๏ฟฝ๏ฟฝ็บบ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝสน๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝ๏ฟฝาปืน

  (http://www.mx7.com/i/8b0/QulmFK.jpg) (http://www.mx7.com/view2/yIos1oKiKUZf8GtV)


     สมัยเรียน รด. ที่ปีที่ 1 และ 2 เรียนที่โรงเรียนอำนวยศิลป์ ประมาณปี พ.ศ. 2517-2518 ครูฝึกนำ ปลยบ.88
 มาให้พวกเรา (นักศึกษาวิชาทหาร)ได้ใช้ฝึกแถว และใช้เป็นอุปกรณ์ประกอบการสอนการใช้งานอาวุธปืนเล็กยาวชนิดนี้
 ตอนนั้นยังเด็กไม่รู้คุณค่า เห็นเป็นปืนโบราณจึงไม่มีความรู้สึกอยากจับต้องเท่าใดนัก ทั้งๆที่เราก็เป็นแค่เด็ก
 นักเรียนยากที่จะมีโอกาสจับอาวุธปืนสงคราม        จากวันนั้นจนวันนี้ก็ 40 ปีแล้ว อยากทราบว่า     ทุกวันนี้
 ปลยบ.88 ยังคงมีการเก็บรักษาไว้หรือไม่    ถ้ายังอยู่ได้รับการบำรุงรักษาให้อยู่ในสภาพสมบูรณ์หรือไม่ 
 หน่วยใดเป็นผู้เก็บรักษา  ครับ   

ยังอยู่ครับจำหน่ายจ่ายแจกไม่ได้เพราะเป็นอาวุธตามโครงการช่วยเหลือทางทหารต้องเก็บไว้หรือไม่ก็ส่งคืน USA

เสริมพี่สุพินท์ครับ

นอกจากปืนที่ใช้งานมาแล้ว ยังเก็บไว้ในคลัง ซึ่งมีสภาพลดหลั่นกันไปตามความโชกโชนของการใช้งาน

ยังมีเอี่ยมๆ แบบห่อในกระดาษไข รมดำกริบๆ ไม้สวยๆแบบใหม่ 100% อีกจำนวนหนึ่งที่ยังคงเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี

ตอนนั้นทำไมอเมริกาไม่แจก M-14 ให้เราหนอเอาไปให้ Philippines
เออถามคุณสุพินทร์หน่อยว่า รุ่นที่ประกับบนปลายด้านโคนเป็นเหล็กและมีรูอยู่ด้านข้างเป็นรุ่นอะไรเป็นกระบอกที่เคยประจำตัวมันเป็นแบบนี้ไม่เหมือนใครแต่แม่นมากหาข้อมูลไม่ได้เลย
หรือว่ามันหักแล้วสรรพวุธซ่อมต่อให้

ถ้าเป็นล้อทล่าสุดคงเป็นของโรงเตรียมทหาร ยี่ห้อ Winchester serial no. เรียงกันด้วยน่าจะ 600 กระบอกมั้งเข้าเมื่อประมาณปี 2512 หรือว่ามีใหม่กว่านั้น

ไม่ใช่ครับปลยบ.88 ของเตรียมทหาร เป็นในส่วนของ บก.ทัพไทย ใช้สำหรับฝึกศึกษา ไม่ได้ใช้ในหน่วยกำลังรบ คนละส่วนกับของ ทบ.

ที่ผมกล่าว คือของ ทบ.

