๏ฟฝ๏ฟฝ็บบ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝสน๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝาปืน
มีนาคม 28, 2024, 04:00:10 PM *
ยินดีต้อนรับคุณ, บุคคลทั่วไป กรุณา เข้าสู่ระบบ หรือ ลงทะเบียน

เข้าสู่ระบบด้วยชื่อผู้ใช้ รหัสผ่าน และระยะเวลาในเซสชั่น
ข่าว: เว็บบอร์ด อวป. สามารถเข้าได้ทั้งสองทาง คือ www.gunsandgames.com และ www.gunsandgames.net ครับ
 
   หน้าแรก   ช่วยเหลือ ค้นหา ปฏิทิน เข้าสู่ระบบ สมัครสมาชิก  
หน้า: 1 ... 16 17 18 [19] 20 21 22
  พิมพ์  
ผู้เขียน หัวข้อ: เรื่องเหล้าสายนี้  (อ่าน 126155 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้
ทิดเป้า
Hero Member
*****

คะแนน -1181
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 11916



« ตอบ #270 เมื่อ: มีนาคม 30, 2013, 01:22:46 PM »

 Grinพระเอกในวันนี้ มีเป็นคนขับรถพ่วง มีนามว่าโด่ง ใครจะเรียกเขาว่าพี่โด่ง น้องโด่ง คุณโด่ง หรือแม้กระทั่งไอ้โด่ง เขาก็จะได้เพียงเอียงคอยิ้ม และก้มหัวรับนิดๆ โด่งเป็นคนขยัน ไม่ปฏิเสธงาน ปากหวาน พูดน้อย   หน้าตารึก็หล่อเหลาเอาการ  ดูท่าทางแล้ว  ผมคิดว่าเขาน่าจะไปเป็นพระเอกลิเกเสียมากกว่า  และด้วยความที่เป็นคนพูดง่ายใช้คล่องทำให้ผมสนิทกับเขาพอสมควร รู้ว่าเขามีพื้นเพอยู่แถวนั้น  มีฐานะดี บ้านอยู่กลางสวน  เมียกำลังท้อง ชื่อเดือน  เดือนเป็นคนขยันตื่นแต่เช้าไปขายของจำพวกผักผลไม้ในตลาด  ชีวิตของโด่งมีความพร้อมอยู่สุขสบายกว่าคนขับรถคนอื่นมากมาย

     ผมก้มหน้าก้มตาตรวจสอบความเรียบร้อยเช่น ชื่อลูกค้า ประเภทของสินค้า จำนวน  น้ำหนัก ประเภทของรถ ทะเบียน ชื่อคนขับใน invoice ก่อนเซ็นอนุมัติ การตรวจสอบนี้ นอกจากป้องกันการผิดพลาดของเอกสารซึ่งมีผลกับการวางบิลเก็บเงินแล้ว ยังเป็นการตรวจสอบการจัดส่งอีกด้วย ตำแหน่งที่ตั้งลูกค้าและสภาพถนนในเมืองไทยไม่ใช่ว่าจะเอารถอะไรวิ่งไปส่งก็ได้ บางที่เข้าได้เฉพาะ 6 ล้อ บางที่ห้ามรถพ่วง บางที่ก็ติดเวลา หากส่งรถไปผิด ย่อมหมายถึงลงของไม่ได้ ลูกค้าไม่มีของใช้ หรืออาจจะไปปิดถนนหนทางเขาเลยก็เป็นได้

“ พี่นัส ไอ้โด่งไปใหน “ ผมถาม คนคุมรถของผู้รับเหมา เมื่อพบว่ารถทะเบียนนั้นชื่อคนขับไม่ใช่คนเดิมที่ผมคุ้นเคย

“ อยู่โรงบาล เห็นคนขับแทนบอกว่า มันนอนดูทีวีที่บ้าน อีเดือนเมียมันถือมีดเดินผ่าน แล้วมีดร่วงโดนมันเข้า  นี่ผมแจกเอกสารเสร็จก็ว่าจะไปเยี่ยมครับ”

“ งั้นผมฝากตังค์ซื้อของไปเยี่ยมมันด้วย แค่มีดหล่นโดน คง ไม่มีอะไรมากหรอกอาจจะโดนเส้นเอ็น  เดี๋ยวก็หาย “ พลางผมควักแบ็งค์รือยยับยู่ยี่ส่งให้
    
     เกือบเที่ยง พี่นัสเดินยิ้มเข้ามาที่อีอฟฟิต

“ เป็นไงมั่ง “ ผมถาม

“ หนักครับลูกพี่  ต้องพักเป็นเดือนเลยแหละ ”

“ ฮ้า!!! แค่มีดหล่นนี่นะ มันโดนตรงไหน “ ผมถามอย่างตกใจ

“ หน้าผาก แขนซ้าย แขนขวา แข้งซ้าย แข้งขวา แถมท้ายทอยอีกหนึ่ง รวมแล้ว 6 แผล เย็บร้อยกว่าเข็ม “ พี่นัสบอกพร้อมหัวเราะ

