แก่กันหรือยังครับ....??

พอดีไปอ่านเจอในเวปหนังสือพิมพ์เดอะเนชั่น
มานี-ชูใจ ๒๕๕๑
"ลุงคะ ไปโรบินสันรัชดาฯ ไหมคะ" เป็นเสียงของหญิงสาวคนหนึ่ง ที่เพิ่งออกมาจากสถานีรถไฟหัวลำโพง แล้วดิ่งมายังรถ taxi ที่จอดอยู่บริเวณด้านหน้าสถานี เพื่อที่จะบอกจุดหมายปลายทางที่เธอต้องการจะไป
"ไปครับ" ชายวัยกลางคนที่นั่งทอดอารมณ์อยู่ในรถ taxi กลางเก่ากลางใหม่ตอบตกลง แล้วกุลีกุจอเปิดท้ายรถเพื่อเก็บข้าวของจากสองมือที่หญิงสาวผู้นั้นหอบมาพะรุงพะรัง มีทั้งชะลอมใส่ผลไม้ต่างๆ และลังใส่ของ 2 ใบ ซึ่งจากการคาดคะเน น่าจะมีน้ำหนักที่ค่อนข้างหนักอยู่ไม่ใช่น้อย
"น่าจะเป็นของฝากจากบ้านนอก" ชายวัยกลางคนคิดในใจ ขณะกำลังยกของใส่ท้ายรถโดยมีหญิงสาวคอยช่วยอยู่ข้างๆ เมื่อจัดการเรียบร้อยแล้ว รถคันนั้นก็ได้ออกเดินทางไปยังจุดหมายที่หญิงสาวต้องการจะไป.....
"เข้ากรุงเทพฯ มาทำอะไรหรือหนู" เป็นเสียงเริ่มต้นการสนทนา จากคนขับแท็กซี่ เนื่องจากการจราจรในยามเย็นวันศุกร์สุดสัปดาห์ ของเมืองหลวงที่ขึ้นชื่อว่าเป็น "เมืองฟ้าเมืองอมร" นั้น "รถติด...เป็นเรื่องธรรมชาติ" การพูดคุยกับผู้โดยสารนั้น น่าจะทำให้เกิดบรรยากาศภายในรถดีขึ้น ไม่เป็นการอึดอัดทั้งสองฝ่าย
"มาหาเพื่อนค่ะ" เสียงของหญิงสาวที่ด้านหลังคนขับตอบกลับมา
"ปิดเทอมแล้ว หนูเรียนจบพอดีด้วย เพื่อนเค้าเลยชวนมาเที่ยวกรุงเทพฯ เราไม่ได้เจอกันนานแล้วล่ะค่ะ" หญิงสาวเริ่มพูดคุยกับคนขับรถมากขึ้น
"อ๋อ แล้วไปทำอะไรที่รัชดาฯ ล่ะหนู" คนขับรถถาม
"เพื่อนเค้านัดเจอที่ร้านอะไรนะ แม็ก แม็กอะไรสักอย่างล่ะค่ะ ลุงรู้จักไหมคะ"
"แมคโดนัลด์ หรือเปล่าหนู" คนขับรถตอบกลับ
"ใช่แล้วค่ะ ลุงช่วยไปส่งหนูหน่อยนะคะ หนูเพิ่งเคยเข้ากรุงเทพฯ ครั้งแรก" เป็นเสียงขอร้องของหญิงสาว
"หึ หึ ได้ ได้ เรามันคนบ้านนอกเหมือนกันหนูเอ้ย " คนขับรถรับคำ
เมื่อมาถึงที่นัดหมาย คุณลุงคนขับก็ช่วยขนของลงจากท้ายรถและบอกสถานที่ให้แก่หญิงสาวว่า "แมคโดนัลด์" อยู่ที่ไหน หญิงสาวกล่าวขอบคุณ และหอบข้าวหอบของไปยังสถานที่ที่คุณลุงบอกเป็นร้านอาหารที่แปลกตาสำหรับเธอ กว้างใหญ่ ผู้คนจอแจ แต่งกายแปลกๆ ไม่เหมือนร้านอาโก ประจำหมู่บ้านของเธอเลย แม้แต่สักนิดเดียว เมื่อเธอเดินเข้ามาภายในร้าน แทบจะทุกสายตาในร้านจ้องมองมาที่เธอ เธอเดินงกๆ เงิ่นๆ อยู่สักพัก ก็มีมือมาสัมผัสที่ไหล่เธอเบาๆ
"...ชูใจ ใช่ ชูใจ หรือเปล่าเค๊อะ คริ คริ อิ อิ หุ หุ..."