ส่วนM14 ว่าทำไมเราไม่ได้ปืนรุ่นนี้จากอเมริกา(เว้นติดมาในเรือ) คือ เขาไม่ให้

นักสะสมในอเมริกาเห็นคงน้ำลายไหล อีกกระบอก ปลย 66 เดี๋ยวนี้ก็ไม่เห็นแล้ว

สมัยผมเรียน10ปีก่อนก็ใช้รุ่นนี้แหละครับ สภาพก็คงไม่ต้องบรรยาย
แต่ยังดึงคันรั้ง เหนี่ยวไกเล่นได้อยู่

เห็นครั้งล่าสุด 5-6 ปีแล้ว  อยู่ในตู้คอนเทนเนอร์ที่ลพบุรี 2 ตู้  สภาพ 100%
M14 พอสำรวจเข้าจริง ๆ ทบ.กลับมีมากกว่า ทร.
ผมทำโครงการของ สพ.ทบ. เอามาประกอบสต๊อคของ Sage international ติดกล้อง Leupold Mk.4 M3 เป็น M14 EBR ไม่รู้ว่าเอาไปโชว์ที่เมืองทองด้วยหรือเปล่า

ปลย. M14 คือปืนที่มีชื่อทางราชการไทยว่า "ปืนเล็กยาว แบบ 03 (ปลย. 03)" หรือไม่ครับ

พอดีพรรคพวกเคยเอารูปที่ถ่ายกับ ปลย. รุ่นนี้ตอนฝึกกองทัพภาคที่พิษณุโลกมาให้ดูด้วยครับ ตัวปืนมีเพียงกล้องเล็งติดอย่างเดียว นอกนั้นสภาพเดิมจากโรงงานครับ

 ขอเรียนถามเพิ่มเติมอีกว่า ปืน ร.ศ.ที่นอกเหนือจากจำนวนที่ขายไป ในปี 1968 ยังคงมีหลงเหลือเก็บไว้เช่นเดียวกับ ปลยบ. 88 หรือไม่ครับ

ปืน ร.ศ.121 ต่อมาเรียกชื่อเป็น ปลย.45  ปัจจุบันยังคงเก็บรักษาไว้จำนวนหนึ่ง  รวมทั้ง ปลย.46 และ ปลส.47

ไม่มีข้อมูลตรงนี้ครับ  ปัจจุบันเอกสารตามบัญชีคุม ก็เรียกว่า ปลย.เอ็ม 14

M1D ที่เกาหลี

ดูราคารถยนต์ที่ป้าย
ไปตั้งราคารถสูง ๆ ให้ญี่ปุ่นใช้หนี้ค่าปฏิกรรมสงครามหมดเร็ว ๆ

สงครามปราบฮ่อ (กบฎไท้ผิง ที่หนีออกมาจากจีน) ครั้งที่ 2 พ.ศ.2428
กำลังพยายามแกะอยู่ว่าเราใช้ปืนอะไรบ้าง

 ทบ ใช้อาวุธตัวนี้สำหรับฝึกนักเรียนหลักสูตรรบพิเศษ รูปถ่ายผมขออนุญาตหัวหน้าชุดฝึกยศพันเอกเรียบร้อยแล้ว ไม่รู้ใช่ขนาดเดียวกับหัวข้อกระทู้หรือเปล่า ในเว็บทหารอื่นๆเห็นใช้ปืนรุ่นนี้ฝึกนักเรียนจ่าอากาศด้วย ;D
(http://image.goosiam.com/imgupload/l/CrO0q0wvhnZJ.jpg) (http://image.goosiam.com/view.asp?uid=110112&s=CrO0q0wvhnZJ)
(http://image.goosiam.com/imgupload/l/q4baVWyXPGf5.jpg) (http://image.goosiam.com/view.asp?uid=110113&s=q4baVWyXPGf5)
รูปถ่ายประมาณปี2552 ::014::

เออเพิ่งนึกออกผู้หมวดเคยแจ้งว่าปลยบ. 88 มูลค่ากระบอกละแปดพันบาท นานมาแล้วนะ
แล้วมีอีกคนประกาศว่าใครกระชับปืนจนแตกยกเว้นไม่ต้องเข้ายาม แต่ที่แน่ตอนทำวันทยาวุธแล้วคอย ผบ. ตรวจพลสวนสนามนี่มันเหมือนเอานรกมาถือไว้จริงๆ
แต่ถ้าอนุญาติให้ขายประชาชนได้ซื้อแน่ๆ