“ เฮ๊ย!!! มันโดนอีท่าไหน ยังไง “ คราวนี้ผมแปลกใจเสียมากกว่า

     แล้วเรื่องราวตลกปนเศร้า(หรือเปล่า)ทั้งหลายทั้งปวงก็พรั่งพรูออกมาจากปากพี่นัส

     บ่ายวันนั้น หลังจากลงของเสร็จ โด่งก็ตีรถกลับเข้าอ๊อฟฟิต การเข้ามาวันนี้ต่างจากวันก่อนๆ แทนที่โด่งจะมารับใบงานและบิลน้ำมันและเงินสำรองต่างๆจากเสมียน   โด่งกลับตรงเข้าหาเถ้าแก่

“ เสี่ยครับ ผมขอลางานซัก 3 ครับ เมียผมไม่ค่อยสบาย ตั้งแต่ท้อง เมียผมป่วยบ่อยๆ  ผมขอหยุดดูมันหน่อย  “โด่งบอกด้วยสีหน้าเศร้า ๆ

“ เออ ๆ รีบพาไปหาหมอ  เอาเงินไปฝากท้องฝากใส้ให้เรียบร้อย เวลาเรา ไปไหนมาไหนจะได้ไม่เป็นห่วง “  เสี่ยควักเงินส่งให้ ความใจกว้างของเสี่ยและเจ๊เป็นที่ยอมรับของบรรดา
ลูกน้องและคนขับรถบริษัทอื่น  บริษัทนี้ดูแลลูกน้องเหมือนญาติ รถที่ขับต้องสะอาด  แอร์ต้องเย็น เครื่องเสียงต้องดี  มีบ้านพักให้คนขับอยู่ฟรี  ทำประกันชีวิตให้ หรือใครอยากซื้อบ้าน ซื้อรถ ถ้าราคาไม่สูงนักก็จะออกเงินซื้อให้ก่อน แล้วค่อยหักเงินเดือน ดอกเบี้ยต่ำกว่าธนาคาร ดังนั้นบริษัทนี้ จึงไม่เคยมีป้ายประกาศรับคนเลย คนขับบางรายมาทั้งพ่อ ลูกชาย ลูกเขยจองคิวทั้งครอบครัว

     หลังจากตรวจครรภ์ตามที่นัดแล้ว เดือนก็เดินออกจากคลีนิค มุ่งหน้าไปยังคิวรถสองแถวอยู่ไม่ไกลนัก

“ ไปไหนมาล่ะเดือน” เสียงทักออกมาจากคนในรถยุโรปคันใหญ่ที่จอดอยู่ไหล่ทาง

“หมอนัดมาตรวจท้อง กำลังจะกลับบ้านค่ะเจ๊ “

“ ไปกลับด้วยกัน  รอเสี่ยแป๊บนึง”

“ ทำไมไม่ให้โด่งพามาล่ะ คนกำลังท้องคนใส้ปีนขึ้นลงสองแถว เดี๋ยวเป็นอะไรมาลำบากนะ ”

“ ก็เรือเข้าช้าตั้ง 3 วัน พี่โด่งยังไม่ได้ลงของเลย” เดือนตอบตามที่ผัวโทร.บอก หลังจากที่นั่งเรียบร้อย

“ อ้าว ก็โด่งลาตั้ง 3 วันนี่ อุ๊บบบ....”  เจ๊หยุดพูดเหมือนจะนึกอะไรได้  ในเวลาเดียวกันนั้น เสี่ยก็มาถึง

     ในระหว่างทาง เสี่ยก็ถามเช่นเดียวกับเจ๊  ยิ่งทำให้เดือนคิดไปต่างๆนานา แต่ก็เก็บความสงสัยสงสัยไว้ในใจ
สายวันต่อมา ผักหมดแผง เดือนก็กลับบ้าน ขณะเดินผ่านแผงอาหารทะเลนั้น ก็มีเสียงทัก

“ ไปแถวบ้านก็ไม่ยอมแวะเลยนะเดือน  แหม  ไปเช่าบังกะโลดื่มน้ำผึ้งพระจันทร์ น่าอิจฉา “ เสียงทักมาจากแผงอาหารทะเล

“ ไปไหน ไม่ได้ไป เมื่อวานหนูไปหาหมอ “

“ อย่ามาหลอกเลย ก็เห็นอยู่ว่ารถจอดอยู่บังกะโลทั้งคืน ”

“ พี่หนูไหว้หล่ะ เล่าให้ฟังหน่อยว่าเจอที่ไหน เมื่อไร ผัวหนูไม่กลับบ้านมาอาทิตย์นึงแล้ว สงสารหนูเหอะ ”
 
     เดือนก้าวเข้าบ้านด้วยอาการของคนที่จิตใจไม่อยู่กับตัว เสียงทีวีดังแว่วออกมา เมื่อก้าวพ้นธรณีประตูเห็นร่างของโด่งผัวรักนอนหลับสนิทหน้าจอทีวี  จากเรื่องราวที่ได้ฟังจากแม่ค้าของทะเล ทำให้แรงแค้นเพิ่มขึ้นเป็นทวีคูณ เดือนคว้ามีดปอกผลไม้ที่วางบนโต๊ะฟันฉับลงไปอย่างไม่นับ
เหมือนมีของแข็งกระแทกแรงๆ ที่หน้าผาก โด่งลืมตามขึ้นมาเห็นเมียรัก เงื้อมีดฟันลงมา ด้วยสัญชาตญาณ เขายกแขนขวาขึ้นกัน  มีดนั้นยังคงฟันกระหน่ำลงมา คราวนี้ โด่งยกทั้งแขนทั้งขาขึ้นป้องกันคมมีด  ก่อนลุกขึ้นแล้ววิ่งหนีออกทางหลังบ้าน