เธอหันกลับไป พบกับหญิงสาวรุ่นราวคราวเดียวกับเธอ หน้าตาคุ้นมาก แต่...เส้นผมของเธอ ช่างเหมือนกับสายไหมสี ที่ใช้ใส่โรตีเหลือเกิน มีทั้งสีทอง สีชมพู สีเขียวสด และใส่เสื้อที่ดูแล้วอึดอัดอกอึดอัดใจ เหมือนกับว่าเลือกซื้อเสื้อมาผิดขนาด กระโปรงไม่ต้องพูดถึง จากการคาดคะเนด้วยสายตา ความยาวของกระโปรงไม่น่าจะเกิน 2 คืบ และมีการแต่งหน้าแต่งตาคล้ายคลึงกับนางเอกงิ้วที่เคยมาแสดงที่ศาลเจ้าประจำหมู่บ้านเธอเลยทีเดียว เมื่อเธอเพ่งมองดูสักพัก แล้วอุทานออกมาว่า
"มานี...ใช่ มานีหรือเปล่าจ๊ะ"
"ตายแล้ว...ชูลี่ ทำไมตัวเองเรียกเค้าอย่างนี้เนี่ย ไม่เอานะเค๊อะ เค้าเปลี่ยนชื่อเป็น "มินนี่" แล้วนะ ห้ามเรียก มานี นะ คริ คริ หุ หุ อิ อิ..." หญิงสาวตอบกลับชูใจ พร้อมทำหน้าตาที่ชูใจไม่เข้าใจ ไม่ว่าจะเป็นทำแก้มป้อง ขมวดคิ้ว แลบลิ้น และเหลือกตา พร้อมกับส่ายหัวไปมาเวลาพูดคุยกับเธอ นี่ยังไม่รวมสำเนียง "คริ คริ อิ อิ หุ หุ" ที่เธอไม่เข้าใจว่ามันแปลว่าอะไร
"จ๊ะ จ๊ะ มานี เอ้ย มินนี่" ชูใจรับคำ
"ไปนั่งที่โต๊ะโน้นก่อนนะเค๊อะ เด๋วเค้าไปหาดริ๊งมาให้ดื่ม แล้วดูสิเนี่ย ตัวเอ๊ง หอบของอะไรกันมายะเธอ ยังกับย้ายบ้านมานะหล่อน คริ คริ หุ หุ อิ อิ"
"ของฝากจากทางบ้านน่ะจ้ะ ทางโน้นเขาให้ฉันเอามาฝากเธอ ฝากปิติ พี่มานะ แล้วก็พี่วีระ ด้วยน่ะ" ชูใจตอบ
"ตายแย้ว เค้าลืมบอกนะเค๊อะ ตาปิติน่ะ เค้าเปลี่ยนชื่อเป็น "ปีเตอร์" แล้วนะยะหล่อน ส่วนเจ๊ เอ๊ย พี่มานะน่ะ เค้าชื่อ "แมนนี่" พี่วีระก็เป็น "วิลลี่" ห้ามเรียกชื่อเก่านะเค๊อะ คริ คริ หุ หุ อิ อิ" มานีพูดกับ ชูใจพร้อมกับนำเครื่องดื่มมาให้เธอที่โต๊ะ
"แล้วพวกเขาจะมาเมื่อไหร่ เหรอจ๊ะ มินนี่" คราวนี้ชูใจเรียกชื่อเธอไม่ผิด