ผมชอบจริงๆครับ เวลาจับถือให้ความรู้สึกเหมือนเป็นพระเอกหนังสงครามโลกครั้งที่ ๒
ทั้งไม้แท้ๆ รูปทรง ความแข็งแรง คลาสสิคมากๆ
แต่เวลาเดินทางไกลอยากจะเอาเชือกผูกแล้วลากเอาเลยครับ ๕๕

นน.น่าจะเฉียด 3 กก.สายสะพาย(หมดสภาพแล้ว ม้วนเป็นผ้ากลม ๆ)ฝังลงไปในเนื้อไหล่
เจ็บชะมัดเลย(โฮ)  

น้ำหนักน่าจะประมาณ 4-5กก.ได้

นรต.นายหนึ่งเล่าให้ฟังว่า เขายืนยิงปืนยาวรุ่นนี้ด้วยศูนย์เปิดที่โรงเรียน ระยะ 50 ม.เข้ากลางเป้าวงดำ
(ฟังดูเหมือนจะยิงนัดเดียว)จึงได้เครื่องหมายปืนยาวมาติดอกเสื้อ..เสียดายที่อดีต นรต.คนนี้เสร็จไอ้พวกนั้น(ขจก.)ซะแล้วครับ  

อย่าว่าแต่ 50 เมตรเลย 200 หลาก็ยังได้ เป้าวงดำยักษ์นะเท่าหัวคนเวลามองลอดรูที่ 200 หลาแล้วขนาดจะเท่าเป้าของ 2000 นิ้ว

..........  :VOV: ชอบครับ ทั้งเรื่องเก่าๆ และรูปเก่าๆ  :VOV:  ::002:: ::002:: ::002::

หลงตอบไปเยอะเขาเลยรู้กันว่าเป็นคนรุ่นแก่ (แต่ใจเด็กนะ)

รอบเกลียวสมัยนั้นกับสมัยนี้ใช้เท่ากันหรือเปลี่ยนไปยังไงครับ เพราะฝั่ง5.56นี่ตอนนี้ปาไป1:7แล้วครับ

แสดงว่า เรียน รด. หลังผม ๑ ปี ผมเรียน รด. ปี ๑  เมื่อ ๒๕๑๖ วันเสาร์ กลางตุลาคม ครูฝึกปล่อยกลับบ้านหมด (๑๓-๑๔ ต.ค.๑๖)
ปืนที่ครูนำมา ยาวมาก และขอรั้งปลอก มีตุ่มใหญ่ กลม และนำ HK33 มาสอนด้วย

ส่วน ปลยบ.88 ได้ยิง คนละ ๒ นัด ตอนฝึกภาคสนาม ปี.๓  ที่เขาชนไก่  และชอบมากครับ     

ตอนนี้ยังใช้ฝึก รด.ปี 4 และ ปี 5 ชาย ครับ ผมลองสุ่มนำมา ปบ.อย่างดีแล้วลองทดสอบยิงดู ยังใช้งานได้ปกติ (แอบยิงตอนนายไม่อยู่ครับ) สนใจดูตัวจิงได้ที่ รร.รด.ดินแดง

ยังจำได้ถ้ายิงไปเรื่อยจนถึงคลิปที่ 5 ปืนจะร้อนมากพวกน้ำมันที่สะสมในเนื้อไม้จะเยิ้มออกมาพอจบคลิปที่ 6 รวม 48 นัด ต้องใช้หิ้วสายสพายเอามือแดงไปหมด

.30-06 เป็น 1-10 ทั้งปืนพาณิชย์และปืนทหาร

ขอบคุณครับผู้การ

     ขอคารวะศิษย์รุ่นพี่ครับ   
                  13-14 ต.ค. 16  ช่วงนั้นเหตุการณ์บ้านเมืองกำลังจะเข้าไคลแมกซ์พอดี
                  รุ่นผม ได้แค่สัมผัส ปลยบ.88 แต่ไม่ได้ยิง   ได้ยิงแค่ เอชเค 33 ปืนหรูทันสมัยยุคนั้น