“ โอ้ โหดจริงโว๊ย...เดือนวิ่งไล่ฟันท้ายทอยมันอีกแผลละสิ “ ผมถามอย่างตื่นเต้น

“ เปล่า เดือนเขวี้ยงมีดตาม ด้ามมันเข้าท้ายทอยเต็มๆ แถมอีกแผลนึง “

“มันพาใครที่ไหนไปค้างบังกะโลล่ะ ”

“ เด็กไทยใหญ่ มันเจอแถวๆแม่สาย อยากมาเที่ยวทะเล   ไอ้โด่งมันตั้งใจจะแวะบ้านนอนพักเอาแรงซักหน่อยแล้วจะไปรับรถมาขึ้นของ แล้วไปรับผู้หญิงกลับ  แต่ผิดแผน เมียรู้เสียก่อน “

“ อ้าว แล้วผู้หญิงจะทำยังไงทีนี้ “ คราวนี้ผมกังวล

“ อ๊ยยย...ไม่ต้องห่วงหรอกลูกพี่ ห่วงงานของเราดีกว่า ผมว่าวันนี้ปิดงานช้าแน่  พวกเพื่อนมันแย่งกันไปส่งไทยใหญ่จนแทบจะฆ่ากันแล้ว อย่าว่าแต่คนขับรถเลย พวกฟอร์คลีฟท์ก็ยังจะไปกับเค้าเลย” พี่นัสบอกปนหัวเราะ

     โธ่.... ไอ้โด่งเอ๊ย...ไม่รู้จะหัวเราะหรือร้องให้ดี ...บอกแล้วว่า อย่าล้อเล่น สาวเมืองสิงห์  …นี่แค่มีดร่วงจากมือเท่านั้นนะโว๊ย

หากชื่อตัวละคร ซ้ำกับชื่อผู้ใด หรือตรงกับเรื่องราวของผู้ใด .... ก็ขอกราบประทานอภัยมา ณ ที่นี้
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: มีนาคม 30, 2013, 02:12:17 PM โดย ทิดเป้า » บันทึกการเข้า

หลวงริน - รักในหลวง
ถ้าวันนี้ทำดี...เรื่องพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกังวล
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 688
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 8829


อยู่คนเดียวให้ระวังความคิดอยู่กับมิตรให้ระวังวาจา


« ตอบ #271 เมื่อ: มีนาคม 30, 2013, 07:26:10 PM »

กร๊ากกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกกก ขำก๊าก ขำก๊าก ขำก๊าก
บันทึกการเข้า
.บ่าวฮ้าง.
. ถ้าน้ำท่วมโลก พุ้นบ้อน้องสิลืมเขา ..
Jr. Member
**

คะแนน 4
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 24


ผู้ที่มีเกียรติ คือ ผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น.


เว็บไซต์
« ตอบ #272 เมื่อ: เมษายน 07, 2013, 08:37:25 PM »

ลุง ทิดเป้า มาต่อด้วยครับกำลังดี..
มักคักๆ หว่าแหม่นชีวิตจริงผมเอาโลด..
บันทึกการเข้า

เหล้ายี่ห้อไหนไม่อร่อย กินบ่อยๆ เดี๋ยวก็ อร่อยเอง.
ทิดเป้า
Hero Member
*****

คะแนน -1181
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 11916



« ตอบ #273 เมื่อ: เมษายน 10, 2013, 10:14:08 AM »

ลุง ทิดเป้า มาต่อด้วยครับกำลังดี..
มักคักๆ หว่าแหม่นชีวิตจริงผมเอาโลด..

 ไหว้+1 ขอบคุณหลายๆครับ
บันทึกการเข้า

.บ่าวฮ้าง.
. ถ้าน้ำท่วมโลก พุ้นบ้อน้องสิลืมเขา ..
Jr. Member
**

คะแนน 4
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 24


ผู้ที่มีเกียรติ คือ ผู้ที่ให้เกียรติผู้อื่น.


เว็บไซต์
« ตอบ #274 เมื่อ: เมษายน 11, 2013, 09:41:14 PM »

ผุดูแลห้องนี้มาลบ Spam Web(พวกขายของ) ถิ่มแหน่คับ เคืองสายตา..
บันทึกการเข้า

เหล้ายี่ห้อไหนไม่อร่อย กินบ่อยๆ เดี๋ยวก็ อร่อยเอง.
ทิดเป้า
Hero Member
*****

คะแนน -1181
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 11916



« ตอบ #275 เมื่อ: พฤษภาคม 01, 2013, 12:05:08 AM »

๑ พฤกษาคม ๒๕XX
๐๘๓๐  

“ไป ไปเป็นทหารด้วยด้วยกัน” ผมบอกดอกหางนกยูงสีส้มสดใสในใจ ก่อนเด็ดมาใส่กระเป๋ากางเกง  ขณะเดินขึ้นรถสองแถวหกล้อคันใหญ่ เสียงชายชุดเขียวตะโกนเรียก บรรดาหนุ่มฉกรรจ์ที่ร่ำลาลูกเมียญาติพี่น้องที่มาส่ง ให้ขึ้นรถไวๆ   ผมเหวี่ยงกระเป๋าใบเล็กขึ้นบ่า ก้มหัวก้าวเข้าไป มือดำๆข้างนึงผลักอกผมไว้ พร้อมบอก
“สมทบค่าเหล้าก่อนโว๊ย”เจ้าของมือพูดกับผมยิ้มๆ  ผมควักแบ๊งค์ร้อยให้เจ้าของมือ พร้อมบอก “กูยังไม่สร่างเลยว่ะ”

