บุกตลาด 3 ประเทศอาเซียน ข้อมูลรอบด้าน-สินค้ามีเอกลักษณ์

[เบิ้ม]

กลุ่มประเทศในอาเซียนนับว่ามีเสน่ห์ต่อนักลงทุน ทั้งยังเป็นฐานการผลิตที่มีแรงงานอยู่เป็นจำนวนมาก ขณะเดียวกัน ก็เป็นฐานการตลาดใหม่ที่มีกำลังซื้อต่อไปในอนาคต

เพราะฉะนั้น เมื่อมาดูผลจากการศึกษาเรื่อง "การเชื่อมโยงคลัสเตอร์อุตสาหกรรมแฟชั่นไทย กับการผลิต การตลาด และการลงทุนในอาเซียน" นำเสนอโดย "ดร.เสาวรัจ รัตนคำฟู" นักวิชาการอาวุโส สถาบันวิจัยเพื่อการพัฒนาประเทศไทย จึงทำให้เห็นถึงรายละเอียดและแนวทางสำหรับผู้ประกอบการที่สนใจใน 3 ประเทศอาเซียน ที่มีความโดดเด่นแตกต่างกัน คือ แรงงาน ตลาดใหม่ และกำลังซื้อ

เวียดนามฐานแน่น แรงงานหนุ่ม

เวียดนามมีความน่าดึงดูดจากฐานการผลิตที่มีจำนวนประชากรวัยหนุ่มสาวจำนวนมาก ซึ่งเป็นโอกาสของธุรกิจที่ใช้แรงงานเข้มข้น บวกกับเวียดนามเข้าร่วม TPP โดยแต่ละภูมิภาคของประเทศมีอัตราค่าจ้างขั้นต่ำที่แตกต่างกัน พื้นที่ในเขตเมืองของกรุงฮานอย และนครโฮจิมินห์ อัตราค่าจ้างขั้นต่ำอยู่ที่ 3.5 ล้านด่อง หรือ 160 ดอลลาร์/เดือน

ขณะที่เขตชนบททุกแห่งของนครโฮจิมินห์ และเขตชนบทบางแห่งในฮานอย, บางเขตในจังหวัดไฮฟอง ดานัง และเกิ่นเทอ, เมืองฮาลอง ในจังหวัดกว๋างนินห์ บางเขตในจังหวัดด่องในบิ่นห์เยือง และบาเรีย-หวุงเต่า อัตราค่าจ้างขั้นต่ำอยู่ที่ 3.1 ล้านด่อง หรือ 140 ดอลลาร์/เดือน



ส่วนเมืองในจังหวัดต่าง ๆ รวมถึงเขตชนบทของกรุงฮานอย่างเขตในจังหวัดไฮฟอง เกิ่นเทอ, บัคมิ่นห์, บัคแยง, หวินฟึ๊ก, กว๋างนินห์, กว๋างนัม, ลัมด่ง, คั้นห์ฮัว, เตนินห์, บิ่นห์ฟึ๊ก, บิ่นห์เยือง, ด่องใน, ลองอาน, บาเรีย-หวุงเต่า, ฮึงเยน และไฮเดือง มีอัตราค่าจ้างแรงงานอยู่ที่ 2.7 ล้านด่อง หรือ 123 ดอลลาร์/เดือน

นอกจากนั้น ส่วนเมืองที่เหลือทั้งหมดของประเทศเวียดนาม อัตราค่าจ้างขั้นต่ำอยู่ที่ 2.4 ล้านด่อง หรือ 110 ดอลลาร์/เดือนซึ่งพื้นที่ที่นักลงทุนต่างชาตินิยมเข้าไปลงทุนตั้งโรงงานคือตอนใต้ในจังหวัดด่องไน และบาเรีย-หวุงเต่า และตอนเหนือในไฮฟอง ทั้งนี้ อัตราค่าเช่าพื้นที่ของแต่ละนิคมอุตสาหกรรมแตกต่างกันไปตามที่ตั้ง และความพร้อมด้านโครงสร้างพื้นฐาน