ถ้ายุคที่ตอนนี้อายุ 60-70 เรียน รด.จะได้ฝึกกับ ปลย.83/88 ขนาด.30-06
ขนาดเป็นทหารหลัก บางหน่วยก็ยังใช้ ปลย.66 ขนาด 8 มม.อยู่เลย

ช่วงนั้นมีการเปลี่ยนปืนกระหันปกติถือ ปลยบ. 88 เข้ายามกันเปลี่ยนเป็น M-16 แทนแถมเข้ายามกันเต็มระบบด้วย

        ป๊ม...ไม่ได้แก่ขนาดนั้น.... ::005:: ::005:: ::005::

(http://www.mx7.com/i/a5d/RgYwut.JPG) (http://www.mx7.com/view2/yK2FTKFIz4CjMPqk)
ปลย.88 M 1903 ขนาด .30-06 ที่กระทรวงมหาดไทยได้รับในสมัยนั้นครับ

  (http://www.mx7.com/i/dac/zDdgmG.JPG) (http://www.mx7.com/view2/yK2JB6UY1Y3yomYY)

ท่านปลัด มีลูกยิงหรือเปล่า

มีเหลือนิดหน่อยติดปืนหลังจากได้ยิงทดสอบ ได้รับความอนุเคราะห์จากพี่ๆทหาร ฉก.ในพื้นที่

เมาเซอร์ 98K ก็เสน่ห์แรงไม่เบา ครับ

  แสดงว่ามีปืนนี้ส่วนหนึ่ง อยู่ในความครอบครองของหน่วยงานในพื้นที่ สังกัดกระทรวงมหาดไทยด้วย
                ฝากรักษา ดูแล เช็ดน้ำมันด้วยนะครับ  

   งามทุกกระบอกครับ

ปี 25-27 ผมยังทันฝึกรด.ครับ ที่ราบ 11 และเขาชนไก่ ตอนนั้นหนักมาก  ตอนนี้อยากได้  ::002:: ::002:: ::002::

ท่านโทนมีเหลือใช้ก็ส่งไปให้ท่านปลัดบ้างสิ

คุณโทนสบายดีหรือครับ

ขอโทษครับ เพิ่งอ่านเจอ   สบายดีครับ

....... :VOV:  แอบมาดู.. ของสวยๆ  ::008::

พวกเรียน รด. ที่ใช้  เจ้าเอ็ม 1  หลายคน ซุกซน ชอบไปดึงคันรั้งลูกเลื่อน พอดึงสุด ลูกเลื่อนค้าง   ....  กลัวครูฝึกเห็น เอานิ้วแหย่ไป แหย่มา เลื่อนปืนมันปิด หนีบนิ้วแตก มาหลายรายแล้ว เจ้าเอ็ม 1 เนี่ย

เสียดาย พวกพี่ๆ เพื่อนๆ ที่เรียน รด. สมัยนั้น ไม่ค่อยได้ อ่านที่ แท่งเหล็ก จะเรียกกระโหลกปืนดีไหม  ที่มันอยู่ด้านหลัง ชุดเล็งศูนย์หลัง
เวลาพักหลังการฝึก ผมชอบเดินดู  เดินอ่านดู ทั้งปืนที่ตัวเองที่ครูจ่ายมาให้ฝึก และปืนที่อยู่ที่เพื่อน
จากการตระเวนอ่านดูพบว่า น่าสนุกมากเลย มีบริษัท ที่เข้าร่วมผลิต  หลายบริษัท มากเลย เหมือน อารมรณ์เดียวกัน 1911 เลย  เลยไม่รู้ว่า บริษัทไหน เป็นต้นตำหรับ อันแรกกันแน่
ถ้าจำไม่ผิด สปริงฟิลล์ อาร์มโมรี่ ล่ะ 1    ยี่ห้ออื่น เบรอๆ ไปหมดแล้ว ลืม จำไม่ได้ เพราะมันผ่านไปหลายปีแล้ว