ผ่านหลายร้านค้าข้างทาง แม้เราจะกดออด เคาะกระจก ก็ดูเหมือนว่าโซเฟอร์สองแถวคันน้นจะไม่ได้สนใจเลย ยังคงขับตะบึงไปเรื่อย มีเพียงชายชุดเขียวที่นั่งคู่คนขับโบกไม้โบกมือให้
“ซื้อในเมืองก็ได้ว่ะ” เจ้านอบอก ผมพยักหน้าพร้อมหลับตาอย่างอ่อนเพลีย

เสียงตุ๊บตั๊บโครมครามระคนเสียงด่าทอดังขึ้นใกล้ตัว ทำให้ผมตกใจสะดุ้งตื่น เมื่อเห็นร่างสูงผอมที่นอนกลิ้งโค่โล่อยู่กระบะรถผมก็อดที่จะถีบเข้าไปอย่างแรง

“ ไอ้เวรนี่ยังเสือกตื่นขึ้นมาเอากับเขาอีก กูบอกแล้วแล้วว่าตอนจับสลาก หลวงพ่อกูหลับโว๊ย”เสียงเจ้าของร่างร้องโอดโอย

ผมนึกถึงวันนั้น วันที่ ๒ เมษา เราเด็กหนุ่มผู้มีอายุครบ ๒๑ ปีต้องไปเกณฑ์ทหาร พบเจอเพื่อนฝูงที่เคยเรียนด้วยกันเมื่อยังเด็ก เจ้าสกลผู้มีรูปร่างผอมสูงขาโกง ที่ร้ายไปหกว่านั้นคือ ใบหูทั้งสองข้างของมันหักพับเหมือนหูลูกหมา เพื่อนๆเลยเรียกมันว่า ไอ้ตูบ

“ พวกมึงมาเลย กูมีพระรอด  ปู่กูให้มา...รับรองใครนั่งหน้ากูหลังกู ...๗ คน  ได้ใบดำ รอดแน่ๆ....มันพูดเสียงดัง พร้อมกับโชว์พระเครื่องที่ห้อยคอ
ดูเหมือนว่าความศักด์สิทธิ์จะมีจริง ประมาณสิบคนผ่านไปได้ใบดำล้วนๆ... แต่เมื่อถึงคิวของมัน ผู้เป็นเข้าของ
 
“ แดง ทบ.๑...” เสียงโห่ฮาปนเสียงหัวเราะดังลั่นขึ้นทั้งหอประชุม  ผมลุกขึ้นตามเสียงขานชื่อ แล้วล้วงเข้าไปในโหล

“ แดง ทบ.๑ จทบ.ขก.” เสียงเจ้าหน้าที่เหมือนดังแว่วๆมาแต่ไกล ผมเข่าอ่อน มือไม้เย็นเฉียบ รู้สึกมีมือมาประคองให้เดิน จับมือไปพิมพ์ลายนิ้วมือ แล้วบอกว่า “กองทัพบกยินดีต้อนรับนะน้อง”

หน้าศาลาลากลางจังหวัด ชายชุดเขียว(สัสดี)ให้เราแยกกันไปเข้าแถวตามป้าย รายงานตัวตามเอกสารที่รับจากอำเภอ จากนั้นก็เข้าแถวขึ้นรถบัสคันใหญ่  ผมมองหาเพื่อนที่มาด้วยกัน แต่ไม่เจอเลยซักคน

ถึง จทบ.ขก.ก็เป็นเวลาบ่ายเพื่อนๆที่มาด้วยกัน แยกย้ายเข้าแถวตามเอกสารอีกที   ผมไปตามเสียกเรียกที่เป็นอักษรย่อและตัวเลข ไปเรื่อยๆ จนกระทั่งถูกเรียกอีกทีเมื่อใกล้ค่ำ  
รถบัสสีเขียวพาพวกเราฝ่าความมืดไปเรื่อยๆ  มีเสียงพูดคุยไต่ถามกันเบาๆว่า “เขาจะพาพวกเราไปไหน” พี่ทหารบอกมาเป็นภาษาที่เราไม่เข้าใจ  “ มันจะเอาไปไหนก็ช่างมัน คงไม่ถึงตายหรอก” ผมหลับตาและนึกในใจ

เสียงนกหวีดดังขึ้นข้างหู ผมลืมตาตื่น เสียงคนพูดเสียงดัง “ ถึงบ้านเราแล้ว ที่นี่คือค่ายของเรา  ก่อนเข้าต่ายโปรดถอดเขี้ยวเล็บและความยิ่งใหญ่ของท่านไว้ที่หน้าประตู  ที่นี่ มีแต่สุภาพบุรุษ  มีแต่นักรบ  ไม่มีนักเลงอันธพาล “

