เพื่อนคอปืน...ด้ามขวาน

[Pandanus]

ผมลืม ๆ เรื่องน้าพวงไปแล้ว หลังจากแกเลิกกับน้าวุฒิ

ย้ายกลับมาสักพัก เมียก็ชวนไปนั่งกินอะไรใกล้ ๆ บ้าน

แวะเข้าร้านส้มตำ หลังจากสังเกตุว่าวันนี้คนว่างพอจะแทรกเข้าไปได้

นั่งที่ซุ้มด้านข้าง สักพักมีชายคนหนึ่ง เดินขากะเผลก ๆ มาเอาผ้าเช็ดโต๊ะ

แล้วก็รอรับออเดอร์

ระหว่างที่เมียดูเมนูและสั่งส้มตำและอื่น ๆ ผมก็สังเกตุชายขากะเผลกคนนี้




....ร่างผอม ๆ หนวดจิ๋ม ๆ ผมเนี้ยบ ๆ ...

น้าวุฒิ

[Pandanus]

ระหว่างกินส้มตำ ผมพยายามถามรายละเอียดจากเมีย ว่า

นั่นน้าวุฒิใช่ไหม

เมียไม่รู้จัก....  ผมลืมไป

......


แล้วก็ลืมเลือนเรื่องนี้ไป ผ่านไปสักสองสามปี

จนเมื่อสองวันก่อน เรื่องทั้งหมดก็กระจ่าง

[Pandanus]

ใครพอจะจำน้าหมู สวนทุเรียน กะเทยเจสสิก้า ได้บ้าง

ผมเคยเล่าเมื่อปีก่อน  หาไม่เจอ

เล่าใหม่คร่าว ๆ นะครับ

น้าหมู น้านุช มีสวนทุเรียนเลยบ้านผมไป

ทุเรียนได้ผลกำไรดี น้าหมูมีกะตังค์

น้าหมูติดยา เสพย์หนักเพราะเงินถึง จนหลอน

ใช้ปืนพกยิงอีเจต เจสสิก้า กะเทยแทงปาล์ม

อีเจตสาหัส น้าหมูเคลียร์ตำรวจ ข่าวว่าโดนไปหลายกิโลแบงค์พัน

แต่สุดท้ายก็ต้องหนีประกัน เพราะถูกหลอกกิน

เมียเลยบอกขายสวนทุเรียน  แต่ภาวะเศรษฐกิจแบบนี้


สวนทุเรียนราคาแปดล้าน....

[Pandanus]

เขาว่ากันว่า มีคนมาซื้อสวนทุเรียนน้านุชแล้ว ในราคา ห้าล้านห้า....

หลังจากบอกขายสิบล้าน ไม่มีคนซื้อ

แปดล้าน ก็มาดูแล้วหาย

ผ่านไปปีนึง ราคาลงมาตามความร้อนของคนขาย

เหลือเท่าที่เขาซื้อไป ห้าล้านห้าแสน

เราก็ต้องสืบสิ ว่า ใครมีเงินขนาดนั้น....



..... น้าพวง..... มาซื้อสวนทุเรียนน้านุช

[Pandanus]

น้าพวง หลังจากเลิกกับน้าวุฒิ ก็มาเช่าบ้านอยู่ในตลาด

เช่าห้องติดกับห้องน้าพรเย็บผ้า เขาเป็นญาติกันด้วย ก็เลยช่วยเหลือกัน

น้าพวงช่วยน้าพรร้านเย็บผ้าอยู่สักเดือน ก็หาต่อรถเข็นตู้กระจก

ขายส้มตำ ลาบ น้ำตก ซุปหน่อ ยำ ไก่ย่าง ฯลฯ

น้าพวงเป็นคนขยัน แถมมือก็นิ่ง ปรุงอะไรแต่ละอย่างเป๊ะมาก

เข็นไปขายหน้าเซเว่น มีปัญหากับแม่ค้าส้มตำหนองคายอีกเจ้า

ก็เลยถอยกลับมาหน้าบ้านเช่าเหมือนเดิม

แต่เอาลูกค้าของส้มตำหนองคายมาเสียด้วย  เพราะน้าพวงใช้รสมือล้วน ๆ ในการปรุง

ไม่มีแป้งนัวหรือผงปรุงรสใด ๆ เลย

ลูกค้าประจำเลยแน่นปึ๊ก  ลูกค้าจรเพิ่มขึ้นทุกวัน

[Pandanus]

