จ่าตะโกนเรียกสติหมวดต้อม

ต้อมเรียกสติกลับมาได้ทันที...... ใช่ ถ้าเค้าออกไป....ไม่เพียงช่วยเพื่อนรักไม่ได้
อาจจะทำให้ทั้งทีมถูกละลายอีกด้วย...

"จ่า ขยายแนวยิงไปทางซ้าย ให้ 203 เปิดบนเนินดินอีกนัด" ต้อมร้องสั่ง

"พลป๋อง" ต้อมร้องเรียกพลวิทยุ

" ช่างป่า 1 เรียกฐาน เราถูกอัด  พิกัด ..........." ต้อมบอกพิกัดที่ตัวเองอยู่ไป..

" ฐาน ถึงช่างป่า 1 รับทราบ V-150 2 คัน กำลังไปทางคุณ  อึดอีกหน่อย" เสียงผู้กองตอบมาทางวิทยุ...

หมวดต้อมมองไปยังเพื่อนรัก....ทศยังคงนอนนิ่ง ราวกับหลับไหล....

"บรึ้ม!!" ......เสียง M-203 อีกลูกดังสนั่น เปิดทางให้จ่าต่ฮย นำทหารไปวางแนวยิงเพิ่มตามคำสั่ง..

ได้ผล ....พอมีการยิงโอบจากอีกฝั่ง  การยิงจากเนินดินก็เบาลงไปทันที.....

รถ V-150 วิ่งเข้ามาถึง พร้อมเปิดฉากยิงสนั่นด้วยปืนประจำรถ...



ระเบิดมือลูกหนึ่ง ถูกขว้างมาจากแนวต้นไม้บนเนินดิน .........

มันตกห่างจากหมวดต้อมไม่มาก........


...ตูม!!!!  เสียงระเบิดดังสนั่น....ทุกอย่างของต้อม ดับวูบและมืดลง..........

...................






.............








........















.....











..

















ทศในชุดขาว เต็มยศ......นอนสงบนิ่ง.........

ข้างๆกัน ต้อม ยืนสงบนิ่งมองหน้าเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย ก่อนจะบรรจุลงหีบศพ

เสียงแตรนอน ฟังโหยหวน......กระแทกความรู้สึกของทุกคนที่ได้ยิน........

ทศกำลังจะถูกนำขึ้น C-130 เพื่อกลับมาทำพิธีทางศาสนาที่กรุงเทพ....

ธงชาติ ถูกนำมาคลุมไว้ที่หีบศพอย่างสมเกียรติ.........

"ไอ้หร่าต้อม อย่าเศร้าไป.......เรื่องแค่นี้  ขี้ผงน่า" .....คำพูดของทศยังดังก้องอยู่ในความคิด
เวลาที่ต้อมเจอเรื่องไม่ดี......ทศมักปลอบเค้าแบบนี้เสมอ.....


ต้อมทำความเคารพตามแบบทหาร......แก่เพื่อนของเขา ซึ่งบัดนี้ ดำรงค์ยศสูงกว่า...

เครื่องบินทะยานขึ้นฟ้า  พร้อมหอบเอาร่างของนักรบไทย ผู้หลับพักผ่อน กลับมายังบ้านเกิด.....





ปล. ผมเสียใจที่ไม่สามารถนำชื่อและยศของทั้ง ทศและต้อมมาบอกได้ครับ  เพราะต้อมยังคงทำงานในพื้นที่สีแดงอยู่....ถ้าบอกชื่อของทศไป......หลายๆคน จะทราบทันทีว่า หมวดต้อม คือใคร....  ขอเพียงทุกท่านรับรู้ว่า ยังมีอีกหลายร้อย หลายพัน ชีวิตที่ทำงานหนัก เพื่อปกป้อง
ประชาชนไทย โดยใช้ชีวิตเข้าเสี่ยง.....