เราลงรถที่หน้าอาคาร  อาหารจัดวางรออยู่แล้ว เมื่อเข้านั่งที่ และนับจำนวนคนครบ ทหารก็สั่งให้เรากินกันที ข้าวและเนื้อกระป๋องเย็นชืดแข็งโป๊ก ทำให้ผมตักกินแค่ ๒-๓ ช้อน ไม่ฟังสนใจเสียงบอกให้กินเยอะๆ

ออกจากโรงอาหาร เราเดินมาอีกประมาณสามร้อยเมตรถึงอาคารหนึ่ง เขาให้เราเดินไปประจำเตียงซึ่งมีที่นอนหมอนมุ้งพร้อมแล้วให้นอน...บอกว่า พรุ่งนี้ตื่นตีห้า

ผมรีบล้มตัวนอน นึกคาดเดาอนาคต สิ่งใหม่ๆ ที่จะเข้ามาในชีวิตในวันรุ่งขึ้น ก่อนม่อยหลับไป


« แก้ไขครั้งสุดท้าย: พฤษภาคม 01, 2013, 12:11:38 AM โดย ทิดเป้า » บันทึกการเข้า

หลวงริน - รักในหลวง
ถ้าวันนี้ทำดี...เรื่องพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกังวล
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 688
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 8829


อยู่คนเดียวให้ระวังความคิดอยู่กับมิตรให้ระวังวาจา


« ตอบ #276 เมื่อ: พฤษภาคม 01, 2013, 10:51:55 AM »

จะเพลแล้วยังไม่ตื่นอีก  เดี๋ยวเจอซ่อม คิก คิก
บันทึกการเข้า
ทิดเป้า
Hero Member
*****

คะแนน -1181
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 11916



« ตอบ #277 เมื่อ: พฤษภาคม 01, 2013, 07:42:20 PM »

 Grin 2 พ.ค.
0500 น.
เสียงแตรดังโหยหวนตามมาด้วยเสียกนกหวีดแสบแก้วหูมาแต่เช้า ผมดึงผ้าห่มขึ้นปิดหน้า  เสียงทหารที่ใส่หมวกเหล็กสวมปลอกแขนแดงตะโกนให้ตื่น ผมใช้มืออุดหูอย่างรำคาญ “ ไปทำธุระส่วนตัวให้เรียบร้อย ให้เวลา 5 นาที่ “เสียงนั้นยังตามมาอีก

  “แม่ง 5นาที่มันจะทำห่อะไรได้วะ “ด้วยความอ่อนเพลี่ยและความง่วงทำให้ผมหลับตานึกด่าอยู่ในใจ
“โครม ... ตื่นได้แล้ว นับจากวันนี้ไป ท่านคือทหาร มีระเบียบวินัย ไม่ใช่จิ๊กโก๋ข้างถนน หรือคุณหนู เด็กขี้แยที่นึกอยากจะนอนก็นอน อยากกินก็กิน ทำอะไรได้ตามใจตัวเอง...เร็วรีบไปทำธุระส่วนตัว “เสียงดังหนักๆเตียงสะท้านเยือก ตามมาด้วยเสียงตะโกนกรอกเข้าหู  ทำให้ผมจำใจต้องลุกบิดขี้เกียจ รื้อกระเป๋าหาสบู่ยาสีฟัน นุ่งผ้าเช็ดตัวเดินลงจากอาคารไม้หลังนั้นพร้อมกับเพื่อนร่วมชะตากรรม อาคารหรือ”โรงนอน”นี้ เป็นอาคารไม้ ใต้ถุนสูง ชั้นบนสำหรับนอน ชั้นล่างที่เปิดโล่งมีกระดานดำ โต๊ะเก้าอี้เรียงรายเป็นระเบียบ คล้ายห้องเรียน ป้ายด้านหน้าหน้าบอกชื่อ “หน่วยฝึกทหารใหม่”  

ผมต่อคิวเข้าห้องส้วม ที่มีเพียงไม่ถึง 10 ห้อง วัสดุทำจากสังกะสีล้วนๆ  ห้องน้ำที่เป็นเพียงอาคารเล็กๆมีอ่างคอนกรีต 3x6 สูงเมตรนึง ซึ่งกว่าเราทั้ง 130 คน จะเสร็จเรียบร้อยท่ามกลางเสียงตะโกนเร่งของทหารก็ปาเข้าไป 6 โมงกว่า

ผมเดินไปเข้าแถวตามที่เสียงนกหวีดและเสียงเรียก หลังจากนับคนแล้ว เราก็เดินไปที่อาคารหนึ่งที่เขาเรียกว่า “ตอนสูทกรรม” หรือเรียกง่ายๆว่า “โรงเลี้ยง” ซึ่งเป็นที่ที่เรามากินข้าวเย็นกันเมื่อคืน แต่เช้าวันนี้ ไม่มีคนตักข้าวมารอ เราเข้าแถวหยิบถาดหลุม ช้อน ซ่อม เข้ารับอาหารที่มีคนตักแจกแล้วเดินเข้านั่งที่โต๊ะ เสียงสั่งให้เอามือกอดอกรอให้เพื่อนมานั่งครบก่อนแล้วค่อยกิน ทำให้ผมมีเวลาพิจารณาอาหารที่อยู่ในถาดข้างหน้า ข้าวสีขาวสะอาดต็มถาดหลุมใหญ่ อีกสองช่องเล็กเป็นพะโล้มีไข่สองใบ อีกหลุมนึงเป็นหมูผัดถั่วงอก พอสิ้นเสียง”เชิญรับประทาน” ผมรับตักข้าวเข้าปากทันที แล้วเกือบจะถุยทิ้งทันทีอีกเช่นกันผัดจืดชืดเหมือนกับมันผัดด้วยน้ำเปล่า ผมทนกระเดือกข้าวกับไข่ลงคออย่างลำบากยากเย็นไม่กี่คำ ผมก็วางช้อนดื่มน้ำ ขยับตัวจะลุก

