โด่เอ๊ย......นึกว่าอ้าไร ....วันนี้ ไม่รู้อาไร เข้าสิง ขอป่วนแต่เช้า
ปืนรุ่นนี้นะหรือ สำหรับ นักศึกษาวิชาทหารของไทยแล้ว ธรรมด้า.....ธรรมดา ...น่าเบื่อ และน่าเซ็งที่สุด
ก็ไอ้ปืน 88 ที่ครูฝึกให้พวกเราแบก วิ่งไป วิ่งมา ฝึกวันทยา .......วุธ ฝึก เลียบ.....อาวุธ
ฝึก ตามระเบียบ .....พัก ........นั่นแหละ น่าเบื่อจะตาย ....สงสัยไม่ได้เรียนเป็นนักศึกษาวิชาทหาร หรือเปล่าจ๊ะ.....พ่อคู๊ณ ฝึกไป ก็ถูกด่าไป จำแม่นจะตาย ปืนพวกนี้ น่าเบื่อ อยากลืม กลับจำ
เอางี้ดีกว่า ตอนฝึก นะ เคยสังเกตกันบ้างหรือเปล่าว่า ไอ้ เอ็ม วัน หรือ 88 เนี่ย บริษัทอะไร เขาทำกันบ้าง
ผมก็ตามประสาแหละครับ ...วิธีดุบริษัท ก็ต้องดูที่โครงปืนด้านบนสุด ใกล้ๆ กับมือจับนั่นแหละ
เท่าที่เห็น เยอะ ก็มี สปริงฟิลล์ อาร์มโมรี่ วินเชสเตอร์ นั่นแหละ
เรียนท่านเต๋าท่านเจ้าของกระทู้ ไม่ทราบ ก็ถาม
หรืออาจจะทราบบ้างเลาๆ แต่ไม่แน่ใจ ก็มาถาม
อาวุธที่ใช้ในราชการสงคราม แล้วพลเรือนไม่รู้จักน่ะ ไม่ใช่เรื่องแปลก
การตั้งกระทู้เพื่อขอความรู้ในลักษณะนี้ ซึ่งน่าจะเป็นประโยชน์
ผมว่าไม่สมควรได้รับการเสียดสีโดยข้อความข้างต้น
อีกทั้งท่านเจ้าของกระทู้ ซึ่งเป็นรุ่นพี่ที่ผมเคารพท่านหนึ่ง โดยอายุ มิใช่รุ่นเดียวกับท่านเต๋าเป็นแน่
รบกวนพิจารณาข้อความของท่านด้วยครับ
ด้วยความเคารพครับ
ท่านเต่า...ชื่นชอบปืนในสไตล์ 1911 ไม่ว่าจะเป็น โคลท์ หรือ ปืน 1911 ช่วยรบในสงคราม
คงจะมีใครมาล๊อกอิน..ใช้ชื่อท่านเต่า...มาแอบอ้าง..ตอบคำถาม...เป็นแน่ (ผมเชื่ออย่างนั้น)
เพราะคนที่ชื่นชอบ 1911 ปืนยาวประวัติศาสตร์ อย่าง เอ็ม วัน การานด์ ..คาไบน์..สปริงฟิลด์ ทอมป์สัน
ก็ควรที่จะชื่นชอบไปพร้อมๆ กับ เสพความคลาสสิกของ 1911 ไปด้วยกัน.....เพราะปืนเหล่านี้
ก็มีความคลาสสิก...ที่แตกต่าง แต่คล้ายคลึง กับ 1911 ในด้านประวัติศาสตร์ร่วมในสงคราม เช่นกัน
โอ๊ยๆๆ....ตายแล้วเจ้าข้า....ปาเข้าไปตั้ง ห้าหน้าแล้ว ได้รูปมาเพียบเลย
กราบขอบพระคุณพี่พี่ เพื่อนๆ ทุกๆ ท่านที่กรุณา หารูปมาให้ และแสดงความคิดเห็นกันมาอย่างมากมาย
ผมขึ้นหัวข้อแต่แรกแล้วละครับ รับแบบลูกผู้ชายว่า ขอมาแบบป่วนๆ แล้วก็ได้ภาพมาเยอะเลย เพราะความป่วนนี่แหละ
คนรักปืนสงครามโลกอย่างผม มีหรือครับ จะไปดูถูกปืนพวกนั้น
