สมรภูมิบ้านร่มเกล้า(สงครามที่ถูกลืม)

ณ.ช่วงเวลามีลางบอกเหตุว่า กำลังมีความตายรออยู่ข้างนาย ความรักตัวกลัวตาย ย่อมเกิดกับทุกคน ผมก็เช่นเดียวกัน หมาบอกอะไรบางอย่างที่ไม่ใช่พวกเรา มันต้องเป็นฝ่ายอื่น ผมทำใจทันทีว่าผมต้องตายแน่ ผมถึงกล้าเดินเข้าไปหาความตาย ไม่เช่นนั้นก้าวขาไม่ออกแน่ หูตาแขนขาสมองทำงานหนักทุกส่วน ระวังสูงมาก ผมแทบไม่หายใจต้องการความเงียบเพื่อหูจะได้ยินอะไรบ้างเพราะตามองไม่ทะลุ ใจหนึ่งคิดไปแล้วว่ามันจะต้องวางระเบิดเคโมรอผมอยู่ ถ้าเข้าไปได้ระยะกดระเบิดตัวผมจะต้องหาชิ้นส่วนไม่เจอ ใจหนึ่งคิดว่าความตายไม่ใช่สิ่งน่ากลัว ถ้ามันน่ากลัวคนที่ตายไปก่อนแล้วคงจะต้องกลับมา แต่นี่ไม่เห็นมีใครกลับมาสักคน ใจหนึ่งก็คิดแบบฮึกเหิมให้พวกมันเห็นพวกเราน่ากลัวเหมือนมัจจุราช ผมค่อยๆย่างก้าวถูไถไปเรื่อยๆ เสียงหัวใจเต้นแรงกว่าปกติจนได้ยินรบกวนหู พอผ่านระยะที่ว่าน่าจะมีการวางระเบิดเคโมดักไว้ อย่างน้อยๆต้องวางห่างจากจุดกดระเบิด50เมตร ผมผ่านไปแล้ว ดีใจขึ้นมามั่ง เหลือ10เมตรผมวิ่งเข้าหาหลังต้นไม้ทันทีเผื่อมีคนบังอยู่หลังต้นไม้จะได้ยิงก่อน พระเจ้าช่วยกล้วยทอดทองหยอดไหม้ ไม่มีอะไรในก่อไผ่ ผมสูดลมหายใจเข้าปอดอย่างแรง เมื่อกี้ผมหายใจไปชั่วขณะ ผมส่งสัณญาณให้พวกเราหามไอ้จันทร์ตามมา และให้หมานำทางต่อหมาไม่ยอมไปอีก คราวนี้หมาไม่ต้องผมบอกพี่ซาตานผมนำเอง ตอนนี้พวกเราไม่กล้าวิ่ง ต้องเดินอย่างระวังนิสัยทหารพรานค่ยปักฯไม่ชอบสิ่งบอกเหตุแห่งความตายล่วงหน้า มันทำให้เกิดความกดดันสู้ไม่รู้จะดีกว่า ตายก็ให้มันตายไปเลย ขนาดเอาเครื่องตรวจระเบิดมาให้ใช้ ยังไม่ใช้รำคราญมันร้องตลอดเมื่อเจอเศษเหล็กเศษระเบิด ทำให้เสียเวลาเดิน สู้เดินไปเรื่อยๆดีกว่าใครเหยียบก็แสดงว่ามีระเบิด ถึงจะเปลี่ยนทางเดิน นี้คืนนิสัยเสียของทหารพรานค่ายปักของเรา ลืมไปว่าความผิดครั้งแรกคือความผิดครั้งสุดท้าย ผมนำหน้ามาเรื่อยๆ ในขณะที่หมาไม่ยอมไป เหลือประมาณร้อยกว่าเมตร จะถึงร่องน้ำที่พักคืนแรก ตรงนี้น่ากลัวเหมือนกัน เป็นจุดซุ้มทั้งนั้น ผมนำหน้ามาได้สักร่วมร้อยเมตร ผมบอกให้พวกเราหยุดเพราะผมเห็นมีอะไรบางอย่าง เคลื่อนไหวอยู่ข้างหน้า ประมาณ30เมตร ทุกคนหมอบลง ความระทึกเกิดขึ้นใจผมอีกรอบสอง ผมเดินหมอบต่ำเล็งปืนเข้าไปที่เป้าหมายเพื่อให้เห็นชัดเจนว่าเป็นคน จะได้เป็นหนึ่งนัดหนึ่งชีวิต ศพแรกศพก็ยังดี ผมพยามชะโงกคอดูให้ชัดเจน เพราะต้นไม้เล็กๆบัง