Springfield Armory ที่ทำ M1 Garand เป็นโรงงานสรรพาวุธของทหารไม่ใช่บริษัท

จอร์จ วอชิงตัน  เป็นคนตั้งโรงงาน Springfield Armory ขึ้นที่เมือง Springfield รัฐ Massachusetts ปัจจุบันนี้เป็นสี่แยกสรรพาวุธ (Armory Sq.) คือถนนรัฐบาลกลาง (Federal St.) ตัดกับถนนมลรัฐ (State St.) เป็นการตั้งชื่อถนนกรณีพิเศษ เพราะตามมาตรฐานสหรัฐ ถนนทิศทางหนึ่งจะตั้งชื่อตามชื่อเมือง อีกทิศทางหนึ่งจะใช้ชื่อเป็นหมายเลขเสมอ
โรงงาน Springfield Armory ผลิตอาวุธให้กับกองทัพสหรัฐเรื่อยมาจนถึงยุค ปธน.เคเนดี จึงออกนโยบายให้ซื้ออาวุธที่ผลิตโดยเอกชน  และปิดโรงงาน Springfield Armory
พื้นที่บางส่วนกลายเป็นวิทยาลัยเทคนิคสปริงฟิลด์ ที่เหลือทำเป็นพิพิธภัณฑ์ โอนไปให้กรมอุทยาน (National Park Service) กระทรวงมหาดไทย

แว่บๆ ว่าเคยเห็น ปลยบ. 88 ที่ปั้มบนโครงปืนตรงศูนย์หลังว่าผลิตจากโรงงาน Remington ด้วยนะครับ

อาจารย์ครับ แล้ว สปริงฟิลล์ อาร์มโมรี่ ที่ทำอยู่ทุกวันนี้ ที่เป็นตรา ปืนใหญ่ ไขว้กัน ที่ปั๊ม เป็นโลโก้ไว้ที่ 1911 ที่ผลิตออกมาขายในทุกวันนี้ เป็นของเอกชนใช่ไหมครับ

ผมก็จำได้คลั้บคล้าย คลั้บคลา ว่า เรมิงตันด้วย จริงเหมือนพี่่ว่าแหละครับ  จึงรู้สึกสนุก อารมณ์เดียวกับ 1911 เลยครับว่า ยามสงคราม สงสัย โดนรัฐบาล สั่งให้ช่วยผลิตแหงๆ เลย

หากันดีกว่า ว่า  โรงงาน ไหน (เรียกโรงงานดีกว่า ) โรงงานไหน โดนรัฐบาล ให้ช่วยผลิต เอ็ม 1 เข้าสู่สงครามโลกครั้งที่ 2 บ้าง ผมหาไม่เก่ง วานพี่ๆ ช่วยๆกันหน่อย คุยกัน ถ้าผมไม่ได้ละเมอ ดูเหมือน วินเชสเตอร์ จะโดนด้วยหรือเปล่าก็ไม่รู้
ตอนนั้น เดินดูไปหมดแหละ ของเพื่อนๆ ตอนนั่งพัก  จำได้แต่ สปริงฟิลล์  จำแบบ แม่นๆ เลยนะ ยี่ห้ออื่นๆ มันเลือนๆ ลางๆ ไปแล้ว
ตอนนั้น ฝึกที่ ศูนย์ฝึก ถนนวิภาวดี  และที่เขาชนไก่

Springfield Ithaca Winschester สัมผัสมาสามยี่ห้อ กระบอกแรกที่ได้จับ Winchester กระบอกสุดท้าย Ithaca ตรงโคนลำกล้องตีดประกับบนด้านซ้ายมือมีรูด้วย ตัว Springfield ตอนไปใช้ของ นาวิก ยิงที่สัตหีบ และของ นย์ปราณ

