ประสบการณ์กินอาหารป่า หรือเปิบพิสดาร..

ผมอ่านเจอคนกะเหรี่ยงกินแกงขี้ค่าง..อยากรู้จังว่าเป็นยังไง ลองค้นดูในกูเกิ้ล พบเอาคอมเม้นนี้จากเว็บบอร์ด Mannager Online ..ท่านที่มีประสบการณ์ "เปิบ"น่าสนใจ..เชิญมาแจมกันครับ
จ้าาา...ป้าาา...มาแล้วจ้าาา...กระพ้ม มาแล้วจ้า...(มาสายแล้วยังซุ่มซ่ามอีก เมื่อคืนใช้เวลา ๒ ชั่วโมง นั่งจิ้มดีด เรื่องราวอาหารพิสดารทั้งหลายทั้งปวง..สองยามง่วงนอนจัด กดปุ่มผิด รีเฟรช หายจ้อย จ๋อยไปเลย..)

ก่อนอื่นต้องออกตัวว่า ประสบการณ์อาหารพิสดารทั้งหลายทั้งปวงนี้ มีความจำเป็นในชีวิต ที่ต้องไปเร่ร่อนในเขตป่าเขาหลายปี และที่ไปลาดตระเวนกินอยู่พิสดารนั้น เพราะเป็นเขตป่าดงดิบดึกดำบรรพ์ทีว่ากันว่าเป็นพื้นที่ซึ่ง พนมเทียนมาล่าสัตว์แล้ว เกิดแรงบันดาลใจ ในเป็นจินตภาพในการเขียนเรื่องเพชรพระอุมา

พื้นที่เขตรอยต่อทิวเทือกถนนธงชัย กับ เทือกเขาตะนาวศรี ฟากฝั่งตะวันตก เป็นที่อยู่อาศัยของชุมชนชาวเขาเผ่าหนึ่ง ที่ซุกตัวอยู่อย่างเงียบสงบแถบนั้นมานานกว่า ๒๐๐ ปี โดยมีฤาษี(มีจริง ตัวเป็นๆ อยู่บ้าน ไล ทัง คุ )ที่เป็นทั้งประมุข ผู้นำชุมชน และ ศาสดาของลัทธิฤาษี"จงยุ" ที่มีความเชื่ออยู่อย่างว่า ไม่กินอาหารที่เป็นสัตว์เลี้ยง โดยฝากชีวิตใว้กับอาหารที่มีอยู่ตามธรรมชาติอันอุดมสมบูรณ์เท่านั้น

ผมก็เลยเพลิดเพลินไปกับหาอยู่หากิน อาหารป่าปีละ ๓๖๕ วัน คูณ ๓ มื้อครับ...นับเป็นความชอบธรรมที่ท่านนักอนุรักษ์ฯ ยากจะตำหนิติติงได้...อิอิ

สัตว์ป่าตัวแรกรูปร่างเร้าใจมาก ตัวเป็นเกล็ดหนาคล้ายโล่ห์อัศวินโบราณ พอจวนตัวม้วนตัวจนกลมดิก..ใช่ ครับ มื้อแรกคือ ตัวนิ่มผัดเผ็ดพริกกะเหรี่ยง...ความทรงจำลางเลืองว่า...สาปและเนื้อเหนียวหนังเคี้ยวกรุบๆ อร่อยดี...

ไม่เข้าใจว่า คนจีนบอกว่า ตัวนิ่มกินแล้วโด๊ปยังไง? เพราะคืนนั้นหลับสบายดี...

ความทรงจำถัดมา ชาวบ้านหยิบกระบอกไม้ไผ่ขนาดใหญ่มาผ่าออก เนื้อร้าที่พร้อมจะทำแกงนั้นเป็นเนื้อกวางที่ว่ากันว่าแสนอร่อย..แต่กลิ่นเนื้อร้านัั้นสุดๆเลย...ชาวบ้านเขี่ยดูเจ้าตัวเล็กขาวนวลยั๊วเยี๊ยะที่กระจุกอยู่ด้านบน พลางบอกว่า..อ้วนพอดีกินแล้วละ...ผม ผงะ เขาหัวเราะแล้วบอกว่า เจ้าหนอนอ้วนนี้บ่งชี้ว่าเนื้อกวางหมักร้าได้ที่พอดีกิน..ผมกลืนน้ำลายเอื้อก...นึกว่าต้องกินหนอนอ้วนเห่ลานั้น...

ส่วนกลิ่นนั้นที่สุดๆ เพราะวิธีหมักร้าไม่เหมือนบ้านเรา เค้าเอาเนื้อใส่กระบั้งไม่ไผ่ ทิ้งผึ่งไว้สี่ห้าวันจนหนอนขึ้นปากกระบอก จึงเทเนื้อกวางออกมาคลุกเครื่องปรุง รำข้าว และเกลือ แล้วบรรจุเข้าไปใหม่ เก็บไว้กินได้นานเป็นปี...นี้มันเนื้อเน่าหมักนี่หว่า ? ผมบอกกับตัวเอง...ขระที่บ้านเราเอาปลาหรือเนื้อสดมาคลุกเครื่องปรุง รำ เกลือ แล้วค่อยหมัก..จึงไม่มีกลิ่นสนั่นไปทั้งคุ้งแบบนี้...