ข้างน้าพร งานเย็บผ้าไม่ค่อยมากนักก็มาช่วยน้าพวงขายส้มตำ

แล้วก็ดึงหลานสาวชื่อกิ่ง ที่เป็นลูกมือร้านชำมาช่วยอีกคน

ตอนหลังมา น้าพรก็เป็นมือปรุงยำ ปรุงลาบ ตับหวาน ซุปหน่อไม้

ร้านเย็บผ้า ก็ ปิด ๆ มันไปเถอะ   รายได้ทั้งเดือนยังน้อยกว่าส้มตำน้าพวงวันเดียวเสียอีก

แล้วร้านน้าพวง ก็ขยายเป็นสองห้อง 

และปรับปรุงใหม่ โดยทำสัญญากับเจ้าของเป็นสิบปี

จากพื้นปูนฉาบมัน ก็ติดกระเบื้องพื้น มีเคาเตอร์ครัว ตู้ผัก ตู้ไก่ หมู ปลา เครื่องปรุงสารพัด

จัดได้สวยงามดูดีเลยแหละ ขนาดผมไม่ใช่สายนี้ดูแล้วยังนึกชมเลย

[golek]

golek, Pandanus และ 3 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้

   ต่อ ๆ ๆ ... ข้าวกำลังเรียงเม็ดพอดี 

[Pandanus]

ร้านตัดผ้าเดิมของน้าพรนั้นอยู่สุดแถวของห้องแถวนั้น เลยไปเป็นที่ดินของอีกเจ้า

น้าพวงไปเจรจากับเจ้าของที่ ได้สัญญามาอีกสิบปี

ตั้งซุ้มได้เกือบสิบ และทำที่จอดรถได้ยี่สิบกว่าคัน

ตอนนี้ ศักยภาพของร้านน้าพวง รับลูกค้าได้ถึงสามสิบโต๊ะ

เป็นร้านส้มตำที่ ใหญ่มาก ๆ สำหรับชุมชนนอก ๆ  ขนาดนั้น

รายได้ต่อเดือน ประมาณการคร่าว ๆ ว่า น้าพวงรับเฉพาะกำไร เกินเดือนละสองแสน

มีคนนั่งต่อวันหมุนเวียนกัน ราว 60 - 70 โต๊ะ เฉลี่ยสัก 65 (วันหยุด วันสิ้นเดือน วันพิเศษต่าง ๆ ไม่ต้องมาหาที่นั่ง .... เต็มตลอด)

เฉลี่ยกินกันโต๊ะละ 300 บาท (ประมาณ 3 คน สั่งประมาณ 5-6 รายการ)

ค่าของ 100 ค่าดำเนินการ 60 กำไรโต๊ะละ 140

140 x 65  = 9,100 บาท

เดือนนึงหยุดวันอังคารเว้นอังคาร 28 วัน x 9,100   = 254,000 บาท

เดือนละสองแสนห้า......!!!!

[Pandanus]

นี่คือ เราสอดเรื่องเพื่อนไงครับ

เราคำนวณจากมุมของผู้ใช้บริการ

ของจริงอาจคลาดเคลื่อนไปจากนี้เป็น 100% เลยก็เป็นได้

แต่ถึงจะคลาดเคลื่อนเต็มร้อย... บ๊วยสุดก็เดือนละแสนแบบไม่ลำบาก

น้าพรก็อาจรับเป็นเปอร์เซ็นไป สัก 10-20 % นั่นก็เท่าเงินเดือนข้าราชการชั้นกลางแล้ว

น้องกิ่งก็รับเงินเดือน อาจจะเดือนละหมื่น หรือหมื่นห้า  แต่กินอยู่ฟรีนี่สิที่เป็นกำไร

ลูกจ้างรายวันอีกสามคน หนุ่มลาวใบ้พลัดถิ่นอีกคน...