จำได้ว่าเอกชนขอซื้อแต่ชื่อมาใช้ครับ

ซื้อปืนที่เหลือกับชิ้นส่วนคงคลัง   ส่วนชื่อกับโลโก้ ไม่แน่ใจว่าซื้อหรือเปล่า  อาจจะใช้ได้เองหลังจากที่ภาคราชการเลิกใช้แล้ว
แต่ก็ไม่ใช่สปริงฟิลด์ในปัจจุบันนี้  บริษัทสปริงฟิลด์ดั้งเดิมอยู่ที่เท็กซัส  เปลี่ยนชื่อบริษัทมาเป็นสปริงฟิลด์ กับเอาอะไหล่มาประกอบปืนขายได้เกือบสิบปี ก็ขายกิจการให้กับบริษัทปัจจุบันนี้ แล้วย้ายมาอยู่ที่เมือง Geneseo รัฐ Illinois  เป็นเมืองบ้านนอก อยู่ทางตะวันตกของรัฐอิลลินอยส์ ติดกับรัฐไอโอวา  รัฐนี้ความเจริญจะอยู่ทางตะวันออก แถวชิคาโก

เรมิงตันไม่ได้ทำการานด์ครับ  ในระหว่างสงครามโลกครั้งที่สอง เรมิงตันสร้างโรงงานกระสุนให้รัฐบาลหลายโรงงาน  โดยเฉพาะ Lake City Arsenal ซึ่งมีระบบบริหารจัดการแบบ GO CO คือรัฐบาลเป็นเจ้าของ แต่ให้เอกชนบริหาร ซึ่งในปัจจุบันก็ยังบริหารจัดการแบบนี้อยู่  แต่ในสงครามโลกครั้งที่ 1 เรมิงตันทำปืนให้มิตรประเทศเยอะทีเดียว มี Mosin–Nagant ให้รัสเซีย, Berthier rifles M1907 ให้ฝรั่งเศส, Enfield ให้อังกฤษ
 
M1 Garand ยอดผลิตช่วงสงครามประมาณ 6.25 ล้านกระบอก หลังสงครามผลิตโดยเบเร็ตต้ากับบรีดาอีกประมาณสองแสนกระบอก (ทั้งการานด์และ BM59) ปัจจุบันยังมีการผลิตโดยสปริงฟิลด์อาร์มเมอรี

ยอดผลิตระหว่างสงครามไม่ค่อยชัดเจน  โดยเฉพาะสปริงฟิลด์กับวินเชสเตอร์ เนื่องจากมีการจ่ายเลขปืนคร่อมกันไปมา ทำให้นับจำนวนสับสน
สปริงฟิลด์รวมกับวินเชสเตอร์ ประมาณ 5 ล้านกระบอก
International Harvester 537,744 กระบอก
Harrington & Richardson  446,599 กระบอก

คงไม่ได้เห็นตัว Prototype นี้หรอกมํ๊งครับ

http://www.smallarmsreview.com/display.article.cfm?idarticles=1559 

Remington Arms’ Rifle, Caliber .30, T22

A separate contract had been awarded to the Remington Arms Company to concurrently develop a select-fire version of the caliber .30 M1 designated as the T22. There were two Remington prototypes designated as the T23 and T24, which oddly preceded the T22 design. The T23 and T24 were M1 rifles designed to test Remington’s ideas for a select-fire weapon with both rifles using the M1’s eight-round enbloc clip. The T23 used a fire control arrangement based on an independent hammer release system. The T24 version used an independent sear release system to achieve automatic fire from the M1. Both rifles were sent to the Ordnance Department for evaluation who then tabulated the results of their testing and passed them on to Remington for incorporation into the T22 rifle. Some of the desired features listed in Remington’s contract were: have select-fire capability, be equipped with a folding bipod, folding buttstock, the ability to launch grenades and have a magazine with a capacity of twenty rounds. The proposed weapon with all of the aforementioned features was to weigh no more than nine pounds. The standard issue M1 rifle weighed 9.5 pounds unloaded. The folding stock requirement was later dropped.