ตอนสุดท้าย ไมได้มาจากบันทึกนะครับ ผมเขียนขึ้นเอง โดยสอบถามเรื่องราวจาก
"หมวดต้อม" ตัวจริง ในงานศพของ "หมวดทศ" .....

บันทึกเล่มจริง ผมขอเก็บเรื่องราว"จริงๆ" ไว้ ให้มันตายไปพร้อมๆกับตัวผมเอง....ดีกว่า
(บอกแล้ว เดี๋ยวซวยยกบอร์ด......  ละจะไปหาซื้อปืนดีๆได้ที่ไหน ฮ่ ฮ่า)


ขอบคุณทุกครับ ที่ตามอ่านเรื่องราวของ รุ่นน้องคนนึง ที่สนิทกับผมมากมาจนจบ

บันทึกเล่มนี่ ผมรับมาจากมือของ แม่หมวดทศ...ซึ่งแม่ของเค้าบอกว่า ให้ผมเก็บไว้

มีหลายตอนที่แม่เค้าอ่านแล้ว รับไม่ไหว เลยไม่อยากเก็บไว้ ...........

อ่อ.....ผมอณุญาติให้เผยแพร่ได้ โดยการถ่ายเอกสาร พรือจัดพิมพ์ ไว้อ่านเองนะครับ
หรือ ห้ามเผยแพร่ในลักษณะใดๆ เพื่อการค้า  เพราะจุดประสงค์ของผม ก็เพื่อจะบอกกับทุกคนว่า ...... ทหาร-ตำรวจไทย เอาชีวิตเข้าปกป้อง พิทักษ์ประชาชนและผลประโยชน์ของชาติ......อยากให้พวกเราทุกคนไม่แบ่งฝ่าย แบ่งสี.....รักและสามัคคีกันไว้ครับ   เพราะไม่อย่างงั้น  หลายร้อยชีวิต ที่สูญไป กับ อีกหลายพันชีวิตที่กำลังทำงานอย่างหนักก็จะสูญเปล่าครับ

จะแนวแน่ แก้ไขในสิ่งผิด.......จะรักชาติจนชีวิตเป็นผุยผง.....

จะยอมตาย หมายให้ เกียรติดำรงค์.........จะปิดทอง..หลังองค์...พระปฏิมา........

ปล. หลับให้สงบ น้องรัก...... ใครแอบพิมพ์ไปขาย  แกไปหักคอมันได้เลย...


เครดิต...

ที่มา : http://www.siambbgun.com/board/index.php?topic=160021.0
ขอบคุณ : คุณ "ผู้ก่อการรัก!!"

[JUNGLE]

บทความดีครับ... น่าอ่าน... แนะนำว่าถ้าเลี่ยงการใช้ภาษาวัยรุ่นแล้วละก็... คงจะเป็นบทความที่มีคุณค่าชิ้นหนึ่งครับ...

[tinnakorn 0101]

ซึ้งครับ เห็นใจทหารหาญผู้เสียสละมากๆ
น่านำบทความไปเผยแพร่ให้คนไทยได้รับรู้กันเยอะๆน๊ะครับ

[ake_2420]

ขอเป็นกำลังใจให้ทหารหาญกล้าที่อยู่แนวหน้าทุกๆท่านเลยครับ

[hifichart]

ขอให้เจ้าหน้าที่ทุกคนที่อยู่ในพื้นที่ จชต. ปลอดภัย
บุญรักษา

[miracle_legent]

้อ่านจบแล้วครับ อ่านแล้วหยุดไม่ได้ ได้รู้เรื่องราวของคนดีๆ เป็นบทความที่ให้คุณค่าแก่ผู้อ่านมากครับ


ขอบคุณ u56 ที่นำมาเผยแพร่

[PRIVACY]

เริ่มอ่านบรรทัดแรกแล้วหยุดอ่านต่อไม่ได้จริงๆครับ ต้องอ่านจบจบเลย

[nick357 "รักในหลวง"]

ขอบคุณมากครับ