หารู้ไม่ว่า ปืนที่เราใช้ฝึกรด. หลายกระบอกเลยกระมัง อาจมีวิญญานของทหารญี่ปุ่น สิงสถิตย์อยู่ในตัวปืนก็ได้ เพราะปืนที่พวกเราจับ และฝึกอยู่นั้น น่าจะเป็นปืนเหลือใช้สงครามของทหารอเมริกันที่ส่งมาให้ประเทศไทยของเรา ซึ่งเป็นเสมือนหนึ่ง เป็นพันธมิตรของอเมริกัน ในภูมิภาคนี้
ผมจะอธิบาย ความในใจที่ซ่อนเอาไว้ในข้อความนะครับ
"คำว่า น่าเบื่อ น่าเซ็ง เป็นที่สุดนั้น ผมเป็นหัวหน้านักเรียนทั้ง 3 ปี ที่ทำการฝึก ผมฝึก ปืน 88 ทั้ง 3 ปี เหมือนกัน รักและชอบมาก แต่ลูกน้องในกองร้อยนะซิครับ ทั้งบ่น ทั้งด่า ว่า มันทั้งหนัก ยิ่งกว่าอะไรดี
พอมาเห็นภาพในรูป เห็นทหารอเมริกัน ถือปืน 88 ให้ตายเถอะ ขนาดของปืน เมื่อเทียบกับตัวทหาร เหลือปืนกระบอกเล็กนิดเดียวเอง แต่เพื่อนผมในกองร้อยผมที่ยืนอยู่ปลายแถว ส่วนสูงประมาณ 160 เซนติเมตร หน้าขาวๆ ซีดๆ
ลักษณะทหารแทบไม่มี เวลาครูฝึก แกล้งหันหลังเรียกแถว ตอนเรียง 4 ตอนเรียง 5
ไอ้คนสูงๆ อยู่ข้างหน้า นะ ไม่เท่าไหร่ ครูหันหลังทางไหน ก็แค่ขยับไปอยู่หลังครู
แต่ไอ้คนเตี้ยๆ เนี่ยะนะซิ กว่าจะเฉียงอาวุธ แล้ววิ่งไปอยู่หางแถว กระโดดๆ จัดแถว ยังไม่ทันเข้าที่เลย ครูหันหลังอีกแล้ว ให้ตายเถอะ เพื่อนผมเหล่านั้น แทบกระอัก ลำพังวิ่งจัดแถวก็แย่แล้ว ต้องพาปืนวิ่งไปด้วย
ผมเลยแสดงความรู้สึกแทนเพื่อนๆ ว่า ปืนที่ใช้ฝึก กับสรีระของพวกเขานั้น มันต่างจากพวกอเมริกันอย่างสิ้นเชิง
ปืนกระบอกใหญ่และโตมากๆ ไม่เหมาะกับพวกเขาเลย
ภายหลังการฝึกผ่านไปซัก 5-10 ปี ย้อนหลังหวนกลับไปนึกถึง ใช่ มันอาจจะสนุกและประทับใจในความหลังครั้งหนึ่งในชีวิต ที่ได้เป็นนักศึกษาวิชาทหาร ได้ผ่านเข้าไปในชีวิตหรือสังคม วัฒนธรรม จริยธรรม ของทหารอาชีพ เพียงแค่ปลายเล็บมือเท่านั้น
........แต่ถ้าในขณะที่ครูฝึกทำการเรียกแถวในลักษณะที่ว่า นั้นซักหลายๆ เที่ยว แล้ว ลองไปสัมภาษณ์ เพื่อนท้ายแถว เหล่านั้น .....ในขณะนั้น .ขณะที่กำลังหอบ แห่กๆ ๆ นั้น ....เลยนะครับ ........แล้วท่านจะได้คำตอบว่า เบื่อในความหนักของแท่งเหล็กผสมไม้นี้ ที่สุดเลย
.....ผมจดจำความรู้สึกของเพื่อนในตอนนั้น มาเล่าให้ฟังเท่านั้นเอง ว่ามันน่าเบื่อ สำหรับเขา
เพราะพอมาเห็นรูปพวกอเมริกันคู่กับปืน88 แล้ว มันสมดุลกับพวกเขา แต่มัน ไม่สมดุลกับ ผมเลย เพราะผมสูงแค่ 160 เอง ปากกระบอกจะแทงลูกกระเดือกเอาหลายครั้งเชียว เวลาโดดขึ้นโดดลง หลุมบุคคล
