เพื่อนคอปืน...ด้ามขวาน

[GUNRUNNER]

ไปง่าย ๆ แบบไม่ทรมาน ...

น้าพวงออกมาสร้างบ้านได้สักสามปีได้

ตาเนือบกับยายฉิด ก็เสียชีวิตตามหลังกันแค่เดือนเดียว

ตาเนือบตายก่อน ในวัย 81 ปี(หน้าโลงเขียน 83)

ตอนเช้า แกออกมานั่งที่ศาลาริมทางเข้าบ้าน

เป็นศาลาที่แกนั่งเหลาคันเบ็ด โกลนด้ามพร้า หรือจักตอกอะไรของแก

แต่วันนั้นแกนั่งเฉย ๆ

ยายฉิดกลับมาจากเก็บผักก็เข้าไปหา ถามแกว่า อิเอาน้ำชาน้ำไหรมั่งม้าย

ตาเนือบบอกยายฉิด ว่า "แม่อีนุ้ยเหอ กูน่ามาเทียมนี้แล้ว....."

ยายฉิดก็ถาม "พรือล่ะพ่อพวกนี้ เติ้นอิไม่อยู่กับฉานแล้วหื้อ ?? "

ตาเนือบตอบ " ทั้งเพ้นทั้งเพกะขอโหสิแล้ะแม่อินุ้ยเห้อ ....." 

แล้วก็แขนตก หัวตก หน้าคว่ำลงใส่ยายฉิด

สิ้นใจไปง่าย ๆ เหมือนถอดปลั๊ก....

ไปง่าย ๆ แบบไม่ทรมาน ... 

[Pandanus]

หลังงาน โรงครัวก็ยังอยู่ เจ้าของเต๊นเช่าไม่ได้มารื้อถอนไปที

แต่ทุกคนก็ไม่ได้พูดถึงกันแล้ว  เพราะมีเรื่องอื่นที่น่าพูดถึงกว่า

นั่นคือ เรื่องเงินฝากประจำของตาเนือบ...

แกฝากเอาไว้สมัยไหนก็ไม่ทราบได้ เพราะสมุดคู่ฝากก็มีแต่เล่มปัจจุบันที่ย้อนไปไม่กี่ปี

ยอดเงินนั้น พวกเราเป็นญาติก็ไม่อาจล่วงรู้ได้ ครั้นจะเอ่ยปากถามมันก็ไม่เหมาะไม่ควร

แต่พิจารณาจากน้าพวง เก็บเงินสร้างบ้านเงินสดได้ในสิบกว่าปี

ตาเนือบเก็บมานานกว่า  แถมเป็นบัญชีเงินฝากประจำสมัยที่ยังทบต้นทบดอกในแต่ละปีอีกด้วย

[Pandanus]

เรื่องเงินเรื่องทองของตาเนือบยังไม่ทันจัดสรร...

โรงครัวเพิ่งเก็บกลับไป รอบบ้านยังเตียนราบด้วยฝีเท้าคนนับร้อยต่อเนื่องหกเจ็ดวัน

เช้าวันหนึ่ง หลังงานศพตาเนือบราวครึ่งเดือน

เมียน้ารามก็ตาลีตาเหลือกออกมาจากห้องยายฉิด

หลังจากที่เข้าไปดู ว่าทำไมเช้านี้ยายฉิดถึงได้ตื่นสายนัก

ลูกหลานถึงกับน้ำตาไหลพราก เมือเห็นยายฉิดนอนสิ้นลมห่มผ้าอย่างสงบ

ในอ้อมแขนเหี่ยว ๆนั้น แกกอดกระปุกยาเส้นของตาเนือบเอาไว้แน่น

[Pandanus]

กระปุกยาเส้นของตาเนือบ ทำมาจากไม้แหวง หรือ ไม้สมุลแว้ง

แกะกลวงจากไม้ทั้งท่อนอย่างอุตสาหะมานะจนเป็นกระบอกกระปุก

อันเท่าข้าวหลามกระบอกโต ๆ ยาวคืบเศษ  มีฝาครอบปิดทำจากไม้สมุลแว้งเช่นกัน

ยาเส้นที่ใส่ในกระปุกไม้สมุลแว้ง จะหอมมีเอกลักษณ์

เป็นของประจำตัวของตาเนือบ ไม่เคยห่างมือ ผิวภายนอกอาจจะดำปือปื้นยังไง ความเก๋าความขลังก็ยังอยู่



ตั้งแต่เตรียมศพจนบรรจุหีบ ไม่มีใครแกะเอากระปุกยาเส้นอันนั้นออกจากมือยายฉิด

กระทั่งใส่หีบศพ แกก็ยังคงกอดประคองเอาไว้มั่น...




