มีเรื่องดีดีมาฝากครับ

[Τσρ Κσρ รักในหลวง]

ยาวหน่อยนะครับ แต่คิดว่าคุ้มที่จะลองอ่านดู

เราไม่ได้..ไม่รักกัน

บางที.. อาจไม่จำเป็น..เสมอไป
ที่ความรัก..จะต้องจบลง
ด้วยการ..ได้เป็น..คนรัก

นานมาแล้ว
บนเตียงเล็กเล็ก.. ในบ้านอบอุ่น..หลังหนึ่ง
แดดยามเย็น..ทอบางบาง..ผ่านหน้าต่าง

หญิงชรา..อายุราวราว 70 ปี
นอนซม..อยู่บนเตียง

เธอรู้ว่า...นี่เป็นช่วงเวลาสุดท้าย..ในชีวิตของเธอแล้ว
..แต่จะเป็นอะไรไปล่ะ ..เธอพอใจกับชีวิตทั้งหมด..ที่เธอได้ผ่านมา

เธอ..ได้แต่งงาน ..มีครอบครัว..ที่อบอุ่น
แม้จะไม่มีลูก..ก็ตาม

มีเพื่อนที่ดี ..ผ่านชีวิตการงานที่ดี
ถึงแม้วันนี้..สามีของเธอจะตายไป..ร่วม 10 ปี

แต่..ในวันสุดท้าย..ของชีวิต
เพื่อน ที่เธอรักที่สุด..
ก็มานั่งเคียงข้างเธอ..อยู่ตรงนี้
มาส่งเธอ..เหมือนทุกครั้ง..ทุกคราว

“หมอบอกว่า..ฉันคงอยู่ได้ไม่เกินพรุ่งนี้เช้าหรอก”
เธอ..เอ่ยบอกกับเขา ...
เพื่อนชรา..ที่รู้จักกับเธอมา..แต่ครั้งยังเด็ก

“ฉันรู้”
ชายชรา..พยักหน้ารับ

“เธอมาส่งฉัน..เหมือนทุกทีสินะ”
หญิงชรา..มองหน้าชายชรา

“ใช่..ก็ฉันส่งเธอ..มาตลอดทั้งชีวิตนี่นา ..ขาดไปอย่าง..คงไม่ครบ”
ชายชราตอบ..ด้วยรอยยิ้มบางบาง

“ตอนเด็กเด็ก..บ้านเรา..อยู่ทางเดียวกัน..เรากลับบ้านด้วยกันทุกเย็น..
บ้านฉัน..อยู่เลยบ้านเธอไปมาก..” เธอ..รำลึกความหลัง

“แต่ฉัน..ก็ไปส่งเธอทุกวัน”
ชายชราบอก

“ใช่..เธอทำอยู่อย่างนั้น..ตลอดชั้นประถม..และมัธยม..ที่เราเรียนด้วยกัน
..จนเพื่อนเพื่อนล้อว่า..เราเป็นแฟนกัน” หญิงชราพูดขึ้น

“สุดท้าย..ก็ต้องเลิกล้อกันไป”
เพื่อนชราของเธอ..ต่อคำ

“ตั้งแต่..เธอคบกับแฟนคนแรกของเธอ..นั่นแหละ”
เธอเย้ายิ้มยิ้ม

“แต่ฉันก็ไปส่งเธอทุกวัน..อยู่อย่างเดิม... จนต้องเลิกกับแฟน..ไม่ใช่รึ”
ชายชรา..ทวนความหลัง

เธอจำได้ว่า..เธอบอกเขาอยู่บ่อยบ่อยว่า..ไม่ต้องเดินมาส่งเธอแล้ว..
เดี๋ยวแฟนเขาจะโกรธเอา.. แต่เขาก็ยังดึงดัน..ที่จะมาส่งเธอ

“โกรธก็โกรธไป ..ฉันรู้จักเธอมาก่อนตั้งนาน ..ยังไงเธอ..ก็ต้องมาก่อน”
นั่น..เป็นคำพูดที่เธอจำได้ ไม่ลืม ..แม้ว่า..มันจะผ่านมาเกือบ 60 ปีแล้ว..ก็ตาม..

