อย่าไปคิดมากครับ บ้านผมก็เป็นร้านค้า ผมเลยเข้าใจอารมย์
วันๆ มีคนเดินเข้าเดินออก ถามซ้ำๆ เป็นร้อยคน มันก็ต้องมีเซ็งกันบ้าง คนเราไม่ใช่พระอิฐพระปูน ต่อให้ท่องไว้ว่าลูกค้าคือพระเจ้าก็เถอะ
ท่านใดที่มีบ้านเป็นร้านค้า น่าจะเข้าใจดี วันๆ มีแต่คนมาถาม แต่ไม่มีคนซื้อ จะรู้สึกอย่างไร
ผมก็ไปถามร้านป้า พ. เหมือนกัน
ผม ผลักประตูร้านเข้าไป "ขอโทษครับ 870 ในตู้นี้เท่าไหร่ครับ"
ป้าก็บอก "30,000" (หน้ายังไม่หันมาเลย นั่งแคะขี้เล็บนิ้วเท้าอยู่)
ผมเลยบอก "ลดหน่อยดิป้า"
ป้าเงยหน้าขึ้นมามอง ผมเลยยกมือสวัสดี "อยากได้จริงๆป้า ลดได้มั๊ยเนี่ย"
ป้าบอก "เอากระบอกไหนละ ก็ลดได้นิดหน่อย ขอ ป.3 รึยังล่ะ ถ้ายัง รีบๆไปขอนะ ไม่นานก็หมดตู้แล้ว ต้องรอเดือนสิงหาเลยนะ"
ผมบอก "แล้วจะขอ ป. 3 ต้องเขียนยังไง"
ป้าก็เรียกน้องผู้ชายคนนั้นมา "เฮ้ย มาเขียนชื่อรุ่นให้พี่เค้าหน่อย พี่เค้าจะไปทำ ป.3" น้องผู้ชายก็หยิบเศษกระดาษขยุกขยุยมาเขียนแล้วส่งให้ว่า "เดี่ยวลูกซอง 5 นัด ขนาด 12"
ป้าก็กำชับ "รีบๆเข้าล่ะ เหลือไม่มากแล้ว" แล้วก็ส่งยิ้ม ก้มไปแคะเล็บตีนต่อ
ผมก็ยกมือสวัสดี แล้วก็จากมา
...........................................................
.........
ซึ่งถ้าผมเป็นคนคิดมาก ผมคงออกจากร้านตั้งแต่ป้านั่งแคะเล็บตีนโชว์แล้วล่ะครับ
ถ้าไม่คิดมาก ป้าเค้าก็น่ารักดีครับ คนแบบนี้ จริงใจดี
และเรื่องราคา มันเปลี่ยนแปลงได้ครับ สำหรับคนที่ไปถามเฉยๆ เดินเล่น กับคนที่ตั้งใจไปซื้อจริงๆ ทางร้านจะเปิดราคามาต่างกันครับ ลองคุยแบบ ผมตั้งใจมาซื้อจริงๆ ราคาก็จะเริ่มลดลงครับ