"พ่อพวกนี้ลืมปุกยา กูอิเอาไปให้...."    ถ้าแกได้พูด แกคงพูดแบบนั้น

[Pandanus]

หมดร่มไม้ใหญ่ไปสองร่ม

สองร่มไม้นั้น มี"อะไร" ทิ้งไว้ให้ลูกหลานเบื้องหลังประหลาดใจมากมาย

ทังเงินฝากประจำของตาเนือบ ทีเราก็ไม่รู้ยอดเงินเท่าไหร่

แต่คาดกันว่า น่าจะสามสี่ล้าน

ทั้งเงินกองทุนฌาปนกิจของยายฉิด ที่แกขยันไปทำเอาไว้ถึงสี่แห่ง

แต่ละแห่งร่วมแสนบาท สี่แห่งก็สี่แสน

กองทุนออมสิน กองทุน ธ.ก.ส. ที่คนรุ่นแกไม่น่าจะรู้จัก ก็ยังอุตส่าห์มี

สรุปเผิน ๆ สองแก่เสียชีวิตไป มีทรัพย์สินนอกจากมรดกที่รู้กันก่อนแล้ว เป็นจำนวนราวห้าล้านบาทเศษ...

แบ่งกันในหมู่ลูก ๆ ทั้งเจ็ดคน ได้คนละเกือบล้าน

ในเวลาที่ทองบาทละไม่ถึงหมื่น เงินเกือบล้านบาทมันก็มหาศาลอยู่

[Pandanus]

มาถึงบ้านของน้าพวง น้าวุฒิ

หลังจากตายายสิ้นไป  น้าวุฒิซึ่งถูกพ่อตาแม่ยายข่มไว้มานาน ก็สำแดงเดช

เริ่มทำเรื่อง รบพี่รบน้อง รบพี่น้องเมีย

เอาเปรียบ รังแก หรือทำอะไรน่าเกลียด ๆ ใส่หลานเมีย

ลูกสาวของพี่เมีย สาวสะพรั่ง   เรียนราชภัฏ รอรถกลับบ้านตอนเย็น

แกขับรถผ่าน แวะรับ... เด็กมันไม่อยากนั่งรถ แต่ขัดญาติผู้ใหญ่ไม่ได้ ก็นั่งมาด้วย

อ้อ น้าวุฒิมีรถขับครับ  รถกระบะตอนครึ่ง โรดิโอ โฟร์วีล

....เมียซื้อให้

แกรับหลานเมียขึ้นรถมาแล้ว แทนที่จะกลับบ้าน

ผ่าพาหลานเมียพ้นไปนั่งกินเบียร์สวนอาหารชายหาดในอีกอำเภอ

เด็กมันขอเข้าห้องน้ำ แล้วแอบยืมโทรศัพท์ที่ร้าน โทร.บอกบ้านน้าอีกหลัง ที่เขามีโทรศัพท์

พ่อแม่เด็ก น้าราม น้าพวง และอีกหลายคน มาทั้งลมทั้งฝน

น้าวุฒิทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ทั้งที่ดูเจตนาออก ว่าแกทำท่าจะก่อเรื่องรียำกับหลานเมีย

[Pandanus]

นับแต่นั้น พี่น้องเมียทุกคน เขาก็ไม่เอาน้าวุฒิอีก

เจอเป็นเลี่ยง ไม่ไปมาหาสู่ ไม่คบ ไม่คุยด้วย

ประกอบกับบ้านของน้าวุฒิน้าพวง ก็อยู่ถึงหน้าโยชน์  แยกจากบ้านคนอื่นมาพอควร

คนหนักหน้าคือน้าพวง

จะให้ผัวทำตัวดี ๆ ก็คุมไม่อยู่  แถมจะโดนผัวตบเอาง่าย ๆ อีก

จะขอพี่ขอน้องว่าอย่าถือสาผัว  เรื่องที่ผัวทำไว้ก็หนักหนาพอควร

ทั้งเรื่องเจ้าชู้ ทั้งเรื่องเขตแดนกับพี่กับน้องเมีย

กลายเป็นช่วงหลังทั้งครอบครัวนั้นก็ปลีกออกไปเลย

[Pandanus]

น้าพวงเป็นคนหาเงินหลักของบ้าน

น้าวุฒิกับลูก ๆ เป็นคนจ่าย

เป็นแบบนั้นมานาน จนน้าวุฒิลืมไป ว่าตัวเองไม่ได้มีศักยภาพเท่าไหร่

แต่ยังเกเรไม่สมวัย เที่ยวห้องอาหาร เที่ยวกับพวกนักการเมือง พวกขาใหญ่ในเหมือง

พวกนั้นมีประเพณี มีธรรมเนียม พาเมียน้อยออกงาน....

เมียน้อยของแต่ละคน มีไว้ประดับบารมี แต่ละคน งามหยาดเยิ้ม

ไม่นางงามตกรอบ ก็อดีตดาวมหาลัย นางแบบ ฯลฯ



เที่ยวกับเขา ก็ต้องมีเหมือนเขา

แล้วน้องเจนก็มา....