เธอยังจำ..วันที่เขาต้องขึ้นรถไฟ..เพื่อไปเรียนต่อในมหาวิทยาลัยได้

วันนั้น..เธอไปส่งเขาที่สถานี ..ร้องไห้จะเป็นจะตาย
..เขาวุ่นกับการปลอบเธอ..จนไม่เป็นอันได้ร่ำลาพ่อแม่

พอเธอสงบลง..และขอตัวเข้าไปล้างหน้าล้างตา..ในห้องน้ำ ..
พ่อแม่ของเขา..ไปเช็คเที่ยวรถไฟ ...
พอเธอกลับมา..ก็พบเขานั่งร้องไห้คนเดียว..กับกองกระเป๋า...
เงยหน้าขึ้นบอกกับเธอ..ทั้งน้ำตา

“กลับบ้านเอง..เดินดีดี นะ”

…และนั่น..ทำให้เธอต้องเสียน้ำตา..อีกรอบ

เธอจำได้ว่า..วันที่เขาปิดภาคเรียน..และกลับมาบ้าน..
เธอแนะนำเขา..ให้รู้จักกับแฟนหนุ่มของเธอ

ตอนแรก..ทั้งสอง..เหมือนจะเข้ากันได้ดี ..แต่หลังจากนั้น 2-3 วัน
..มีคนมาบอกว่า..แฟนเธอกับเพื่อนเธอ..ต่อยกัน

“มัน..นอกใจเธอ” เขาบอกเรียบเรียบ..

แต่..เธอไม่เชื่อ

วันนั้น..เธอเชื่อแฟนมากกว่า..ว่าเขาอิจฉาแฟนเธอ..จึงหาเรื่องชกต่อย
..เธอว่าเขา..ไปหลายคำ
อาทิตย์นึงให้หลัง..เธอจึงรู้ว่า..เขาเป็นคนถูก

..เมื่อเธอไปหาเขาที่บ้าน..ก็เจอแต่..พ่อของเขา
“มันกลับไป..แต่อาทิตย์ก่อนแล้ว ..เห็นว่ามีธุระด่วน ..ไม่รู้อะไร”

เธอส่งจดหมายไปขอโทษ ..เขาบอกไม่เป็นไร..เขาไม่เคยโกรธเธอ..แค่น้อยใจเล็กเล็ก
..ในจดหมายลงท้าย..ด้วยคำ คำเก่า

"กลับบ้านเอง..เดินดีดีนะ"

เธอรู้ว่า..ในคำที่เหมือนสั้นสั้นนั้น ..เขาพูดอะไรออกมา..มากมายขนาดไหน..

เธอจำได้..ถึงวันที่เธอ..บอกเขาว่า..
เธอจะแต่งงาน..

เขา..มองหน้าเธอ..
เธออ่านไม่ออกว่า..มันเป็นความรู้สึกอะไร

..ดีใจ?
..เสียใจ?

และเมื่อเธอถามเขาตรงตรง ..เขาก็ตอบว่า..
“..เราใจหาย..”

แต่ก่อนหน้านั้น.. ก็เขานี่แหละ..ที่เป็นคนช่วยเธอเลือก..
ช่วยเธอดูว่า..ผู้ชายคนนี้นิสัยดี ..และรักเธอจริง

“เราผู้ชายด้วยกัน..เราดูออก”

ซี่งเขา..ก็ดูไม่ผิด ..สามีของเธอดี..เหมือนอย่างที่เขาบอก ..

วันแต่งงาน..เธอบอกเขาว่า..

“ความเป็นเพื่อนของเรา..ยังเหมือนเดิมนะ ..ไม่ต้องห่วง”

เขามองเธอนิ่งนิ่ง..พยักหน้าน้อยน้อย.. ไม่ตอบคำ

ถึงเวลารดน้ำสังข์ ..เขาอวยพรเธอมากมาย ..แต่พูดกับสามีเธอ..เพียงสั้นสั้น ว่า..
“ฝากด้วยนะ..”

เขาแต่งงาน..มีครอบครัวของเขา
เธอ..ก็มีครอบครัว..ของเธอ

มีบางช่วงของชีวิต..ที่ห่างกันไป
แต่ก็ไม่เคย..ลืมกัน

เธอ..ส่งการ์ดอวยพรวันเกิดให้เขา..ทุกทุกปี
ตอนนี้..เขาน่าจะเก็บมันไว้ได้ 59 ใบแล้วล่ะ
เพราะเธอนับของเธอแล้ว..มันได้ 58 ใบ
น้อยกว่า..อยู่ใบนึง..
เพราะเธอ..เกิดทีหลังเขา 5 เดือน..

บางที ..เธอรู้สึกสนิทกับเขา..มากกว่า..คนรักของเธอเสียอีก

หลายเรื่อง..ที่เขารับรู้..แต่คนรักของเธอ..ไม่แม้แต่ระแคะระคาย..

และก็เช่นกัน..หลายความลับ..ที่เขาระบาย
..ที่เขาฝากไว้ที่เธอ..เธอก็รับ..และเก็บงำมันไว้..ด้วยความเต็มใจ..

“คิดอะไรอยู่?”
เขาเอ่ยขึ้นมา..ทำลายความเงียบ

“เรา..กำลังนึกแปลกใจ”
เธอเอ่ย..ด้วยท่าทีครุ่นคิด

“ทำไม..เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน?”