"ดร.เสาวรัจ" บอกว่า นอกจากการพิจารณาอัตราค่าจ้างแรงงานขั้นต่ำ ยังควรพิจารณาค่าสวัสดิการแรงงานที่อยู่ในระดับร้อยละ 24 และประสิทธิภาพของแรงงานยังอยู่ในระดับต่ำกว่าไทย และแรงงานจำเป็นต้องได้รับการฝึกอบรม

นอกจากฐานแรงงานที่น่าสนใจ ฐานการตลาดของเวียดนามนับว่ามีอัตราการเติบโตที่สูง Nielsen Grocery Report เปิดเผยตัวเลขการเติบโตของชนชั้นกลางเวียดนามในปี 2012 มีจำนวน 8 ล้านคน โดยมีปริมาณการบริโภคทั้งสิ้น 4.6 หมื่นล้านดอลลาร์

"คนชั้นกลางจะเพิ่มขึ้นเป็น 44 ล้านคนในปี 2020 โดยมีปริมาณการบริโภค 3.1 แสนล้านดอลลาร์ และคาดว่าจะเพิ่มเป็น 95 ล้านคนภายในปี 2030 มีปริมาณการบริโภคไปที่ 9.4 แสนล้านดอลลาร์ ซึ่งมีมูลค่ามหาศาล ขณะที่ Gen-eral Statistics Office of Vietnam ระบุว่า รายได้ต่อหัวของประชากรเวียดนามปี 2015 โดยรวมอยู่ที่ 2,375 ดอลลาร์ เมืองฮานอยอยู่ที่ 3,500 ดอลลาร์/คน และโฮจิมินห์ 5,538 ดอลลาร์/คน"

ผลงานวิจัยครั้งนี้ยังนำเสนอช่องทางการจำหน่ายสำหรับตลาดเวียดนามไว้ว่า กฎหมายการลงทุนเวียดนามจำกัดให้นักลงทุนสามารถเปิดสาขาได้เพียงแห่งเดียว โดยหากต้องการเปิดสาขาเพิ่มมากกว่า 1 แห่ง ต้องทดสอบความจำเป็นทางเศรษฐกิจ เพื่อขออนุญาตจัดตั้งจากรัฐ ดังนั้น นักลงทุนไทยควรร่วมทุนกับนักธุรกิจเวียดนาม หรือขายแฟรนไชส์หากต้องการขยายตลาดเพิ่มสาขาอย่างรวดเร็ว

เมียนมาโอกาสทอง First Mover

"ดร.เสาวรัจ" บอกว่า โอกาสที่เห็นชัดเจนสำหรับสินค้าแฟชั่นไทยในเมียนมา คือ ภาพลักษณ์ที่ดีของสินค้าไทย แต่ขณะเดียวกัน พบว่าสินค้าไทยยังไปจำหน่ายในประเทศนี้น้อย ทั้งยังถูกมองว่าราคาสูง แต่กระนั้นเราเชื่อว่าสินค้าที่เหมาะสมควรเป็นสินค้าระดับปานกลาง-สูง เพราะแม้สินค้าไทยจะมีภาพลักษณ์เป็นสินค้าราคาแพง แต่กำลังซื้อของประชากรในประเทศก็สูงเช่นกัน โดยเฉพาะเขตเมืองย่างกุ้งพบว่าร้อยละ 40 ของประชากรใช้จ่ายมากกว่า 300 ดอลลาร์/เดือน

โดยสินค้าที่มีโอกาส ได้แก่ กลุ่มเครื่องนุ่งห่ม, รองเท้า และเครื่องหนัง ที่ควรรีบบุกเบิกตลาดเพื่อให้ได้ประโยชน์จากการเป็นแบรนด์แรก หรือ First Mover ในตลาดนี้จะต้องเน้นดีไซน์ในราคาสมเหตุสมผล