เห็นลางๆ และสิ่งนั้นก็กำลังมองชะโงกดูผมเหมือนกัน เมื่อผมแน่ใจว่าเป็นคน เสี้ยววินาทีผมกำลังเหนี่ยว เสียงนั้นดังออกมา อย่ายิง อย่ายิง พวกเดียวกัน ผมใจหายแวบ เกือบยิงพวกเดียวกัน พวกเขากระโดดขึ้นมาจากหลุม ที่พวกผมขุดไว้ตอนพักคืนแรก เป็นทหารพรานจากกองทัพภาค ที่ตั้งฐานอยู่ใกล้ๆแถวนั้น เขาได้รับการติดต่อให้มาคอยรับคนเจ็บ เขาติดต่อพวกผมไม่ได้เพราะพวกผม ลืมแบกวิทยุมาด้วย มันเป็นอะไรที่ไม่น่าลืมจริงๆ ผมมาคิดกลับอีกภาพหนึ่งถ้าเป็นพวกเขมรมาซุ้มจริง ผมคงไม่มีโอกาสมานั่งเล่าความหลังให้ฟังแน่ ไอ้จันทร์เหยียบระเบิดตั้งแต่แปดโมงเช้า กว่าจะมาถึงหน่วยรถพยาบาลที่ฐานศรแดง กินเวลาไปถึงบ่าย3โมง ในสนามรบใช่ว่าจะมีแต่เรื่องเคลียด เรื่องตลกที่เกิดจากกำลังจะตายมีเกิดขึ้นได้เสมอ พวกเรารีบกลับเข้าฐาน เมื่อส่งไอ้จันทร์แล้ว ขากลับเมื่อถึงจุดโขดหินที่ถูกถล่มในช่วงเช้า เวลานั้นประมาณ5โมงเย็น ขณะที่พวกเรากำลังทยอยปีนขึ้นโขดหิน มันมาอีกแล้ว ฟ๊าดๆๆๆบึ้มๆๆๆ พวกมันยิงมาจากที่เดิมแสดงว่ามันคอยตรวจจับดูการเคลื่อนไหวพวกเราตลอดเวลา คราวนี้ไม่มีคนเจ็บให้เป็นภาระ พวกเรามีความคล่องตัวสูงในการหลบหลีก กระโดดหลบบังตามก้อนหิน คอยจังหวะดีทยอยวิ่งออกหนีจากพื้นที่จนปลอดภัยทุกคน กว่าจะออกมาได้หมดกินเวลาเกือบชั่วโมง ตะวันเริ่มลงบังเขาพวกเราต้องรีบเข้าฐานให้ได้ก่อนมืด หิวก็หิว เหลือประมาณ200เมตรจะถึงฐาน เสียงคล้ายมีคนประมาณ10คน วิ่งเหยียบใบไม้แห้งอยู่ข้างหน้าประมาณ20เมตร พวกเราล้มตัวลงหมอบเตรียมปะทะมองหาเป้าหมายอากาศเริ่มสลัวแล้ว เสียงนั้นเงียบไม่มีการเคลื่อนไหว พวกเราหมอบนิ่งเป็น10นาทีมองหน้ากันคงคิดเหมือนกันว่า มันคงรู้ที่อยู่พวกเราแล้ว ที่ยิงปรส.ใส่ทั้งไปทั้งกลับ และคงส่งพวกมันมาแอบกินพวกเราตอนกับฐาน ในฐานก็เงียบจนน่ากลัวว่าเกิดอะไรขึ้นหรือป่าว 10นาทีผ่านไป ด้วยความโมโหหิวพี่ซาตานพี่ก้องหล้าและผมคลานไปตรงเสียงนั้น ใกล้เข้าไปใกล้เข้าไป ทันใดนั้นเสียงใบไม้แตกกระจาย ก่อนเหนี่ยวไกออกไปพวกเราดูให้แน่ว่าเป้าหมายอยู่ตรงไหน คนหรือไม่ แล้วทุกคนก็โล่งใจพร้อมกั้นหัวเราะไม่ให้ดัง มันตะกวดตัวขนาดเท่าขา5ตัววิ่งเผ่นออกไป แล้วพวกเรารีบเข้าฐานไปกินมาม่าแช่น้ำเย็นเป็นอาหารมื้อนั้น ราว2ทุ่มพวกเรากำลังเข้าเวรประจำแนวกันทุกคน มันเป็นคืนเดือนมืด นานๆจะมีเสียงนกกาเหว่าร้องดังมาแต่ไกล บางครั้งก็เป็นเสียงลิงลมร้องดังมา