Remington Arms’ version of the select-fire M1, the T22, was also shipped to Aberdeen for testing. Both the T20 and T22 rifles far exceeded the original nine pound weight requirement. When the rifles were fired in the full-automatic mode they both operated from an open-bolt position. Magazine problems with both rifles were encountered. To ensure the consistent feeding of cartridges, an extremely strong magazine spring was required though it was feared such a strong spring would damage the cartridge follower. Another problem was the retention of the magazine’s floorplate, which would be difficult with a stiffer follower spring. Rather than attempt to redesign the magazine, John Garand addressed the problem by lengthening the receiver just .3125-inch. The alteration allowed for much better cartridge feeding, but would require a newly designed receiver, thus the idea was briefly rejected. The Aberdeen testing did prove that a select-fire rifle using the Garand’s basic M1 action was workable. There were modified versions of the Remington design designated as the T22E1, which featured an improved magazine release and bolt hold-open device and the T22E2 that incorporated an improved trigger group, gas cylinder, muzzle brake and bipod. Remington’s T22 series were originally favored by the Ordnance Department because the design readily lent itself to modifying existing M1 rifles during a rebuild program. The end of World War II terminated all of Remington’s work on the M1 rifle, while the Springfield Armory would continue its research and development.

One of the major challenges facing the personnel attempting to develop a select-fire M1 was that they were limited to only minor design changes. Any major redesigns would hamper the current production process of the M1, which was considered critical to the war effort.

T22 มันกำลังจะเป็น M14 แล้วครับ  ไม่ใช่การานด์
คือเป็น.308 ใช้แม็ก 20 นัดของ BAR กับยิงฟูลออโตได้มาตั้งแต่ T20 ที่สปริงฟิลด์พัฒนาเอง แต่ยังใช้โครงยาวอยู่  ส่วน T22 กับ T27 เป็นปืนแบบเดียวกัน แต่พัฒนาโดยเรมิงตัน
และที่ตลกที่สุดคือ T31 เป็นบูลพัพ

พี่มีรูป T31 มั๊ยครับ    :VOV:

โครงการลับ  แต่ประมาณนี้แหละ

พูดถึง BAR มีใครเคยแบกบ้าง อิอิ จะเช็คอายุ

น่าจะไม่มี
เพราะการใช้ BAR จะเป็นปฏิบัติการที่ค่อนข้างจะเป็นมาตรฐาน  เช่นลาดตระเวณระดับหมู่  ซึ่งในเวียดนามก็ใช้ M16 ติดขาทรายแทนแล้ว  หลังจากนั้นก็มีมินิมิ ซึ่งใช้ซองกระสุน 40 นัด หรือไม่ก็สายกระสุน 100-200 นัด  ทำให้ BAR เข้ากรุเป็นการถาวร

ทุเรศจริง  แบบนี้มัน BS และ ไม่ใช่ bullpup

ขอบคุณคร๊าบบบบ

แล้วกระบอกนี้เป็นไง

M14 ในเมืองไทย

มีรูป ปลยบ.88 ตัวของ ทบ. ที่ปรับใหม่ ใส่รางติดกล้องไหมครับพี่?