“ จะไปไหน “เสียงตวาดมา
“อิ่มแล้วครับ “ " ไอ้เวร แค่นี้ก็ตะคอก พูดคุยกันดีๆไม่ได้รึไง"ผมตอบและด่าในใจ
“กินนิดเดียวเอง อิ่มได้ไง เสียดายข้าวเหลือตั้งเยอะต้องเททิ้ง พวกท่านคงรู้ดีว่า กว่าจะได้ข้าวมาซักเม็ดต้องเหน็ดเหนื่อยขนาดไหน ฉะนั้นต้องกินให้หมด จะได้มีเรี่ยวแรงฝึก ” ผมต้องนั่งลงกินต่ออีกรอบ

เรากลับมานั่งในใต้ถุน”โรงนอน” แล้วถูกเรียกเรียกไปให้ประวัติละเอียดยิบ จากนั้นก็ไปรับเสื้อผ้าของใช้ แล้วให้เปลี่ยนเสื้อผ้าทันที เสื้อผ้าผ้าเช้ดตัวที่เอามาจากบ้านทั้งหมดรวมตั้งกระเป๋าเงินบัตรต่างๆ นาฬิกา พระเครื่อง ไม่เว้นแม้กระทั่งรองเท้าถุงเท้ากางเกงใน ทั้งหมดถูกยัดเข้าไปในถุง  มัดปากถุงเขียนชื่อนามสกุลข้างถุงแล้วนำไปเก็บไว้ในอาคารหนึ่งใส่กุญแจอย่างแน่นหนา เงินสดทั้งหมดถูกนำออกมานับแล้วส่งให้ส่งให้จ่ากองร้อยเก็บ ถึงตอนนี้ทั้งเนื้อทั้งตัวมีเพียงบุหรี่ 2- 3 ซอง ไม่มีข้าวของเงินทองที่เอาติดตัวมาจากบ้านเลย

ทันทีที่ปัตตาลี่ยนแตะหัว ผมสะดุ้งด้วยความตกใจปนเจ็บ การใช้งานติดต่อกันตั้งแต่เช้าทำให้ความคมหายไป สวนทางกับความร้อนที่มีมากขึ้นเรื่อยๆ มันเป็นการตัดผมที่ทรมานมากที่สุดในชีวิตกว่าจัดตัดเสร็จ ก็เสียน้ำตาไปหลายหยด จะเรียกว่าตัดก็คงไม่ถูกนัก น่าจะเรียกว่าถอนเสียดีกว่า ใช้เวลาประมาณ15 นาที หัวผมก็อยู่ในสภาพที่เกือบโล้น  รูปทรงที่ได้มาก็แทบจะกระโดดเตะช่างสองตีนพร้อมกัน ในเวลาเดียวกันนั้นบรรดาพวกที่รอตัดผมและซักประวัติ พวกเราเพิ่งจะได้โอกาสพูดคุยกัน กลุ่มใหญ่ที่นั่งอยู่ใต้ต้นลำใยมุมโรงนอน ชายร่างสูงใหญ่หลายคนคุยกันหัวเราะเสียงดัง หลายๆกลุ่มกระจัดกระจายกันหลบแดดอยู่หน้าห้องน้ำบ้าง ข้างโรงนอนบ้าง เลือกเดินเข้าหากลุ่มเล็กๆคนประมาณ 10 คนหน้าห้องน้ำ

“ นั่งด้วยกันสิเพื่อน  มาจากจังหวัดไหน “ พวกในวงเรียกให้นั่งพร้อมถาม
“ สกลฯ แล้วพวกนายล่ะ “ ผมถามมั่งพลางควักบุหรี่ออกมาวางกลางวง เมื่อได้คำตอบ ผมก็อึ้ง บ้างก็มาจากร้อยเอ็ด ขอนแก่น มหาสารคาม  ทั้งหมดไม่เคยรู้จักกันมาก่อนเลย
“ ใครรู้บ้างว่าเราอยู่ที่ไหน “ ผมถามความข้องใจที่มีมาตั้งแต่เมื่อคืน
“ ไม่รู้ว่ะ เราถามเขา เขาก็บอกว่า เดี๋ยวก็รู้ ” คำตอบที่ได้มาไม่ได้ช่วยอะไรเลย  เพื่อนร่วมวงของผมที่ส่วนมากจะร่างเล็ก ผอม หลายคนตาเหม่อมองไปอย่างไร้จุดหมายอย่างเศร้าสร้อย  
“ เมื่อใรเขาจะให้เรากลับบ้าน” อีกคนถามเหมือนบ่น
“ เราได้ยินพวกที่เคยเป็นทหาร เขาว่า เราต้องฝึกหนักมากจนครบสามเดือนแล้วจะให้กลับ  เขาว่าอาทิตย์แรกจะไม่ค่อยหนัก พอกำลังเราอยู่ตัวแล้วก็จะหนักขึ้นเรื่อยๆ” ผมฟังและเก็บข้อมูลอย่างตั้งใจ
“ ทนเอาโว๊ย เขาว่าจบสามเดือนก็สบายแล้ว ลำบากตอนเป็นใหม่ๆสามเดือนแรกนี่แหละ “ อีกคนเสริม