[Pandanus]

ลาวใบ้นี่ ดีนัก ขอแค่มีข้าวกิน มีที่ซุกหัวนอน มีเสื้อผ้าให้ใส่ ใช้ให้ทำอะไรทำหมด

ท่าทางจะครึ่ง ๆ กลาง ๆ ด้วย  เพราะให้เป็นเงินจะไม่รับ... จะเอาเป็นของเท่านั้น

น้าพรว่า มันพเนจรมานั่งที่ซุ้ม  น้าพวงน้าพรเอาของกินไปให้

มันกินพลางร้องสะอื้นพลาง ไหว้สองน้าหัวถึงพื้น

ถามความอะไรก็ไม่ได้ ก็มันเป็นใบ้  ให้มันเขียน เอ้า เขียนไทยไม่ได้อีก

น้าพวงชวนให้อยู่ด้วยกัน แลกอาหาร ที่พัก เสื้อผ้า .... มันก็ยอมอยู่

มีอยู่คราวหนึ่ง มันปวดท้อง จะเป็นจะตาย

น้าพวงพาไปหาหมอ... เอ้า โรงพยาบาลรัฐไม่ได้อีก เพราะมีแต่ตัวอย่างเดียว เอกสารอะไรไม่มีเลย

ก็ต้องเข้าคลีนิคที่รับคนไข้ค้างคืน  ผ่าตัด   ....  เป็นไส้ติ่งอักเสบ

ค่ารักษาโดนไปหลายหมื่น

[Pandanus]

หลังจากออกจากคลีนิค น้าพวงก็เหมือนได้แรงงานแบบถาวรมาหนึ่งคน

ลาวใบ้กราบตีนน้าพวง ร้องให้สะอึกสะอื้น

เป็นการแสดงออกวิธีเดียวที่ลาวใบ้ทำได้

อีกทางที่แสดงออกถึงความภักดี ก็คือ รับใช้อย่างถวายหัว

เป็นแบ็คอยู่หลังร้าน ไม่ออกมาข้างหน้า ล้างถ้วยล้างจาน เตียมวัตถุดิบให้ที่หลังร้าน

และออกแรงงานที่ต้องใช้แรงกายที่บึกถึกของลาวใบ้

[Pandanus]

Pandanus และ 0 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้



เวิ่นเว้อเกินไปแล้วมั่งเนี่ย

[Pandanus]

เอาสรุปฝั่งน้าพวงนะครับ

น้าพวง เลิกกับน้าวุฒิ แล้วมาสร้างตัว ทำร้านส้มตำกับน้าพร

ตอนนี้ น้าพวง รวย

ล่าสุดก็ไปซื้อสวนทุเรียน ห้าล้านห้า ....

[Pandanus]

น้าวุฒิ  หลังจากเลิกกับน้าพวง ก็ไปได้กับน้องเจน สาวคราวลูก

และลงเล่นการเมือง ได้เป็นเลขานายก อบต.

มีหน้ามีตาในสังคม  พาน้องเจนออกงาน เชิดหน้าชูตา

ปี 57 รัฐประหาร   ระงับการเลือกตั้งทุกระดับ... คนเดิมทำงานต่อไป

ปี 59 นายก อบต.ผ่าตัดไขสันหลัง  แล้วมีอาการแทรกซ้อน บวกอาการแพ้ยา

หัวใจวาย เสียชีวิต

ทุกคนที่นายก อบต.แต่งตั้งมา ต้องหลุดจากตำแหน่งทั้งหมด  รวมทั้งเลขานายกด้วย

จบชีวิตการเมืองของน้าวุฒิ

[Pandanus]

น้าวุฒิ มีรายได้จากยางห้าไร่ ราคาไม่ค่อยดีนัก แต่ก็พอใช้จ่ายในบ้าน

แต่น้าวุฒิใช้จ่ายมากกว่านั้น เพราะน้องเจนก็ตัวย่อยรายได้ชั้นดี

เงินเดือนแปดเก้าพันของเลขานายก ไม่พอค่าอะไรต่อมิอะไร

ตอนนายกยังอยู่ ก็พอได้หัวคิวโครงการจากผู้รับเหมาบ้าง

พอนายกตาย เลขาหลุดจากตำแหน่ง หัวคิวอะไรก็หมดหนทาง

รายได้ก็เหลือแต่ยางห้าไร่นั่นอย่างเดียว

หมดเงิน น้องเจนก็เป็นอื่น   

ทหารมาแรงน้องเจนก็ไปกิ๊กกับทหาร

น้าวุฒิหึงทหารก็เลยโดนทหารกระทืบมาตาแตกไปข้าง ขาเดี้ยงไปข้าง....

มีคนไปเจอ รถน้าวุฒิถูกเข็นลงข้างทางหญ้ารก ๆ 

รถไม่เสียหายมาก แต่คนที่นั่งหลังพวงมาลัย สาหัสเกินสภาพ....