เขาไม่ให้ทำต่อ  เอารูปมาลงก็ช้ำใจเปล่า ๆ
ดูรูปต้นแบบ M16 ที่วินเชสเตอร์ ส่งเข้าประกวดแทนดีกว่า

ล้ำยุคมาก สำหรับปีที่สร้างครับ  ::002::

M 14 เพื่อนอาวุโสบ้านนอกของผมเคยใช้ตอนอยู่เวียดนาม

มันบอกว่า เคยเข้าไปเคลียร์บ้านทีนึง  หลังจากนั้นไม่กล้ายิงในบ้านอีกเลย  5 5 5

จำได้ว่าเขาติดราคาในปี1949ไว้ที่ $100 แค่นั้นแหละ

เรียนท่าน อ.สุพินท์ ครับ

ผมขอยลโฉมภาพ ปลก. M15 ที่กองทัพสหรัฐฯ ให้ออกแบบดัดแปลงมาจาก ปลย. M14 เพื่อเข้าประจำการแทน ปลก. BAR ได้ไหมครับ  ::014::

ผมเคยดูใน YouTube ขนาดทหาร US Marine ตัวล่ำบึ้ก ยืนยิง ปกบ. M60 แบบอ้อโต้ยังเฉยๆ พอมาเจอยิง ปลย. M14 แบบออโต้เข้าไป ยิงเข้าเป้าแค่ 2 นัดแรกจากนั้นปืนก็สะบัดจนคุมไม่อยู่ไปเลยครับ :OO

ของดีในยุคนั้นคือ Stoner เป็นทั้งคาร์ไบน์ ไรเฟิล ปืนกล  ใช้ซองกระสุน M16 ได้  แบบดรัม 50-100 นัดได้ด้วย  ปรับเป็นสายกระสุนแบบปืนกลเต็มตัวก็ได้

ระยะหลังโคลท์ทำปืน LSV ออกมา  ยิงกลได้อย่างเดียว ลั่นไกเมื่อลูกเลื่อนเปิดเหมือนปืนกลมาตรฐาน  แต่ขายไม่ออก เพราะกองทัพเชื่อถือมินิมิ มากกว่า

ตอนนั้ค่าแรงอยู่ที่ 40 cents / ชม เองนะครับ...แง แง

อ๋อ..สโตเนอร์ หน้าตาอย่างนี้หรือครับอาจารย์ ที่เขาเขียนว่า หน่วย ซีล ใช้เป็นอาวุธตอนสงครามเวียตนาม

สมัยที่มาทดสอบที่สระบุรีบิดาเคยเอาเอกสารของ Stoner  63 นี้กลับมาด้วยท่านยังชมเลยว่าออกแบบได้ดี
ภายหลังได้รู้จักลูกชายของบริษัทที่เป็นตัวแทนได้ทราบมีแจกให้กองทัพอากาศไปลองใช้ด้วย แถมยังของที่ระลึกพวกมีดพับมาโชว์อีกแน่ะ

มิวเซียมนี้ มันอยู่ MA บ้านคุณชิ้วนะ
เคยไปเดินดูบ้างหรือเปล่า

ท่อลดเสียงเป็นของศตวรรษที่ 22 แต่เป็นสโตนเนอร์ด้วยกัน  เป็นแบบใช้ลูกปืน 6-8 ลูก มีปลอกเกลียวขันให้ถอยเข้ามาบีบลูกปืนลงมาล็อคกับหลุม 6-8 หลุมที่ปลอกลดแสง

.... ::005::  เจ้า T31 รูปร่างปะหลาดมาก... เคยนำออกใช้ในสงครามจริงๆไหมครับ ..  ;D

เอาเป็นว่ามีปืนต้นแบบ เกิน 1 กระบอกหรือเปล่า   ดีกว่า

ดูทรงแล้ว คล้ายปืน FG42 ของทหารหน่วย Fallschrimjager ของนาซีเยอรมันเลยครับ เพียงแต่ย้ายตำแหน่งซองกระสุนไปไว้ด้านหลังกับลดขนาดให้เล็กลงกว่าเดิม

อิ อิ  ผ่านหลายรอบแล้วครับพี่  กว่าจะไปถึงเขาปิดทุกที  เพราะคนที่ผมไปไหนมาไหนด้วยแถวนั้น  เขาเข้า meditation มากกว่า museum น่ะครับ  5 5 5