สำหรับด้านการเป็นฐานการผลิตเหมาะที่จะเป็นฐานผลิตเพื่อส่งออก เนื่องจากอัตราค่าจ้างต่ำ มีที่ตั้งติดกับไทย และได้รับสิทธิพิเศษศุลกากรจากสหภาพยุโรป แต่จะมีความท้าทายในด้านโครงสร้างพื้นฐาน โดยเฉพาะการขาดแคลนไฟฟ้า เทคโนโลยีการสื่อสาร ระบบการขนส่ง และปัญหาอัตราการเปลี่ยนงานบ่อย รวมถึงรัฐบาลยังไม่อนุญาตให้ชาวต่างชาติเข้าไปลงทุนทำธุรกิจค้าปลีก จึงทำให้ต้องขายผ่านผู้กระจายสินค้าท้องถิ่น เช่น ห้างสรรพสินค้า MK Group หรือ GMP ขณะที่การนำเข้าเครื่องประดับจะต้องเสียภาษีค่อนข้างสูงประมาณร้อยละ 38.5

สิงคโปร์ออนไลน์โตจนต้องไป

สำหรับสิงคโปร์ "ดร.เสาวรัจ" มองว่าเป็นประเทศที่ไม่มีแรงงานและวัตถุดิบ จึงไม่ใช่ประเทศที่เป็นโอกาสสำหรับการตั้งเป็นฐานการผลิต หรือกลุ่มรับจ้างผลิต แต่สิงคโปร์เหมาะกับกลุ่ม ODMs และ OBMs ซึ่งมีดีไซน์ มีแบรนด์ สินค้ามีคุณภาพ มีเอกลักษณ์ เพราะผู้ซื้อมีกำลังซื้อสูง และมีความนิยมของนักช็อปออนไลน์ สามารถขายผ่าน e-Commerce ได้อีกหนึ่งช่องทาง

ฉะนั้น จากการสำรวจประเภทสินค้าที่นิยมช็อปผ่านออนไลน์ของชาวสิงคโปร์พบว่า สินค้ากลุ่มแฟชั่นติดท็อป 5 การสำรวจ Nielson Global พบว่า เสื้อผ้าเป็นสินค้าที่มีการซื้อเป็นอันดับ 3 อยู่ที่ 52% ขณะที่ The Paypers สำรวจพบว่าเสื้อผ้า, รองเท้า และเครื่องประดับมาเห็นอันดับ 1 สูงถึง 65% ส่วน IDA สำรวจพบว่า เสื้อผ้า, รองเท้า, อุปกรณ์กีฬา และเครื่องประดับ ได้รับความนิยมจากนักช็อปในสิงคโปร์สูงสุดเป็นอันดับ 1 ถึง 68%

"ดร.เสาวรัจ" จึงมองว่าก่อนจะไปบุกตลาดสิงคโปร์ ผู้ประกอบการควรจะต้องรู้ในสิ่งเหล่านี้ คือ

หนึ่ง ผู้ประกอบการควรเริ่มสร้างแบรนด์ในไทยให้แข็งแกร่งก่อน เพราะแม้สิงคโปร์จะมีกำลังซื้อสูง แต่มีการแข่งขันสูงเช่นกัน

สอง เน้นตลาดเฉพาะ (Niche) ไม่เน้นตลาดทั่วไป (Mass)

สาม หาห้างสรรพสินค้าตามเป้าหมายผู้บริโภค เช่น Takashimaya สำหรับผู้บริโภคระดับกลาง-บน

สี่ ขยายช่องทางจำหน่ายผ่าน e-Commerce

เพราะฉะนั้น ถ้าผู้ประกอบการมีความพร้อมที่จะเข้าไปบุกเบิกตลาดใน 3 ประเทศเหล่านี้ มีสินค้าโดดเด่น มีเอกลักษณ์ และราคาสมเหตุสมผล ก็เชื่อว่าน่าจะเป็นโอกาสและความท้าทายของผู้ประกอบการในอนาคต

http://m.prachachat.net/news_detail.php?newsid=1474344658

[Yut64]

ที่สังเกตุมาอย่างหนึ่งผู้จัดจำหน่ายไฟฟ้าเยอะมากของเรามีแค่สามแต่เวียตนามมีสิบกว่าทุกเจ้าเข้าตลาดหลักทรัพย์หมด แถบทางใต้ก็กำลังขึ้นเขตปิโตรเคมีขนาดใหญ่

[carrera]

แข่งขันสูง รุณแรง

[lek]

ขาวจริงๆครับ