เสียงเรียกให้เข้าห้องอบรม เราได้ฟังการบรรยายชี้แจงให้รู้เกี่ยวกับระเบียบวินัย การเป็นอยู่ ผลตอบแทน ธรรมเนียมทหาร วิธีผูกเชือก-ขัดรองเท้า ฯลฯ และแนะนำให้รู้จักบรรดาทหารที่เป็นผู้ฝึก ครูฝึก และผู้ช่วยครูฝึกซึ่งเป็นทหารรุ่นพี่ จนกระทั่งบ่าย เราก็ถูกต้อนออกมาเข้าแถวที่จุดรวมพลข้างโรงนอนอีกที คราวนี้เขาพาวิ่งไปตามถนนรอบๆค่าย เพียงไม่กี่ร้อยเมตร หลายคนช้าลง บางคนถึงกับทรุดนั่ง ร้องโอดโอย ครูฝึกสั่งหมอบกลิ้งไปตามถนนลาดยางที่ร้อนฉ่าจากแดดเผา จากนั้นก็วิ่งสลับหมอบคลาน จนเวลาประมาณ 5โมงเย็น เราก็มาถึงโรงเลี้ยง อาหารเย็นมื้อนั้น ยังคงรสชาดสุนัขไม่รับประทานเช่นเดิม พยายามกินให้มาก แบบหนักท้องไว้ก่อน พรุ่งนี้ ไม่รู้จะเจออะไรพิเรนๆอีก

     เครพธงชาติเสร็จ เราแยกย้ายกันทำธุระส่วนตัว แล้วเข้าห้องอบรม หัวข้ออบรมส่วนมามากก็จะเป็นเรื่องระเบียบ วินัย ธรรมเนียมทหาร จนถึงเวลาสามทุ่ม สวดมนต์ไหว้พระแล้ว ให้เวลาเข้าห้องน้ำก่อนพาร่างที่สะบักสะบอมขึ้นโรงนอน หลับไปอย่างรวดเร็ว
« แก้ไขครั้งสุดท้าย: พฤษภาคม 01, 2013, 08:05:41 PM โดย ทิดเป้า » บันทึกการเข้า

ทิดเป้า
Hero Member
*****

คะแนน -1181
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 11916



« ตอบ #278 เมื่อ: พฤษภาคม 02, 2013, 07:36:44 PM »

เวลาผ่านไปวันแล้ววันเล่า วันไหนๆเราเหนื่อยเหมือนกันทุกวัน สังคมภายนอกเป็นอย่างไรเราไม่รู้  ถึงเวลานอนก็นอน หลับทุกครั้งเมื่อมีโอกาส ถึงเวลากินก็กิน กินอย่างไม่คำนึงถึงรสชาด อะไรก็ได้ที่กินแล้วอิ่ม ขอหนักท้องมีแรงไว้ก่อน...การยึดพื้นคราวละ 2-300 ครั้งกลายเป็นเรื่องธรรมดา เฉียงอาวุธวิ่งได้ทั้งวัน ไม่เคยได้เดินติดต่อกันถึง 5 ก้าว การลงโทษหนักเบาสารพัดรูปแบบที่เราโดนทั้งวันซ้ำแล้วซ้ำเล่า วิชาต่อสู้การใช้อาวุธการรบ ยุทธวิธีต่างๆ ถูกบรรจุเข้าสมองแล้วฝึกอย่างหนักจนกลายเป็นสัญชาติญาน  ตลอดวันร่างกายเปียกโชกไปด้วยเหงื่อบ้างฝนบ้าง ฝนที่ตกลงมาอย่างไม่ลืมหูลืมตาสลับกับแดดในเดือน พ.ค มิ.ย. ทำให้ผิวไหม้เกรียม หนังหัวลอกออกมาเป็นแผ่นขาว เท้าที่เปียกชื้นในรองเท้าคอมแบทเป็นตุ่มคันส่งกลิ่นเหม็น ฮ่องกงฟุต เริ่มทำหน้าที่ของมันแล้ว แผลที่ซอกขาเริ่มคันบอกถึงการมาเยือนของสังคัง  ได้รับแจกเพียงยาซีม่าขวดเล็กผลัดกันทาให้กันและกัน ทุกอารมณ์ไม่ว่าจะเป็นความเหนื่อย ความหิว  ความรู้สึกผิดหวัง สมหวัง  โกรธแค้น สงสาร ท้อแท้ ถูกบรรจุเข้าไปเป็นปัญหาให้เราแก้ เป็นกิจกรรมให้เราร่วมกันปฏิบัติไม่เว้นในแต่ละวัน บ่อยครั้งที่นกหวีดผู้เป็นเจ้ากรรมนายเวรของเราถูกเป่าปลุกเรามาฝึกตอนดึกๆจนชาชิน การที่ได้หยุดพักนิ่งๆสักห้านาทีมันเหมือนกับได้ขึ้นสวรรค์แต่บางครั้งบนสวรรค์ก็มีนรกเพราะเมื่อมีเวลาว่างก็อดที่จะคิดถึงบ้านน้ำตาเจ้ากรรมก็ไหลรินออกมาโดยไม่รู้ตัว บางครั้งก็อยากจะหนี บางครั้งก็อยากจะทำให้ตัวเอง”เจ็บ”  เพื่อจะได้ไปนอนโรงพยาบาล เพื่อจะได้"ทุเลา"การฝึก หากการทำให้”เจ็บ” นั้นผิดคิวจนถึงตายก็ถือว่าสิ้นกรรม ไม่ต้องทุกข์ทรมานอีก หลายความคิดที่ฟุ้งซ่าน แรงใจเพียงจากเพื่อนๆที่ช่วยปลอบโยนทั้งที่คนปลอบก็มีสภาพที่ไม่แตกต่างกัน วันนี้เราปลอบเพื่อน วันหน้าเราอาจจะถูกเพื่อนปลอบมั่ง
บันทึกการเข้า