พอเอาเนื้อมาทำอาหาร ที่ขึ้นชื่อและเป็นเอกลักษณ์รับแขกเลยคือ แกง "ต๊ะกะโปะ" ส่วนชื่อที่พวกเรา เรียกกันลับหลังเจ้าของบ้านคือ "แกงรากแมว" หรือ แกงอ๊วกแมว นั่นเอง...

รุปร่างหน้าตา เจ้าแกงรากแมวนี่ ก็เหมือนชื่อสมญานามนั่นแหละ...น้ำแกงเคี่ยวข้นจนเหนียวคล้ายโจ๊กกับลาดหน้าแต่มีข้าวสุกใส่แทนผัก สีเหลืองด้วยขมิ้นปนแดงพริกตำละเอียด ซึ่งดูรวมๆน่าจะเป็นอ๊วกแมวที่ป่วยเป็นโรคช้ำใน เพราะสีน้ำแกงเหนียวข้นปนข้าวสุกนั้นช้ำเลือดช้ำหนองมาก

เวลาตักกินแต่ละคำนี่คุณย่าประทัดเอ๊ย...ลืมกะเพราะปลาพิสดารของย่าเลย..รสชาดดี กลมกล่อม แต่กลิ่น สี นี่สิ..สุดๆ เนื้อกว้างร้านั้นผมหลีกเลี่ยงที่จะตัก แต่เจ้าของบ้านเค้าใจดี คิดว่าเราเกรงใจ เลยแย่งตักเนื้อกวางเน่า..เอ๊ยร้า..ใส่จานเราจนเพียบเลย...

คืนนั้น กลางดึก ต้องตื่นขึ้นมา ระบายแกงรากแมวแปลงสภาพเป็นแกงรากอสูร...โอ๊กอ้าก...อยู่เป็นนาน...

เมนูต่อไป...

อาหารฮ่องเต้ครับ...ในป่าดงดิบสัตว์ป่าที่คนบนนั้นกลัวที่สุดคือ หมี ไม่ใช่เสือ...เพราะเสือจะไม่ทำร้ายคนก่อนนอกจากถูกล่า จวนตัว หรือหวงลูก...แต่หมีนี่ เจอคนเมื่อไหร่...วิ่งใส่ไม่ยั้ง ดังนั้น ลืมเทดดี้ แบร์ หรือหมีพูห์ อ้วนจ้ำม่ำน่ารักได้เลย..เจอหมีควายวิ่งเข้าใส่เกือบตายหลายครั้ง..แต่ทุกครั้งที่หยุดมันได้ บำเน็จ ชีวิตที่ต้องแลกคือ ฝ่าเท้า ๔ ข้าง..

กลับมาที่พัก ผู้อาวุโสท่านหนึ่ง เคยไปร่ำเรียนอยู่กินเมืองจีนมาหลายสิบปี จะมีทีเด็ดในการประยุกต์วัตถุดิบที่หาได้มาทำอาหารในสูตรอาหารฮ่อเต้ทานกันเป็นประจำ โดยท่านจะแอบซุกเครื่องเทศ เครื่องปรุงขึ้นไปหลายอยู่...

เมนูวันนั้น คือ พะโล้อุ้งตีนหมี ครับท่าน...ลืม คากิ ไปก่อนเลยเช่นกัน เพราะตีนหมู กับ ตีนหมี นั้นเหมือน รถตุ๊ก กับ รถถัง...นั่นเองครับ...

เมนูอาหารระดับฮ่องเต้(ประยุกต์) อื่นๆ อาทิเช่น ต้มยำงวงช้าง , เนื้อกระทิงย่างรมควันจิ้มแจ่ว , ผัดฉ่าชะมด ฯลฯ ใว้โอกาสหน้าจะมาสาธยาย...

มาเฉลยคำถามรื่อง "พญาพันยอด" ดีกว่า....

แน่นอนย่อมหมายถึงสัตว์ป่าชนิดหนึ่ง ซึ่งอาศัยอยู่บนต้นไม้ มีหางยาว ขนยาวดูะสะอาดกว่าสัตว์ในตระกูลใกล้เคียงกัน...และที่สำคัญ คือหากินอยู่บนยอดไม้เท่านั้น...

ลิง ไม่ใช่ ไม่มีหาง และกินทั้งใบไม้ ลูกไม้ ตลอดจนจับสัตว์เล็กๆบนพื้นดินกินด้วย

ชะนี ไม่ใช่ หางยาว แต่กินลูกไม้ และะสัตว์ แมลงบางชนิดบ้างในบางครั้ง....

แต่ พญาพันยอด นั้นอยู่สูงสุดในตระกูลเดียวกัน คือยอดไม้ และกินอาหารเพียงอย่างเดียวคือยอดอ่อนของไม้ป่าดงดิบ มันจะเลาะกินยอดไม้ไปเรื่อยเป็นร้อยเป็นพันชนิดครับ จึงเรียกว่า พญาพันยอด

ค่าง ครับ คือ พญาพันยอด...