ทันใดนั้นเสียงปืนเล็กฟังเสียงเป็นปืนอาก้า5-6กระบอกยิงปังๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆๆทำลายความเงียบ มันดังมาจากข้างล่างตีนเขา ตรงแถวร่องน้ำที่พักคืนแรก ใกล้ๆห่างร่องน้ำไปประมาณ200เมตรจะเป็นฐานทหารประจำการ พวกเขมรแอบเข้ามายิงแหย่ทหารประจำการพอสิ้นเสียงอาก้าปุ๊บคราวนี้เหมือนนรกแตก เสียงปืนกลM.60และอาพีจี เอ็ม16ยิงแบบชนิดหูหลับตับไหม้ เสียงสนั่นป่าเขาเวลาค่ำคืน พวกเราอยู่สูงกว่ามองลงมาจึงเห็นหมดว่า ลักษณะขอบเขตฐานตั้งฐานเป็นแบบไหน เนื่องจากแสงไฟจากปากกระบอกปืน เห็นหมด พวกเรารู้ได้ทันทีว่าอะไรจะตามมา ไม่ถึง10นาที เสียงปรส. ปืนคอของฝ่ายเขมร ดังขึ้นมาเป็นชุดๆ อย่างต่อเนื่อง เป้าหมายคงไม่ต้องบอก ว่าที่ใด ป่าไผ่เวลากลางคืน ถูกระเบิดตกใส่เป็นเชื้อเพลิงอย่างดี ไฟลุกโชติช่วง ท่วมป่า จนเห็นแสงสว่างไปทั่ว เสียงปืนเล็กของทหารประจำการเงียบลง ทุกคนคงหลบลงหลุม โผล่ออกมายิงไม่ได้ ต้องคอยหลบของขวัญชุดใหญ่ก่อน เสียงคำรามปืนใหญ่ของฝ่ายเราเริ่มคำรามขึ้น ยิงใส่เนิน408และเนินต่างๆที่พวกมันยิงปืนคอออกมาจากฐานยิงของพวกมัน หนึ่งชั่วโมงผ่านไปทุกอย่างเงียบลงเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น คงปล่อยไว้แต่แสงไฟที่ลุกไหม้ป่าไผ่ มันเป็นเรื่องธรรมดาไปเสียแล้ว สำหรับนักรบที่เห็นเหตุการเช่นนี้ พวกเราอยู่ต่อมาอีกหลายวันจึงให้ถอนตัวลงมา รวมเวลาทั้งหมด15วันที่อยู่บนนั้น ไม่ละลายเหมือน หน.พูดล้อเล่นไว้ น้ำไม่ได้อาบ พี่น้องครับเหม็นจริงจนไม่กล้าจับน้องชายอาบน้ำ หลังจากนั้นพวกเราได้มีคำสั่งให้ขึ้นตีเนิน408 พวกเราออกเดินทางผ่านไปตามร่องคูเลตที่ทหาร ร16ทำไว้ จนไปถึงหน้าสุดฐานของ ร16เป็นป้อมปืนเอ็ม60สองกระบอก ทหาร ร16มีความมุมานะมากขุดร่องคูเลตลึกท่วมหัว ยาวไม่ต่ำกว่า300เมตร จนเกือบไปถึงฐาน พวกเขมรน่าจะเหลือเพียง100เมตรเท่านั้น ต้องคารวะจริงทหารพรานขี้เกียจจริงๆการขุดร่องคูเลต ระหว่างที่พวกเราเดินขึ้นไปตามร่องคูเลต มีพี่น้องทหาร ร16หลายนาย ยกนิ้วให้พวกเราพร้อมพูดว่า มันต้องเจอกับทหารพรานถึงเหมาะสมกัน ตัดหัวมันให้หมดเลย พวกเราดีใจครับและบ้ายอรู้ทั้งรู้ว่าเขาเชียร์เราไปตาย เราก็จะไปเพราะบ้ายอ ให้พี่น้องร16พักผ่อนก่อน สู้มานานแล้ว คราวนี้เป็นพวกผมมั่ง ว่าจะบ้ายอขนาดไหน

	ผู้เขียน	หัวข้อ: สมรภูมิบ้านร่มเกล้า(สงครามที่ถูกลืม) (อ่าน 156827 ครั้ง)
0 สมาชิก และ 1 บุคคลทั่วไป กำลังดูหัวข้อนี้