เขานิ่งไป..เหมือนกำลังคิดเช่นกัน

”เราสนิทกันมาก..มั้ง”
เขาว่า

“นั่น..ไม่น่าใช่เหตุผลนี่”
เธอว่า

“เธอ..ถามยากไปนะ”
เขาตอบ..หลังจากนิ่งคิดอีก..อยู่ครู่ใหญ่

“ไม่ยากหรอก ..ลองคิดเล่นเล่น สิว่า..ทำไมเราถึงไม่รักกันนะ?”

แววตาเธอ..มีแววขี้เล่นซุกซน ..เหมือนเด็กหญิง..ครั้งกระโน้น

“อืมม..อันนี้..ค่อยง่ายขึ้นมาหน่อย”
เขาพูดขึ้น

เธอมองหน้าเขา.. แปลกใจเธอว่า..เธอไม่ได้เปลี่ยนคำถาม..นี่นะ..

“ฉันไม่รู้หรอกว่า..ทำไม เราถึงไม่ได้เป็น..คนรักกัน”
เขามองหน้าเธอ..ด้วยสายตาอ่อนโยน

”แต่..ถ้าเธอถามว่า..ทำไม เราถึงไม่รักกันน่ะ”
เขาเว้นช่วง

“ฉันก็จะตอบว่า... ฉันว่า..เราไม่ได้ ไม่รักกัน..ซะหน่อย”

เธอหลับตาลง.. คำถามที่ถูกซ่อนไว้..หลายสิบปี..กลับตอบออกมาง่ายง่าย..อย่างนี้เอง

“นั่นสินะ ..เราไม่ได้ ไม่รักกัน..ซะหน่อย”
เธอตอบ..ทั้งทั้ง ที่หลับตาลง

ตอนนี้..เธอพร้อมที่จะจากโลกใบนี้ไป..อย่างมีความสุขแล้ว

ในความรู้สึก..ที่เริ่มพร่าและเลือน...เธอสัมผัสได้ถึงมือของเขา..ที่เอื้อมมากุมมือเธอไว้

“กลับบ้านเอง..เดินดีดีนะ..”

และนั่น..
คือ..คำสุดท้าย..ที่เธอได้ยิน…

[นายอันตราย]

อื่ม.............ขอบคุณครับ

[sigsax]

เป็นความรักที่อยู่ในเบื้องลึกของจิตใจ  ที่เก็บสั่งสมไว้มานาน  ได้ระบายบอกความจริง
เอาตอนบั้นปลายชีวิต  ก็มีความสุขแล้ว 

เรื่องนี้สอนว่า  การรักกันอย่างบริสุทธิ์ใจ  ย่อมมีความสุขเสมอเมื่อคิดถึง

ขอบคุณครับ

[ณัฐพนธ์]

มีความรัก ย่อมมีความสุขเสมอ

[วัฒน์]

  เรื่องนี้ครั้งแรกผมได้อ่านมาประมาณ 3 ปีได้แล้ว และได้อ่านเจอหลายที่ แต่ทุกครั้งที่มีคนส่งมาให้อ่าน จะอ่านทุกตัวอักษรจนจบ ไม่รู้จักเบื่อ รู้สึกว่าอ่านบทความนี้แล้วรู้สึกดี ขอบคุณครับ 

[korpat]

คิดถึงใครบางคนอีกแล้ว  ขอบคุณมากครับ

[Τσρ Κσρ รักในหลวง]

หัวขนมปัง

หลังจากร่วมทุกข์ร่วมสุขกันมาจนถึงบั้นปลายของชีวิต
ในที่สุดวันที่ต้องพลัดพรากจากกันก็ใกล้เข้ามาเรื่อยเรื่อย
เมื่อคุณหมออธิบายให้คุณตารับรู้ว่า อาการป่วยของคุณยายนั้น
รักษาหรือไม่รักษา ก็มีค่าเท่ากัน

"ทางที่ดี ควรพาคุณยายกลับไปอยู่ที่บ้าน ให้คุณยายใช้ชีวิตช่วงสุดท้ายอย่างมีความสุขที่สุด
แทนที่จะต้องมาอยู่แต่ในห้องแคบแคบ กับสายน้ำเกลือระโยงระยาง"
นั่นเป็นคำแนะนำของคุณหมอ

เมื่อกลับมาอยู่บ้าน ที่เดิมอยู่กันสองคนตายาย
ลูกหลานที่ออกเรือนไปทุกคน ผลัดเปลี่ยนเวียนกันมาเยี่ยมเยียนไม่ขาด
ทุกคนพยายามทำทุกอย่างให้คุณยายมีความสุขที่สุด
ทั้งบ้านมีแต่เสียงหัวเราะ เสียงเจี๊ยวจ๊าวออดอ้อนของหลานหลานตัวน้อย