แล้วเป็นสุดยอดของเมนูเปิบพิสดารของผมยังไง ?
ตอนที่ได้ลิ้ทลองครั้งแรก ผมก้ผ่าน อาหาร เนื้อลิง เนื้อชะนี มาแล้ว ทีแรกก็รู้สึกเฉยๆ ไม่ตื่นเต้นนัก

พอชาวบ้านตักแกงรูปร่างหน้าตาแปลก คล้ายแกงป่าบ้านเรา มีผักหลายชนิด และเนื้อค่างหั่นเป็นปกติมาตั้งกลางสำรับ

แต่ที่ไม่ปกติ คือ กลิ่นครับ.....กลิ่นที่คุ้นเคย...แต่ไม่น่ามาตอนนั้น และที่ตรงนั้น...ไม่ใช่กลิ่นเนื้อร้าด้วยครับ...แต่เราคุ้นเคยยิ่งกว่า...

กลิ่นยิ่งแรงขึ้น เมื่อเจ้าบ้านยกชุดผักจิ้มน้ำพริกมาชุดใหญ่ พร้อมอาหารพิเศษ เป็นก้อนเหนียวๆ สีคล้ำๆ ชาวบ้านชวนกิน บอกเป็นยา ขมนิดหน่อย ผมจ้วงน้ำแกงซดโฮกใหญ่..รสชาด สุดยอด เข้มข้น แต่ออกขมนิดๆ คล้ายใส่ดีลงไป..แต่กลิ่นจากน้ำแกงนั้นรบกวนจิตใจผมมาก..กลิ่นคุันเคยจริงๆ..

ผมรีบจ้วงเจ้าก้อนเหนียวๆ นั้นเข้าปากเต็มคำ....อ็อกๆๆ...ติดคอครับ จะสำลัก กลิ่นฉุนสุดอยู่ในปากผมนี่เอง...เจ้าบ้าน สามสี่คนจ้องมองผมตาไม่กระพริบๆ ทั้งลุ้นเอาใจช่วยให้ผมผ่านนาทีอันเลวร้ายนี้ไปให้ได้..

ด้วยความเกรงใจอันสุดซึ้ง ผมพยายามรวบรวมพลังใจทั้งหมดที่มีในนาทีนั้น ส่งพลังผ่านไผยังกรามทั้งสองข้างเพื่อกดบดขบเคี้ยงเอื้องเจ้าสิ่งพิเศษในปากอย่างยากลำบาก กลั้นหายใจนานที่สุดในชีวิต(ประมาณว่าถ้าดำน้ำข้ามคลองบางกอกน้อยได้เลย) แล้วรับรู้รสชาดขมพิสุทธิ์ ขื่น และหยาบเหมือนมีส่วนประกอบของดินทรายด้วย....

ก่อนรวมพลังทั้งหมดกลืนคำแรกนั้นลงคอพร้อนมกลิ่นตลบอบอวลของมัน...แล้วซดน้ำแกงตามลงคออย่างบ้าคลั่ง...

แม้พอรู้ว่ามันคืออะไร ? จากกลิ่นที่คุ้นเคย..เหมือนกลิ่นของของเราเลยครับ...

พี่น้องกะเหรี่ยง อธิบายว่า ค่าง เป็นสัตว์สะอาด กิน นอนอยู่แต่บนยอดไม้ เป็นสัตว์มังสวิรติ และกินแต่ยอดไม้ที่เป็นแหล่วงรวมสารอาหารชั้นยอด คนโบราณจึงถือว่า ค่าง ได้ผลิตส่วนประกอบหนึ่งที่นำมาทำอาหาร เป็นยานิดหนึ่ง.....

" ใช่มั๊ย ? ใช่ ใช่มั๊ย?" ผมถามยืนยัน ก่อนขอตัวลงไปสำรากที่ตีนบันไดแบบเลิกเกรงใจเจ้าของบ้าน...

ก็แต่ก่อน เคยกินแกงใส่เพี๊ยะ หรือใส้อ่อน หรือขี้อ่อน วัวพอขมกลมกล่อม....

แต่ที่เจอวันนั้น ของท่านพญาพันยอด นั้นมันคือ "ขี้" ขี้เหมือนขี้คนดีๆนี่เอง กลิ่นเดียวกันเปะ และเป็น ขี้ค่าง เพียวๆ ไม่มีส่วนผสมอื่นใด เคี้ยวกรอบๆ เพราะเป็น ขี้แก่ ที่เกือบจะหลุดออกรูตูดของค่างอยู่แล้ว...

โอ้โฮ..พี่น้อง..กว่าสามสิปีแล้ว เล่าเรื่องนี้ทีไร กลิ่นติดจมูกขึ้นมาทันใด...เอวัง ก็เป็นด้วยประการฉะนี้ละขอรับ

ขี้ค่างสด...พิสดารพอมั๊ย??? จบข่าว.
15 กรกฎาคม 53 16:04

	ผู้เขียน	หัวข้อ: ประสบการณ์กินอาหารป่า หรือเปิบพิสดาร.. (อ่าน 7503 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้