"เด๋วก็มามั้งเค๊อะ หุ หุ ชูลี่มาถ่ายรูปกับเค้าเป็นที่ระลึกดีก่า นะ นะ อิ อิ คริ คริ" แล้วมานีก็หยิบวัสดุสี่เหลี่ยมคล้ายโทรศัพท์ แต่ดูไปดูมาก็คล้ายกล้องถ่ายรูป แล้วเบียดเข้ามานั่งใกล้ๆ ตัวเธอ ระหว่างที่ถ่ายรูปกันอยู่ ชูใจได้สังเกตเห็นตอนที่มานีเปลี่ยนอิริยาบถระหว่างถ่ายรูปนั้น มานีไม่ได้ใส่ "กางเกงใน" เธอจึงรีบกระซิบบอกกับเพื่อนสนิทในวัยเด็กของเธอว่า
"มินนี่จ๊ะ เธอลืมใส่กางเกงในหรือเปล่าจ๊ะ"
"ต๊าย ตาย เชยจังเยย ชูลี่ เนี่ย ไม่ทันสะหมอ... เอ๊ย ทันสะหมัยเยยนะยะ ตอนนี้ เค้า อินเทรนด์ นะเค๊อะ หล่อน หุ หุ เด๋วว่างๆ เค้าจะไปทำสี ให้ แมทช์ กับ ผมเข้าอยู่เนี่ยตัว อิ อิ คริ คริ" มานีตอบกลับ ชูใจ พร้อมกับตั้งใจทำท่าทางประหลาดๆ กับเจ้ากล้องถ่ายรูปต่อไป
"ว่าไง...ทรงผมใหม่ จี๊ดมั๊ย เจ๊มินนี่...อ๊ากซ์ พาสาวไหนมาด้วยเนี่ย ว่างัยน้องสาวววว" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้นมา ระหว่างที่เธอนั่งมองดูพฤติกรรมของมานีอยู่เงียบๆ ชูใจหันไปมอง หน้าตาเหมือนคนคุ้นเคย แต่แตกต่างที่ทรงผมที่ดูเหมือนกับ ถูกหนูแทะเป็นหย่อมๆ และสีสันก็ไม่แตกต่างกับผมของมานีสักเท่าไหร่ ชูใจสังเกตที่จมูกของชายหนุ่ม ช่างคล้ายกับการ "สนตะพาย" ที่จมูกของเจ้าทุย ในท้องนาของบ้านเธอเสียเหลือเกิน มีการเขียนขอบตา ขอบปากให้เป็นสีดำ ใส่เสื้อเชิ๊ตรัดรูปสีมอซอ สิ่งที่ชูใจสะดุดตาที่สุดนั่นคือ "กางเกง" ของเขา ชูใจอดคิดไม่ได้ว่า ถ้า...วันหนึ่ง ระบบขับถ่ายของร่างกายเขาเกิดการรั่วไหลอย่างฉับพลันขึ้นมา เขาจะมีความสามารถถอดกางเกงได้ทันเวลาไหม???
"ชูใจ งัยยะ ตาปีเตอร์ ทำเป็นจำเพื่อนเก่าไม่ได้ แม๋ แม๋ เล่นกัดสีผมเหมือนชั้นเยยนะยะ อินเทรนด์นะตัวเนี่ย คริ คริ หุ หุ อิ อิ"
"ปิติ เอ้ย ปีเตอร์ หรือจ๊ะ สบายดีมั๊ย ย่าเค้าฝากของมาฝากเต็มเลยนะ" ชูใจกล่าวพร้อมกับสาละวนค้นหาของที่ย่าของปิติไหว้วานนำมาให้กับหลานชายสุดที่รัก มีทั้ง ปลาแห้ง ผลไม้นานาชนิด ที่ย่าคิดว่าหลานโปรดปรานที่สุด
"พอเลย เจ๊ พอเลย ไม่อ็าว อ๊ากซ์ "รีโทรเลี่ยน" ไม่ถือลัง ถือชะลอมกลับอพาร์ทเมนท์ ไม่เอา ยกให้เจ๊เค้าแล้วกัน อ๊ากซ์..."