คุณตาไม่ยอมให้คุณยายลงมือทำอะไรเลย
อะไรที่คุณตายังพอทำได้ คุณตาจะทำแทนให้คุณยายหมด
อาหารการกินที่คุณยายเคยเป็นคนทำก่อนล้มป่วย มีลูกสาวคนเล็กที่พึ่งออกเรือนไปไม่นาน และยังไม่มีหลาน
เป็นคนรับผิดชอบ มาจัดการให้ทุกทุกวัน

แต่มีอย่างนึงที่คุณตาขอเป็นคนจัดการ เหมือนดั่งที่เคยทำมาตลอด ตั้งแต่แต่งงานกับคุณยายมา
คือการหั่นขนมปังอบก้อนใหญ่ อาหารประจำของครอบครัว ที่ต้องมีทุกมื้อ
ออกเป็นชิ้นชิ้น แล้วจัดแบ่งใส่จานให้สำหรับทุกคน
เป็นภาพชินตาของลูกลูก ที่คุณตาเป็นคนทำหน้าที่นี้มาตลอด
จริงจริงแล้ว ตั้งแต่ตอนที่ต้องแบ่งกันแค่สองคนด้วยซ้ำไป

วันนี้ตั้งแต่เช้าแล้ว ที่อาการป่วยของคุณยายคงไม่ค่อยดีนัก
ดูเหมือนมันจะรบกวน จนทำให้คุณยายดูหงุดหงิด ฉุนเฉียวอยู่บ่อยบ่อย
เมื่อถึงมื้อเย็น ที่ลูกลูกพาครอบครัวมาทานข้าวด้วยกัน
หลานหลานต่างโดนกำชับให้ทำตัวเรียบร้อยกว่าปกติ

แต่เมื่อคุณตาหั่นและจัดส่วนหัวทั้งสองด้านของขนมปังอบ
ใส่จานวางตรงหน้าคุณยาย "เหมือนทุกครั้ง"
และเตรียมจะหั่นแบ่งขนมปังส่วนที่เหลือ สำหรับคนอื่นอื่น
จู่จู่ คุณยายก็ทุบโต๊ะอย่างแรง พร้อมแผดเสียงออกมาอย่างเกรี้ยวกราด

"พอกันที ฉันทนมาตลอดทั้งชีวิตของฉันแล้ว รู้ไว้ด้วยว่าฉันจะไม่ทนอีกต่อไป"

ทุกคนต่างตกตะลึง นิ่งงันกันไปหมด แม้แต่เด็กเด็กก็ไม่มีใครกล้าแม้แต่ขยับตัว
ลูกสาวคนโต ที่นั่งอยู่ใกล้คุณยายที่สุด เอื้อมมือมาจับมือคุณยายที่สั่นระริกไว้
"แม่ ใจเย็นเย็นนะคะ มีอะไรก็ค่อยค่อยพูด พวกเราทำอะไรให้แม่ไม่พอใจเหรอคะ"

"พวกเธอไม่ได้ทำอะไรหรอก แต่เป็นพ่อของเธอต่างหาก"
คุณยายพูดเสียงเบาลง แต่น้ำเสียงยังคงขึ้งโกรธ
โดยไม่ได้สนใจคุณตาที่ทรุดนั่งลงด้วยสีหน้างุนงง คุณยายก็เริ่มพูดต่อ
"ตั้งแต่แต่งงานกันมา ทั้งที่รู้ว่าฉันชอบกินขนมปังอบมากแค่ไหน
แต่พ่อของพวกเธอ หั่นแบ่งแต่ส่วนหัวขนมปังให้ฉันมาตลอด"

ถึงตรงนี้ คุณยายเริ่มมีน้ำตา และเสียงที่ตัดพ้อเริ่มสั่นเครือ
"ที่แล้วมาฉันไม่เคยพูด ไม่เคยบ่น จนวันนี้ วันที่ฉันกำลังจะตาย ยังจะให้ฉันต้องทนกินหัวขนมปังนี่อยู่อีกรึงัย"

คุณตาที่ตกตะลึงนั่งฟังจนคุณยายพูดจบ ลุกขึ้นเดินช้าช้าไปคุกเข่าข้างคุณยาย
เอื้อมมือที่สั่นเทาไปกุมมือคุณยายเอาไว้
"ฉันขอโทษ ฉันขอโทษจริงจริงนะยาย ฉันไม่รู้ว่ายายต้องทนมานานขนาดนี้"

"ที่ฉันแบ่งหัวขนมปังให้ยายคนเดียวมาตลอด ก็เพราะว่าสำหรับฉันแล้ว
นั่นเป็นส่วนที่ฉันชอบที่สุด และคิดว่ามันเป็นส่วนที่อร่อยที่สุดต่างหาก"