หนังสือเพชรพระอุมา

[R2D2]

กลอนของแฟนพันธุ์แท้เพชรพระอุมา จากเว็บไซท์ birds life club

เมื่อพยัคฆ์ พบจุดจบ

กวางฉกรรจ์หันหน้ามาลงน้ำ
เพื่อดูดด่ำดื่มกินสิ้นกระหาย
เสือดาวซ่อนนอนซุ้มดักซุ่มกาย
ด้วยมุ่งร้ายรุกรานผลาญชีพกัน

พอกวางก้มจมลิ้นกินน้ำหน่อย
พยัคฆ์ค่อยไต่เคลื่อนเลื่อนถลัน
กระโจนโลดโดดไปในฉับพลัน
มฤคนั้นเงยหน้าตั้งท่าคอย

โชคจึงร้ายกรายกล้ำทำเสือสิ้น
ต้องแดดิ้นโดนเขาเข้าไม่ถอย
แต่เล็บหน้าคว้าตะกุยคุ้ยเป็นรอย
กวางจึงค่อยคอหักกระอักขด

แล้วเสือร้ายหงายนอนอ่อนชีวี
วิญญาณหนีน่าอนาถเลือดสาดรด
ตายติดเขาเฝ้ากวางไม่ว่างปลด
เป็นเนื้อสดซุกพิงกิ่งเขากวาง


ใต้เงาพยัคฆ์

เสือโคร่งหมอบลอบมองคอยจ้องอยู่
แงซายลู่นอนราบนาบแบหลา
เงี่ยหูฟังตั้งใจใช้เวลา
แกะรอยหากระทิงเพื่อยิงกัน

ลืมเฉลียวเอี้ยวมองจ้องรอบด้าน
เสียงนกขานเตือนเขาเฝ้าไม่หวั่น
พอเริ่มลุกคุกเข่าที่เก่านั้น
พยัคฆ์พลันกระโจนพรวดรวดถึงตัว

รพินทร์ชิงยิงก่อนชอนหนึ่งนัด
ดารินซัดใส่ซ้ำย้ำใกล้หัว
แงซายโลดโดดไถลไกลเกินตัว
เสียงปืนรัวสองครั้งดังเหลือเฟือ

ไอ้โคร่งสิ้นชีวินดับลาลับแล้ว
รพินทร์แผล็วเผ่นผึงเข้าถึงเสือ
ดารินตามผลีผลามมาเสียงพร่าเครือ
ทันช่วยเหลือเจ้ากระเหรี่ยงนั่งเสี่ยงตาย


เสือดาวจากคาคบ

บุญคำเพลินเดินไปในป่าเขียว
ก้าวลดเลี้ยวเลาะเรื่อยน่าเมื่อยขา
เสือดาวจ้องมองตรงโดดลงมา
แหวกพฤกษาสู่เขาเกือบเศร้าใจ

เพราะพรานใหญ่ใจฉกาจไม่พลาดเห็น
สอยกระเด็นยิงกระดอนนอนมิไหว
ช่วยไว้พลันทันก่อนมือค่อนไว
พยัคฆ์ไซร้สิ้นชีวาแบหลานอน

คนอื่นเห็นเป็นตกใจไม่เฉลียว
มันจ้องเคี้ยวเขมือบคนด้นสิงขร
ซุ่มคบไม้ใต้เงาทนเฝ้านอน
มีแดดรอนทะลุทั่วพรางตัวดี

แต่ดารินผินหน้าพูดจาค้อน
ใยรอก่อนเกือบตายวายเป็นผี
ใช้ลูกน้องต่อรองเสือเบื่อเต็มที
แขวะเต็มที่ต่อว่าเขาหน้าตาย



เจ้าผึ้ง

เจ้าผึ้งดอดลอดไปในเสื้อหล่อน
ดารินอ้อนอึดอัดเคืองขัดหลาย
มันตึงคับขยับไหวไม่สบาย
ช่างใจร้ายรังแกแน่จริงเกลอ

แล้วถอดเสื้อเหลือแต่แค่ยกทรง
ผึ้งยังลงมุดร่องย่องตอนเผลอ
รีบประชดปลดชั้นในบางใสเธอ
รพินทร์เซ่อเสียวล้นค้นวิธี