นักศึกษาราชภัฏ เรียน วจก.มา 6 ปีแล้ว ยังไม่จบ

แต่แต่งตัวออกจากบ้านทุกวัน

[Pandanus]

ผมไม่รู้จักเด็กรุ่นน้องคนนี้นัก

เห็นว่าหน้าตาสะสวย หุ่นขวดโค้ก  ผิวขาวจัด ตาคมกริบ

 นมต้มไม่ได้ใหญ่โตแต่ท่าเดินแอ่นอกทำให้หน้าอกโดดเด่น

ปากแดงอยู่เป็นนิจ ไม่ว่าเจอตอนไหนไม่เคยเห็นหน้าสด

ชุดที่เห็นประจำ คิอชุดนักศึกษา

ขนาดไปกับน้าวุฒิ ไปนั่งที่อโคจร ก็ยังเป็นชุดนักศึกษา

[Pandanus]

ขึ้นชื่อว่าผัว จะยังไงก็ไม่ยอมกันหรอก

น้าพวงไปรบน้าวุฒิต่อหน้าน้องเจน ในห้างดังกลางเมือง

น้าวุฒิทำอย่างที่เราคาดคิด    ตบน้าพวงต่อหน้าคนเป็นร้อย

น้าพวงนิ่ง เดินออกจากห้างเงียบๆ  กลับบ้านไป



แล้วก็ต่อความมาถึงบ้าน น้าวุฒิพาน้องเจนเข้าบ้านวันนั้นเอง

[Pandanus]

เมื่อการลุกขึ้นสู้ไม่ใช่แนวถนัด  ครั้นจะนิ่งเฉย ฝ่ายโน้นก็มาอยู่ในบ้านแล้ว

น้าพวง เก็บข้าวของออกจากบ้านที่สร้างด้วยเงินตัวเอง บนที่ดินมรดกของตัวเอง

ให้ผัวระเริงกับเมียน้อยเสียให้พอ

ยิ่งกว่านั้น หลังจากนั้นไม่กี่วัน น้าพวงยังไปหย่าให้อีกด้วย

ลูกทั้งสองที่ตอนนี้ทำงานทำการแล้วก็พยายามห้าม แต่ห้ามไม่อยู่ ก็ต้องวางเฉย

ญาติพี่น้อง ชาวบ้านชาวช่อง จะมองว่าน้าพวงยอมง่ายไป โง่ไป ไม่น่ายอมขนาดนั้น

แต่น้าพวงยังนิ่ง

[GUNRUNNER]

เที่ยงแล้ว ต้องกินข้าว กินยา ตามเวลา ...  

แล้วจะเข้ามาตามอ่านต่อนะครับ ...  

[Pandanus]

จริงมั่งหกไปมั่งก็ฟัง ๆ ไปเถอะครับ

ผมว่าเรื่องเล่าของผม จริง กว่าข่าวโทรทัศน์ปัจจุบันนี้เสียอีก

[Pandanus]

เหตุการณ์นี้ เกิดขึ้นเมื่อช่วงผมไประนองใหม่ ๆ

ก็เลยไม่ได้อัพเดทเหตุการณ์เท่าไหร่นัก กลับมาบ้านก็ขลุกอยู่กับลูกกับเมียไม่ได้ไปไหน


หลังจากย้ายกลับมาอยู่บ้านเมื่อสามปีก่อน

มาถึงก็สังเกตุว่าอะไรต่ออะไรก็เติบโตไปตามวัฏจักร


หน้าโยชน์เปลี่ยนแปลงไปมาก

ร้านเสริมสวยน้องดาว กลายเป็นร้านทองตกแต่งใหม่ 

น้องดาวย้ายไปทำร้านที่บ้านตัวเองตรงหน้าวัด


ร้านซ่อมรถลุงจักร แกก็แก่จนทำไม่รอด ลูกเต้าไม่สืบทอด

ตอนนี้เลยกลายเป็นร้านขายเครื่องเกษตร สาขาสองของร้านใหญ่ในอำเภอ

[Pandanus]

ร้านก๋วยเตี๋ยว ร้านอาหารตามสั่งของโกเนี้ยว พอลูกแกเรียนจบเภสัช ...

ร้านก๋วยเตี๋ยวก็ปรับปรุงเปลี่ยนใหม่เป็นร้านขายยาโดยเภสัชกรปริญญา

ห้องแถวร้านเย็บผ้าน้าพร กับร้านซ่อมอะไรสักอย่างที่ผมไม่รู้จัก อยู่ติด ๆ กันตอนนั้น

ตอนนี้ รื้อออก มาเป็นร้านขายส้มตำขนาดใหญ่ มีโต๊ะร่วมยี่สิบ มีซุ้มด้านหน้าอีกห้าหกซุ้ม

คนนั่งกินตั้งแต่สาย ๆ ไปจนค่ำมืดเต็มร้าน  เดิกเสริฟเดินกันเวียนหัว


ร้านตัดผมชาย หายไปทั้งสามร้าน 

มีร้านประจำของลุงชวน ทุกวันนี้แกแก่มากแล้ว ก็ปิด.. ปิดเฉย ๆ ไม่ทำกิจการอะไรต่อ พักอาศัยอย่างเดียว

อีกสองร้าน น้ารินทร์ กับอีเล็กกะเทยควาย ก็กลายเป็นร้านน้ำกะทิ กับร้านขายไส้กรอกหมูแผ่นเครื่องหมูกะทะ..

ซึ่งไอ้อย่างหลังนี่เจริญเอ้า เจริญเอา