"เค้าก็ม่ายอาวนะเค๊อะ ยกให้ชูลี่หมดเลยนะเค๊อะ หุ หุ" มานีก็ไม่ยอมรับ
ชูใจได้เห็นความเปลี่ยนแปลงของเพื่อนสนิทของเธอ แต่ไม่รู้จะทำอย่างไรดี จะกลับไปบอกกับคนที่หมู่บ้านว่าอย่างไร ระหว่างที่เธอกำลังคิดหาคำตอบอยู่นั้น ก็พบกับชายหนุ่ม 2 คนที่เดิน "ควงคู่" กันมาจริงๆ และตรงมาที่โต๊ะเธอ
"ว่ายังไงยะยัยมินนี่ หล่อนนัดฉันกับวิลลี่มาเนี่ย ทำไมยะ" เสียงของชายหนุ่มดังขึ้น สำเนียงค่อนข้างกระเดียดไปทางตุ้งติ้งเสียมากกว่า
"หุ หุ คริ คริ ใจเย็นเจ๊แมนนี่ ดูสิใครมา" เสียงมานีเย้าแหยพี่ชายหัวใจสาวของเธอ
"ต๊าย ตาย พระเจ้าช่วย...กล้วยทอด ชูใจ ไปไงมาไงจ๊ะหล่อน"
"มาเยี่ยม มินนี่ กับพวกพี่ๆ แหละค่ะ" ชูใจตอบ
"ย๊ากซ์ แล้วเจ๊ไปไหนมา บอกเด็กเรโทร ได้มั๊ย" เสียงปิติแทรกมา
"นัดวิลลี่เค้าดูหนังย่ะหล่อน ดูเสร็จฉันก็รีบสะบัดตูดมาเนี่ยล่ะ" พี่มานะพูดพร้อมกับส่งสายตามองไปทาง พี่วีระอย่างหวานซึ้งอยู่เป็นระยะๆ
"ดูหนังไรมาเจ๊ อย่าบอกว่าดู หนังไทย นะ เด็กเรโทรเลี่ยน รับไม่ได้ ย๊ากซ์" ปิติพูดพร้อมทั้งทำท่าทางสะอิดสะเอียนหนังไทยสุดๆ ทั้งๆ ที่ตอนเด็กๆ นั้นปิติชอบหนีไปดูหนังกลางแปลงที่คนขายยานำมาฉายที่ท้ายหมู่บ้านอย่างเป็นที่สุด
"หนังไทยย่ะ ทำไม ดูไม่ได้หรือยังไงยะ" มานะตอบพร้อมทำท่าปะหลับปะเหลือก
"ดูเรื่องอะไร มาเค๊อะ หุ หุ" เสียงมานีถามสองชายหนุ่ม หันมามองหน้ากันอย่างสุดซึ้ง แล้วตอบคำถามแทบจะพร้อมกันว่า
"...เพื่อน...กูรักมึงว่ะ..." แล้วโน้มตัวเข้าหากันจนแทบจะปากชนปาก
"พอ เจ๊ พอ เด็กเรโทร จาอ๊วก แหวะ ย๊ากซ์ " ปิติปรามให้สองชายตื่นจากภวังค์
หลังจากสนทนากันได้สักพัก พี่มานะกับพี่วีระก็ขอตัวไปฟิตเนสแถวสีลมต่อ ส่วนปิติก็ได้บอกกับ ชูใจและมานีว่า
"เจ๊ เด๋ว เด็กเรโทร ขอตัวไปลองรถก่อนน่ะเจ๊ วันนี้วันศุกร์ สก๊อยเพียบ เพ่งโมมาใหม่ ต้องไปร่อนรถหาสาวสักหน่อย ย๊ากซ์"
"ต๊าย ครั้งที่แล้วก็แพ้เค้ามา เสียทั้งรถ ทั้งสก๊อยม่ายช่ายเหยอ คริ คริ แล้วปายหารถใหม่จากไหนเค๊อะ หุ หุ" มานีถาม
"แซงค์มาใหม่ ม่ายเห็นยากเลยเจ๊ แถวตลาดนัดรถที่จอดๆ ของเราทั้งนั้น เลือกเอาเลย ย๊ากซ์ วิชาเราเยอะ" ปิติตอบพร้อมทำหน้าเจ้าเล่ห์
"ต๊าย จะไปไหนก็ไปเถอะ เค้าไม่ไปหรอก นัดป๋าไว้ที่ อา ซี เอ ชูใจละไปมั๊ยเค๊อะ เดี๋ยวไปนอนค้างที่คอนโดเค้า พรุ่งนี้ค่อยกลับ สบ๊าย สบาย หุ หุ อิ อิ" มานีถามชูใจ
"ไม่เป็นไรหรอกจ๊ะ เดี๋ยวเรากลับรถไฟได้ ถึงหมู่บ้านก็เช้าพอดี เกรงใจน่ะ" ชูใจตอบมานี ทั้งที่จริงแล้วชูใจอยากจะมานอนค้างกับมานีเพื่อนที่สนิทที่สุด อยากจะคุยด้วยกันทั้งคืน ถามสารทุกข์สุขดิบ แต่ตอนนี้ มานี ได้กลายเป็น มินนี่ ที่เธอไม่เคยรู้จักนิสัยใจคอที่แท้จริงไปแล้ว
"เค้าตามใจตัวเองแย้วกาน เอาของฝากกลับไปด้วยนะเค๊อะ เค้ายกให้ คริ คริ" มานีตอบชูใจ พร้อมกับต่อโทรศัพท์หาใครบางคน "อะโห อะโห โย๋ ป๋า เรอะเค๊อะ...."
