สวัสดีครับชาว ด้ามขวาน ทุกท่าน
ห่างหายไปหลายวัน ไปนอนเล่นที่วัด กูบังตีฆา จูปิง รัฐเปอร์ลิส มาเลย์ มาครับ ไปช่วยคุมงานปรับปรุงที่พักให้ญาติโยมที่ข้ามไปจากฝั่งไทยได้พัก เป็นแบบเรีือนพักสองชั้น พอดีเจ้าอาวาสที่นั่นเป็นลูกพี่ลูกน้องกับแม่ (ผมเรียกน้าหลวง ภาษากลางเรียกหลวงน้า) กลับมาถึงหาดใหญ่ ตั้งแต่วันอังคาร ที่ 15 ไปอยู่ที่โน่น ผมตัดขาดจากโลกภายนอกแทบสิ้นเชิง โทรศัพท์ก็ปิดเครื่องตลอดเวลา
กลับมาถึงบ้านก็ว่างๆไม่มีอะไรทำ เข้าสวนแทบทุกวัน แต่ตลอดเวลาก็ครุ่นคิดอยู่ตลอดว่า ผมยังขาดหายอะไรไป พอดีวันเสาร์ที่ผ่านมา หลวงตามาบิญฑบาตร ที่บ้าน เลยนึกขึ้นได้ว่าเมื่อหลายปีก่อนหลวงตาท่านนี้เคยพูดกับผมว่า โยม อาตมาขอบิญฑบาตรเรื่องเมาได้ใหม จะกินก็เรืองของโยม แต่อย่าให้มันเมาสาหัสนัก เรื่องมาจาก เมาแล้วทะเลาะกันในงานศพ ผมชักปืนจ่อหัวเขา ผมได้คำตอบในตอนหลังนี่เองว่า ความเหี้ย ความจังไรของคนส่วนใหญ่ มาจากเหล้า อายุปูนนี้แล วเพิ่งรู้สึกตัว กูหนอกู ผมเจอท่านเลยนึกคำพูดท่านได้ก็เลยบอกกับหลวงตาว่า พรุ่งนี้ผมจะไปช่วยสะพาย่ามตอนท่านออกบิญฑบาตรทุกเช้า จนกว่าจะออกพรรษา
วันอาทิตย์เช้า ตื่นตีสี่ตรง ตึห้า 10 นาที ออกวิ่งจากบ้านไปวัด ระยะทาง กิโลกว่า นั่งกินกาแฟแก้วแรก(กาแฟพกไปเองจากบ้านไม่อยากเบียดเบียนพระ) ความจริงผมหยุดกินกาแฟมาหลายปี หกโมงตรงออกเดินตามไปเป็นลูกศิษหลวงตา ไปกลับอีก สองกิโลกว่า จัดสำรับให้พระเสร็จ นั่งกินกาแฟ แก้วที่สอง(กาแฟพกไปเองจากบ้านเหมือนกัน)กับคุยกับคนที่มาทำบุญเช้าสักพักก็กลับบ้าน อาบน้ำแล้วเดินไปสวนอีกกิโลกว่า
เริ่มวันแรกวันอาทิตย์ ถึงวันนี้ก็ ห้าวัน เป็นห้าวันที่สะบายใจมาก ได้ทำบุญ ได้พบเจอเรื่องราวต่างๆมากมาย อย่างตอนเช้ามีอยู่บ้านนึงผัวกะเมียทะกันเรื่องผัวเมา หรืออีกบ้านที่มีคุณตาแก่ๆอยู่บ้านคนเดียว ลูกกะลูกสะใภ้ออกไปกรีดยางตั้งแต่ตีสาม หลานก็ไปทำงานตั้งแต่หกโมง แกจะออกมาตักบาตรทุกวันกับข้าวก็แล้วแต่จะมี บางวันก็ใข่เค็มแค่ลูกเดียว แกบอกชีวิตแกก็แค่นี้ ยังดีที่ได้มีความสุขกับการทำบุญ หรือวันที่สามที่เริ่มออกเดิน จอเขาตักบาตรด้วยทุเรียนหมอนทอง ลุกนึง มาอีกบ้านเป็นจำปาดะลูกเบิ้อริ่ม อีกบ้านเป็นทุเรียนพื้นเมือง สองลูก (แถวบ้านเรียกเรียนควน)หนักก็หนัก แถมหนามทุเรียนตำขาอีกกูจะหิ้วกลับวัดไงวะ ก็เลยโทร.ตามน้องสาวให้ขับ มอเตอร์ไซ มารับของไปส่งวัดก่อน วันนี้ก็โดนอีก แกงไตปลาใส่ถุงพลาสติกมา หนังยางมัดปากถุงขาด น้ำแกงหกใส่ย่ามลามมาขา ทั้งร้อน ทั้งคัน ทั้งแสบ ถือเป็นรสชาดชีวิต แต่ก็สนุกไปอีกแบบ
ไม่เคยทานข้าวที่วัด ไม่เคยเอากับข้าว หรือ ขนม กลับบ้าน ยังมีอีกหลายเรื่องราว กว่าจะออกพรรษาคงมีมาเล่าไม่ขาด
จักรพรรดิ์ ครับ