เขาหยิบไม้ไชชอนย้อนตามช่อง
ไล่ผึ้งล่องขึ้นเรื่อยเหนื่อยรีบหนี
มองผึ้งไต่ได้ชัดถนัดดี
บราเซียร์นี้ปรุร่องเป็นช่องพอ

เห็นผึ้งออกนอกแล้วบินแน่วหนี
โล่งเสียทีทรมานนมนานหนอ
จอมพรานพลันหันข้างพิงห้างรอ
หล่อนตัดพ้อเจ้าผึ้งหึ่งแกล้งกัน


จุดจบนางกระทิง

สองเสือร้ายหมายล่าฆ่ากระทิง
เสือหนึ่งชิงกระชากหลังลำพังโหน
กระทิงเอี้ยวเลี้ยวทันดันเขาโดน
ขวิดเสือโค่นลอยคว้างเหนือหว่างไพร

แม้บาดเจ็บเหน็บหนาวขาร้าวเสีย
ไม่อ่อนเพลียพลาดพลั้งยับยั้งไหว
นางกระทิงวิ่งเสยเงยหน้าไว
เขาแทงใส่เสือโคร่งโด่งอีกที

เสืออีกตัวรัวถลันพลันงับหลัง
กระทิงคลั่งร้องครางพลางถอยหนี
รพินทร์ยิงสมิงร้ายตายทันที
ด้วยหน้าที่น้ำใจได้ประทัง

แต่นางนั้นถลันมาหมายฆ่าเขา
หวิดต้องเศร้าเสียชีวิตมันขวิดหลัง
เพราะถูกปืนฝืนทนจนเลือดกรัง
กระสุนสั่งไชยยันต์สาดพิฆาตนาง


แงซาย


เขาบุกบั่นฟันฝ่าขอมาด้วย
พลีกายช่วยทุกชีวิตพิชิตป่า
ด้วยมุ่งหวังตั้งใจไปค้นคว้า
เมืองมายามรกตนครซุกซ่อนไพร

ทุกคืนนั่งลำพังเดี่ยวเที่ยวคอยจ้อง
คุมเต็นท์ของคนจ้างไม่ย่างไหน
สุมกองไฟให้สว่างถ่างตาไป
คุ้มกันให้ทุกหนคนแสนดี

หน้าหล่อเหลาเคราเกลี้ยงเพียงเทพบุตร
งามผ่องผุดผิดกระเหรี่ยงเพียงผิวสี
ร่างสูงใหญ่ใจกล้าผ้าคาดมี
มาครั้งนี้น่าสงสัยทำไมกัน

เป็นโจรป่าคราหนึ่งใครพึ่งได้
อยากสืบไว้ว่ากำเนิดเกิดสุขสันต์
เป็นเทือกเถาเหล่าใดในเผ่าพันธุ์
คือความฝันของเขาเฝ้าติดตาม


เจ้าสีดอ

เจ้าสีดอฮ้อบึ่งขมึงพรวด
วิ่งไล่กวดไชยยันต์เกือบทันหลัง
เขารีบชิงวิ่งไปไม่ระวัง
เข้าเต็นท์ตั้งแตะปืนเสียงครืนมา

แล้วเต็นท์นั้นพลันล่มกองจมทรุด
ไชยยันต์หยุดยากดิ้นสิ้นวาสนา
เพราะผ้าใบใส่ร่างอย่างเวทนา
ด้วยช้างป่าสีดอฮ้อพันตู

ช้างตกมันหันหน้าตั้งท่าเหยียบ
แต่เสียงเฉียบตวาดลั่นยันมันอยู่
แล้วลูกปืนฝืนทางอย่างนกรู้
แล่นตรงสู่เนินน้ำเต้าเข้าไววับ

เจ้าช้างร้ายกายหยุดทรุดคู้เข่า
ร้องกระเส่าเซตะแคงแอ่งแม้งดับ
กองกลางแค้มป์แถมมาตายลาลับ
แงซายจับจ้องพลางไม่วางปืน