ส่วนปิติก็จากไปก่อนหน้านั้น พร้อมกับเสียงแผดร้องของท่อรถมอเตอร์ไซด์ของเขาที่คำรามดังก้อง แข่งกับเสียงชื่นชมไปถึงบรรพบุรุษของปิติ ที่ออกมาจากปากคนในละแวกนั้น......
ระหว่างที่ชูใจนั่งรถไฟกลับหมู่บ้าน เธอหวนคิดถึงอดีต
ถ้า...มานี ไม่ตามพี่มานะกับพี่วีระ มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ แล้วเรียนที่มหาวิทยาลัยประจำจังหวัด ป่านนี้เราสองคนคงจะเรียนจบพร้อมๆ กัน และมานีคงไม่เปลี่ยนไปถึงขนาดนี้ เราสองคนยังคงไปเที่ยวที่ นาอา ไม่ใช่ "อาร์ ซี เอ" และพากันไปดูปู ดูงู ในนา ไม่ใช่ ไปเจอ งู ที่อยู่บนหัวบรรดาเสี่ยกระเป๋าหนักที่มานีพร้อมจะพาพวกนั้น ไปดู "รู" มานี กันสองต่อสอง ที่คอนโดของเธอ
ถ้า...ปิติ ไม่คิดมาศึกษาวิชาช่างยนต์ที่กรุงเทพ เพื่อไปเปิดอู่ซ่อมรถประจำหมู่บ้าน ปิติก็ยังคงเป็นหลานชายผู้น่ารักของย่า ที่ชอบกินปลานิลตากแห้งฝีมือย่าอยู่เสมอ แล้วก็คง ขี่ เจ้าแก่ ไปตามทุ่งนา ทักทายผู้คนในหมู่บ้านอย่างเป็นกันเอง ไม่ใช่ ปิติ ที่ขี่เครื่องยนต์เนื้อหุ้มเหล็ก สร้างความเดือดร้อนให้ผู้คนบนท้องถนนเมืองกรุง และมีเสียงสาปแช่งไปถึงบรรพบุรุษของตัวปิติเอง
ส่วน...พี่มานะกับพี่วีระ ถ้าไม่มาเรียนต่อที่กรุงเทพฯ ไม่รับวัฒนธรรมแปลกๆ ก็ยังคงรักษามิตรภาพในความเป็นเพื่อน เหมือนเมื่อสมัยเด็ก ไม่ใช่ "มิตรภาพที่เกินเลย" ที่ออกตามหน้าจอทีวี อย่างที่เห็นที่เป็นอยู่ในทุกวันนี้
ชูใจตั้งใจว่า...ตราบใด ที่เธอยังเห็น "สีเทา" เป็นแมวที่น่ารักกว่า "แมวสีชมพู หัวโต ไม่มีปาก"
เธอจะไม่มีทางหลงไปกับวัฒนธรรมประหลาดๆ ของเมืองหลวง และไม่คิดมาศึกษา หาความศิวิไลซ์ อะไรเพิ่มเติมจากที่นี อย่างเด็ดขาด
"ลาก่อน...มานี...ลาก่อน...ปิติ ลาก่อน...พี่มานะ...ลาก่อน...พี่วีระ" เป็นเสียงละเมอของหญิงสาวคนหนึ่ง...เมื่อยามใกล้รุ่ง บนรถไฟขบวนหนึ่ง ที่กำลังแล่นกลับสู่มาตุภูมิของเธอ

(ปัจฉิมลิขิต : ขอบคุณท่านผู้คิดแบบเรียน มานี ชูใจ ที่อบร่มบ่มนิสัยของผมเมื่อตอนเป็นเด็ก)

	ผู้เขียน	หัวข้อ: แก่กันหรือยังครับ....?? (อ่าน 33057 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้