หลวงริน - รักในหลวง
ถ้าวันนี้ทำดี...เรื่องพรุ่งนี้ก็ไม่ต้องกังวล
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 688
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 8829


อยู่คนเดียวให้ระวังความคิดอยู่กับมิตรให้ระวังวาจา


« ตอบ #279 เมื่อ: พฤษภาคม 02, 2013, 09:34:53 PM »

ยาวไป..........ยาวไป Cheesy
บันทึกการเข้า
submachine -รักในหลวง-
คนกินเหล้า อย่าให้เหล้ากินคน
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 6128
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 55373


Let us go..!


« ตอบ #280 เมื่อ: พฤษภาคม 09, 2013, 09:28:43 AM »

บ้านใครมีรถแบบนี้บ้างครับ  Grin

บันทึกการเข้า

อย่าเห็นเป็น ความดี เล็กน้อย แล้วไม่กระทำ
อย่าเห็นเป็น ความชั่ว เล็กน้อย แล้วจึงกระทำ

Thanut Wansuk

ทิดเป้า
Hero Member
*****

คะแนน -1181
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 11916



« ตอบ #281 เมื่อ: พฤษภาคม 09, 2013, 10:44:00 AM »

โห...สุดยอดนวัตกรรม เยี่ยม
บันทึกการเข้า

submachine -รักในหลวง-
คนกินเหล้า อย่าให้เหล้ากินคน
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 6128
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 55373


Let us go..!


« ตอบ #282 เมื่อ: พฤษภาคม 09, 2013, 02:09:38 PM »

อิ อิ ส่งรูปให้ทางบ้านดูเลยพี่
ต้องการอะไรขอให้บอก แล้วซื้อส่งไป
ตัวด้านบนยังไม่ได้ใส่โช้คอัพ ถ้าต้องการใส่ ไม่น่าจะยาก
เดี๋ยวกลับไปก็ได้ขับ  Grin
บันทึกการเข้า

อย่าเห็นเป็น ความดี เล็กน้อย แล้วไม่กระทำ
อย่าเห็นเป็น ความชั่ว เล็กน้อย แล้วจึงกระทำ

Thanut Wansuk

RUGER
ความเกรงใจเป็นสมบัติของผู้ดี ตรองดูซีทุกคนก็มีหัวใจ
ชาว อวป.
Hero Member
****

คะแนน 1262
ออฟไลน์

กระทู้: 23342


ฟ้าลิขิตชีวิตข้า ให้ค้าขาย


« ตอบ #283 เมื่อ: พฤษภาคม 09, 2013, 05:04:06 PM »

ยาวไป..........ยาวไป Cheesy

ปู่กำลังบอก พิมพ์ สั้น ๆ หน่อย อ่านไม่ทัน  .... 55555
บันทึกการเข้า

http://www.youtube.com/watch?v=Ci3YXN93QEs
เนื้อร้าย  ต้องตัดทิ้ง  ... 555
ทิดเป้า
Hero Member
*****

คะแนน -1181
ออฟไลน์

เพศ: ชาย
กระทู้: 11916



« ตอบ #284 เมื่อ: พฤษภาคม 11, 2013, 09:58:34 AM »

อิ อิ ส่งรูปให้ทางบ้านดูเลยพี่
ต้องการอะไรขอให้บอก แล้วซื้อส่งไป
ตัวด้านบนยังไม่ได้ใส่โช้คอัพ ถ้าต้องการใส่ ไม่น่าจะยาก
เดี๋ยวกลับไปก็ได้ขับ  Grin

ดูรูปแล้วคงใส่โช้คหน้าไม่ไม่ได้ครับน้าซับ...ระหว่างต้นกำลังถึงล้อมันมีแรงดึง คิก คิก
บันทึกการเข้า

หน้า: 1 ... 16 17 18 [19] 20 21 22
  พิมพ์  
 
กระโดดไป:  

Powered by MySQL Powered by PHP Powered by SMF 1.1.18 | SMF © 2011, Simple Machines Valid XHTML 1.0! Valid CSS!
หน้านี้ถูกสร้างขึ้นภายในเวลา 0.299 วินาที กับ 23 คำสั่ง